انجمن علمی تئاتر و کانون نمایش دانشگاه تهران در پی هشدارهایی مبنی بر تعطیلی تالار مولوی بیانیه‌ای مشترک صادر کردند که در ادامه می‌خوانید.
«حق گرفتنی‌ست امام علی (ع)
تئاتر دانشگاهی در تمامی دنیا پدیده‌ای‌ست که از آن به عنوان شالوده و بن‌مایه تئاتر حرفه‌ای یاد می‌شود و پی‌ریزی آینده این هنر، اگر نه به اغراق تمامی آن، که بی‌شک بخش مهم و اصلی حیات اجتماعی هر جامعه‌ای‌ست. لاجرم هر نوع آموزشی نیز در این محیط محتاج به ابزاری‌ست که برای تبلور، مسیر پیشرفت و تکامل آن را تبیین می‌کند.
در ایران پهناور، امروزه تئاتر آکادمیک مهمترین منبع تغذیه تئاتر حرفه‌ای و پدیدار کننده نبوغی‌ست که آبشخور رفتار، ویژگی‌ها و خلاقیت‌های تئاتر تکامل یافته و الگوبندی شده اقتصادی‌ست. جامعه تئاتر دانشگاهی ایران نیز همواره در پرتو حمایت‌های مدیریت فرهنگی وزارت علوم روزگاری‌ست که منبع همین هنر است و تئاتر مولوی نیز، یکی از مهمترین ابزار این پدیداری.
چندی است جامعه دانشگاهی تئاتر، توانسته با ایجاد فضایی جدید در تئاتر مولوی امکان دست‌یابی به آرزوهای جوانان مستعد را فراهم و در این نومیدی محض جوانی که می‌خواهد خود را باور و هنرش را بارور کند، ریشه امیدی بزرگ را در دل نامطمئن دانشجویان تئاتر بدواند.
تئاتر مولوی در سال گذشته فضایی را در اختیار جوانانی گذاشته است که با همه گمنامی‌ها و بی‌توجهی‌ها توانسته‌اند آثار خود را به منصه ظهور بگذارند و نگاهی گذرا به این آثار نشان دهنده پویایی و توانایی بیش از اندازه تئاتر دانشگاهی است، چه بسا بیشتر از ظرفیت‌های تئاتر حرفه‌ای. جوانانی رانده شده از محیط بسته و قرنطینه تئاتر شهر و سالن‌های حصار کشیده ایرانشهر، تنها آرزوی خود را اجرا در تئاتر مولوی به عنوان ملکی از املاک کوچک تئاتر دانشگاهی و سرزمین آرزوها برای دست‌یابی به آینده‌ای نامعلوم اما پر امید می‌بینند.
با این همه، نامهربانی متولیان تئاتر که بی‌توجه به این فضای تازه و این موقعیت جدید، نگاهی تک‌بعدی و انحصار‌طلب را در اندیشه خود پرورانده‌اند، سبب استعدادسوزی و از بین رفتن اندیشه‌های جدید و تجربه‌های نو در تئاتر این مرز و بوم خواهد شد.
چه تاسف که عدم حمایت‌های تعیین شده که بخشی از وظایف مدیریت کلان تئاتری در قبال دانشجویان محسوب می‌شود، این روزها تئاتر مولوی را به سمت انزوا و چه بسا تعطیلی ناخواسته برده است. اجرایی نشدن تعهدات مرکز هنرهای نمایشی، در طول سال گذشته، نه تنها اجراهای دانشجویی را در تئاتر مولوی که نه از سر ارتزاق، که تنها به سبب کمی توجه بیشتر- تحت‌الشاع قرار داده، که حتی امکان داشتن سالن‌هایی کامل و استاندارد را در این نابسامان ابزار و امکانات به مخاطره انداخته است. و روی دردناک قضیه بی‌گمان اینجاست که آیا به راستی تعهدات آن مرکز محترم، بیش از هزینه یک گردهمایی یا بودجه یک کار سفارشی بوده و خواهد بود؟
از این رو، جامعه کارگردانان، نویسندگان، طراحان و بازیگران تئاتر دانشگاهی، با همه خسته‌گی‌هایش نسبت به موقعیت‌های متزلزل گذشته و آینده، اعتراض خود را نسبت به کوتاهی‌ها و معلق‌فکری‌هایی که این بحران را شامل شده است اعلام، و ضرورت رسیدگی به این شکوائیه درددل‌گونه خود را از مدیریت ارگان‌های رابط خواستار شده و خواهشمند است با این بی‌توجهی‌ها فضای سرخورده تئاتر دانشگاهی را بیش از این به حاشیه و پاورقی سوق ندهند.»
58243
نظر شما