برای حفظ آبرو هم که شده...

امروز اگر اشکال نداشته باشد، می‌خواهم وارد معقولات شوم؛ می‌خواهم درباره چیزی بنویسم که همه می‌دانند، اما ترجیح می‌دهند که سکوت کنند و چیزی نگویند. مردم البته بی‌ملاحظه هر حرفی را در هر جایی می‌زنند و خیلی به عواقب خوب و بدش توجهی ندارند، اما منظورم دست به قلم‌هایی است که کارشان همین نوشتن ضعف‌ها و معایبی است که به هزار و یک دلیل معقول از آن طفره می‌روند. من اگر نمی‌روم، از آن جهت است که بیش از حد به عوام تشبه می‌کنم و به عواقب آن فکر نمی‌کنم... حالا با این مقدمه چه می‌خواهم بگویم؟

چند روز پیش وزیر کشور، وزیر محترم کشور، به جهت مسائل عجیب و غریبی که در منطقه به وجود آمده بود، به پاکستان سفر کرد و با بزرگان آن دیار و بیش از بقیه با همتای سیاسی خود دیدار و گفت‌وگو کرد. ما تصاویری از این دیدار را از طریق رسانه ملی دیدیم و اخبار آن را دنبال کردیم. چیزی که بیش از اصل خبر توجه مرا به خود جلب کرد این بود که با آنکه پاکستانی‌ها‌ در هیچ شرایطی و در هیچ فرهنگی، شهره به خوش‌تیپی و آراستگی نیستند، مع‌ذلک کلهم اجمعین از هیأت ایرانی، به خصوص جناب مصطفی نجار خوش‌تیپ‌تر و آراسته‌تر بودند. آیا این موضوع آنقدر اهمیت دارد که ستونی را در یک روزنامه وزین به آن اختصاص داد؟

من فکر می‌کنم دارد و اگر دستورات دینی را هم ضمیمه ارتباطات بین‌المللی کنیم، معلوم می‌شود که نباید به سادگی از کنار این تصویرهای ساده بگذریم. همین‌جا تصریح کنم که من به هیچ عنوان به توفیقات سیاسی این سفر و توانایی‌های فردی و سیاسی وزیر محترم کشور کاری ندارم و ارزیابی در مورد آن مسائل را به صفحات دیگر و نویسنده‌های باتجربه و این‌کاره می‌سپارم. من فقط در این‌باره می‌نویسم که وقتی مردمی، نماینده کشورشان را در مجامع مختلف سیاسی می‌بینند، جدای از هر مسئله‌ای، توقع دارند- و به حق توقع دارند- که این نماینده کشورشان از حیث ظاهر نیز، برتری میدان را به دست بگیرد.

خوشبختانه بسیاری از مدیران موجه کشور و دیپلمات‌های باسابقه و مؤمن، پیش از این به اثبات رساندند که وقار و زیبایی به کراوات و پوست و سه‌تیغه کردن صورت نیست و در نهایت آداب‌دانی اسلامی، با همین پیراهن‌های بی‌یقه و کت و شلوارهای خوش‌‌دوخت هم می‌شود مصداق جمال و جلال توأمان شد.

کسی که از طرف کشور، مأموریت سیاسی می‌گیرد و به مسافرت می‌رود و در مجامع بین‌المللی حضور می‌یابد، چه بخواهد و چه نخواهد، دارد یک ملت را نمایندگی می‌کند و فراتر از یک امر سلیقه‌ای و شخصی، وظیفه دارد که ظاهر خود را متناسب این نمایندگی بگرداند. یک وزیر، موقع سفر، به دیدن قوم و خویش خود نمی‌رود و به همین جهت باید که به اقتضائاتی- حتی اقتضائاتی که شخصاً نمی‌پسندد- گردن بگذارد. این خیلی بد است که نمایندگان سیاسی پاکستان، در مسابقه شیک‌پوشی و جمال آنقدر از ما جلو بزنند که حالاحالاها هم نتوانیم به آنها برسیم. جناب وزیر احتمالاً ده‌ها مشاور کاربلد و آشنا به امور دارند که وزیر را در امور سخت سیاسی یاری می‌کنند. شاید هیچ عیبی نداشته باشد که در کنار این صف مشاوران، یک مشاور خوش‌سلیقه هم بایستد که وزیر را در خرید کت و شلوار و پیراهن و کفش و تناسب رنگ و لباس و قد و قواره مشاوره دهد. بالاخره هرچه نباشد، ما نه تنها مردمی هستیم که در جهان به آراستگی مشهوریم، بلکه منتسب به دین عزیزی هستیم که پیامبرش را هنوز هم که هنوز است، بعد از هزار و چهارصد سال، به آراستگی ظاهر و بوی خوش‌عطر، می‌ستایند.

عرض مختصر من فقط منحصر به جناب مصطفی نجار نیست، بلکه هرکسی که از سر اضطرار نمایندگی کشور را به عهده می‌گیرد، باید به این مهم نیز توجه کند و آبروی قومی و مذهبی یک ملت اصیل را حفظ کند.