ضرورت دو ریاست همزمان

در بسیاری از کشورها که نظام حکومتی پارلمانی دارند، این دولت‎ها و کابینه‎ها هستند که از درون مجالس انتخاب می‎شوند که نشان از اهمیت جایگاه مجلس دارد. در ایران هم وزرا با رای مجلس انتخاب می‏شوند. از این رو مدیریت مجلس از نظر تقنینی و مدیریت فراکسیون اکثریت از نظر سیاسی از اهمیت ویژه‎ای برخوردار است.

از رو این تمرکز قدرت در یک نفر که همزمان ریاست مجلس و فراکسیون را برعهده دارد، یک نعمت است که به خوبی می‏تواند هر دو را رهبری کند و میان نیروهای داخلی فراکسیون، وحدت نظر ایجاد نماید.

ضمن احترام به بقیه کاندیداهای احتمالی دیگر برای ریاست فراکسیون اصولگرایان، معتقدم که وجود لاریجانی و ریاست همزمانش بر مجلس و فراکسیون اصولگرایان، مفیدتر و منطقی‏تر است. عملکرد وی طی دو سال گذشته هم مثبت بوده هرچند که هیچ کس بدون نقد نیست. اما لاریجانی حتی ظرفیت نقدپذیری را هم دارد.

نه تنها لاریجانی که نواب وی در هیات رئیسه فراکسیون اصولگرایان نیز در انسجام بخشی و وفاق میان اجزای مختلف فراکسیون، نقش خوبی را ایفا کرده‎اند.

از انجا که در حال حاضر فقط لاریجانی کاندیدای ریاست فراکسیون اصولگرایان است، به نظر می‏رسد که با رای خوبی در این مسند ابقا شود. عدم تمایل برای نامزدی دیگران در این عرصه نیز گویای ان است که دیگران هم به این نکته پی برده‏اند و لاریجانی را بهترین گزینه برای ریاست فراکسیون می‏دانند.

اگرچه ارای امسال لاریجانی بر فراکسیون اصولگرایان، بسته به ترکیب شورای مرکزی جدید فراکسیون دارد که بیشتر از کدام گرایشات نمایندگان اصولگرا در آن عضویت پیدا کرده باشند اما باز هم تصور نمی‏کنم که لاریجانی کمتر از نیمی از آرای شورای مرکزی فراکسیون را به خود اختصاص دهد و چه بسا بیشتر از ادوار گذشته نیز رای کسب کند.