عذرخواهی دیرهنگام از خبرنگاری که سانسور را شکست

در آخرین دقایق جنگ جهانی دوم در اروپا، ادوارد کندی خبرنگار آسوشیتدپرس، به احتمال زیاد مهمترین خبر فوری خود در تاریخ این خبرگزاری را مخابره کرد.
او گزارش داد- یک روز جلوتر از سایر رقبای خبری- که آلمان ها در مکانی در شهر رمیز که پیشتر مدرسه بوده بدون هیچ پیش شرطی تسلیم شده اند.
این خبرنگار به دلیل گزارش این خبر از سوی مقامات نظامی و سیاستمداران مواخده شده و سپس اخراج شد. کندی به شدت برای شکستن سانسور و نشر خبر تسلیم شدن آلمان ها با ارتش درگیر شده بود.
از سوی دیگر وینستون چرچیل نخست وزیر انگلیس و هری ترومن رئیس جمهور آمریکا با یکدیگر توافق کرده بودند که خبر تسلیم آلمان ها را به مدت 36 ساعت مخفی نگه دارند تا متحد آنها استالین در روسیه بتواند عملا با فتح برلین، دومین مراسم تسلیم المان ها را در آنجا به روی صحنه بیاورد.
ادوارد کندی متهم شد سوگندی را که به همراه شانزده خبرنگار دیگر برای مخفی نگه داشتن موقت خبر تسلیم آلمان ها در فرانسه خورده، و صرفا به همین دلیل شاهد مراسم تسلیم المان ها بوده را شکسته است.
67 سال بعد اما مدیران عالی رتبه آسوشتیدپرس به خاطر روش برخورد نامناسب این خبرگزاری با کندی از او عذر خواهی کرده اند.
تام کرلی مدیرعامل خبرگزاری آسوشیتدپرس در این باره می گوید : آن روز برای آسوشیتدپرس بسیار سخت بود. این موضوع به بدترین شکل ممکن رتق و فتق شد و می توانست بهتر از این ها مدیریت شود. کار کندی کاملا درست بود.
کرلی می گوید آسوشیتدپرس اساسا تعهدی نداشته است که خبر را مخفی نگه دارد چرا که عملا اهداف سیاسی پشت این تحریم خبری بوده و این خبرگزاری نباید درگیر این اهداف می شده است. وقتی جنگ تمام شده، شما نمی توانید اطلاعات را اینگونه از جهانیان مخفی کنید.
با این همه این عذر خواهی بسیار دیر هنگام صورت گرفت. ادوارد کندی خبرنگار اخراج شده آسوشتیدپرس در سال 1963 در یک سانحه رانندگی جان خود را از دست داد. دختر او جولیا کندی می گوید پدرش همواره از آن حادثه به تلخی یاد می کرده است.
کندی به اتفاق 16 خبرنگار دیگر مطلع شد که آلمان ها آماده تسلیم شدن هستند و تنها به شرطی می تواند شاهد امضای تسلیم نامه آنها باشد که قول بدهد این خبر را تا مدتی منتشر نکند. او و سایر خبرنگاران پذیرفتند و به همین دلیل درست در ساعت 2:41 بامداد روز هفتم می سال 1945 شاهد این لحظه تاریخی شدند. اما پوشش فراگیر تسلیم شدن آلمانی ها زمانی فراگیر و جهانی شد که استالین از این فرصت استفاده کرد و برلین را به تصرف خود در آورد یعنی 36 ساعت پس از تسلیم آلمانی ها در فرانسه .
اگر خبر تسلیم آلمانی ها در جنگ جهانی دوم 36 ساعت زودتر از آنچه که چرچیل، ترومن و استالین تصمیم گرفته بودند فراگیر می شد عملا روس ها نباید برلین را تصرف می کردند.
کندی درباره آن قسم گفته است که مخفی ماند خبر تسلیم آلمان ها قرار بود تنها چند ساعت باشد اما پس از گذشت چند ساعت مقامات ارتش این تحریم خبری را به 36 ساعت افزایش دادند. کندی متحیر شد.
او درجایی نوشته است: نابکاری موجود در این تصمیم برای مخفی نگه داشتن یک حادثه ای با این عظمت کاملا مشخص بود.
با این همه کندی بازهم منتظر ماند در ساعت 2:03 دقیقه بعدازظهر همان روز یعنی تقریبا 12 ساعت پس از تسلیم، آلمانی ها خبر را در رادیو سراسری خود پخش کردند و رسما اعلام کردندکه آلمان از جنگ دست کشیده و در فرانسه تسلیم شده است.
کندی مطمئن بود که این خبر نیز توسط مقامات ارتش که کنترل کامل رسانه ها و اخبار مهم مربوط به جنگ را دارند برای افکار عمومی ترجمه نخواهد شد. او بسیار خشمگین بود. 15 دقیقه فکر کرد و ناگهان تصمیم خود را گرفت.
او از یک خط تلفن نظامی امن که می دانست سانسور نمی شود بادفتر اسوشیتدپرس در لندن تماس گرفت و خبر را مخابره کرد و هیچ اشاره ای به تحریم خبر توسط مقامات ارتش نکرد. اسوشیتدپرس بلافاصله خبر را روی خروجی خود قرار داد.
از نظر سایر رقبای کندی این کار خیانتی در اندازه پرل هاربر بود. از سوی دیگر مقامات نظامی که بسیار از این موضوع عصبانی شده بودند همچنان به سانسور خبر ادامه داده و سایر خبرنگاران را از ارسال گزارش به سازمان های خبری خود بازداشتند.در نتیجه این خبر بیش از یک روز صرفا اختصاصی آسوشیتدپرس باقی ماند .
روزنامه نیویورک تایمز آمریکا در همان روز خبر آسوشتیدپرس را تیتر یک خود کرد و سرمقاله ای در تمجید از کندی و 16 خبرنگار دیگر حاضر در صحنه منتشر کرد. اما این ها سبب نشد که ارتش دسترسی آسوشتیدپرس به اخبار اروپا را قطع نکند. این موضوع ضربه سنگینی به خبرگزاری وارد کرد. این نافرمانی همچنین منجر به اخراج کندی از فرانسه و ممنوعیت کامل او در انجام وظیفه خبری اش شد.
زمانیکه تحریم خبری برداشته شد، 50 روزنامه نگار و خبرنگاری که با کندی همکاری داشتند در نامه ای اعتراض خود را به این روش اعلام کرده و خواستار بازگشت کندی به موقعیتش شدند اما دیگر فایده ای نداشت.