گروه اجرایی نمایش «احساس آبی مرگ» در ادامه موفق شد با جلب رضایت تعدادی از اولیای دم زمینه بخشش چند نوجوان محكوم به اعدام را فراهم كند. میری این‌بار به طرح یكی دیگر از آسیب‌های اجتماعی پرداخته و نمایش «شلتِر» را با موضوع كارتن‌خوابی روی صحنه آورده كه با ایفای نقش ١٥ بازیگر در تئاترشهر روی صحنه رفته است. «از دوره ابتدایی اجرای نمایش احساس آبی مرگ دنبال سوژه مستند دیگر بودم. تحقیقات میدانی از همان زمان آغاز شد و در ادامه گروه را به سوی موضوع كارتن خواب‌ها، اعتیاد، تن فروشی و عدم امنیت زنان در جامعه سوق داد.
در این نمایش نیز این افراد و اتفاق‌هایی كه برای‌شان رخ داده را زیر ذره‌بین گذاشته‌ایم. سرنوشتی كه بعضا خودشان نقش چندانی در شكل‌گیری‌اش نداشته‌اند.»
كارگردان در اجرای جدید نیز روش گذشته را ادامه داده و آسیب‌دیدگان اجتماعی - تعدادی كارتن‌خواب - در میان بازیگران نمایش «شلتر» ایفای نقش می‌كنند. «این‌بار تجربه تازه‌ای وجود دارد، اینكه افراد كارتن خواب دقیقا نقشی را بازی می‌كنند كه در زندگی واقعی هم برای‌شان رخ داده و این حضور طوری به نمایش در می‌آید كه تماشاگر تشخیص نمی‌دهد كدام یك از افراد روی صحنه بازیگر و كدام‌یك آسیب دیده اجتماعی هستند.»
خلق نمایش برپایه موضوع مستند به تحقیق زیادی نیاز دارد و میری می‌گوید تحقیقات نمایش از فروردین ٩٤ آغاز شده است. «تحقیقات و مطالعات كتابخانه‌ای از همان زمان شروع شد و در خرداد همان سال به‌صورت میدانی ادامه یافت. هم‌زمان با همه اینها تمرین گروه پیش می‌رفت و مصاحبه با آسیب دیدگان اجتماعی در جریان بود. »
او در این راه به شیوه «ورباتیم» وفادار بوده و سخنان مصاحبه شوندگان پس از ویرایش در قالب متن دراماتیك در اختیار بازیگران قرار گرفته است. میری تغییر نگاه مخاطبان نسبت به افراد آسیب دیده را یكی از اهداف خود دانسته و می‌گوید: «تلاش اول ما تغییر نگاه تماشاگران به این افراد است، چون بارها دیده‌ایم مردم در بهترین حالت بی‌تفاوت از كنار یك كارتن‌خواب عبور می‌كنند. قصد داریم كاری كنیم كه مردم كمی فكر كنند چه مجموعه عواملی موجب شده عده‌ای با این مشكل مواجه شوند.»
همانطور كه اجرای نمایش «احساس آبی مرگ» شرایط رهایی تعدادی محكوم به اعدام را فراهم كرد، این‌بار قرار است گروه برای برطرف شدن بخشی از مشكلات افراد آسیب دیده تلاش كند. «می‌خواهیم به واسطه بازتاب مشكلات پیگیر حل آنها شویم.
چون اصلا جالب نیست كه عكس گورخواب‌ها یا ماجرای هرندی منتشر شود و برای مدتی كوتاه یك موج احساسی به راه بیفتد و بعد همه‌چیز را به فراموشی بسپاریم. در تلاش هستیم با تشكیل یك صندوق و دعوت از مسوولان كمك‌هایی برای این افراد جمع‌آوری كنیم.»
میری كه برای نگارش نمایشنامه چند ماه به همراه گروه در كنار كارتن خواب‌های منطقه شوش زندگی كرده با طرح این پرسش كه «اگر در سرمای زمستان خانه و سرپناهی نداشته باشیم چه كار از دست‌مان ساخته است؟» می‌گوید: «در نمایش اشاره می‌كنیم كه قرار است گرم‌خانه‌ها مشكل بی‌سرپناهی افراد كارتن‌خواب را حل كنند ولی امكانات آنها اصلا مطلوب نیست. یا از طرفی در صورتی كه فرد نیازمند بیرون بماند از ساعتی به بعد اجازه ورود ندارد. پنج صبح هم آنها را بیرون می‌كنند و دوباره ٨ صبح اجازه دارند برای صرف صبحانه بازگردند. این كانكس‌ها فقط نام گرم خانه را یدك می‌كشند.
طوری‌كه ما هنگام مصاحبه از سرما می‌لرزیدیم، حالا در نظر بگیرید سرمای موجود باعث می‌شود فرد معتاد تا صبح خواب نداشته باشد و تازه وقتی می‌خواهد بخوابد باید از گرم‌خانه برود.»
كارگردان نمایش «شلتر» از آمادگی گروه برای اجرای این نمایش در شهرهای دیگر كشور، در صورت حمایت نهادهای مسئول خبر داد.
58241
نظر شما