مذاکره برای نتیجه، نه مذاکره برای مذاکره

در موضوع مذاکرات هسته​ای ایران به نظر می​رسد که طرفین به گونه​ای موضع گیری می​کنند که هزینه شروع دیپلماسی را به گردن طرف مقابل بگذارند. چه آنکه در خلال تعویق طولانی در برپایی دور جدید مذاکرات، شاهد موضع​گیری​هایی هستیم که توام با حسن نیت نیست.

در چنین فضایی طرفین در اختلافاتی که کما فی السابق ادامه دارد، امتیازهایی را هم گاهی پیش​بینی می​کنند تا مذاکرات در راستای مشوق​ها و امتیازات متقابل ادامه یابد و مدالیته​ای برای تداوم مذاکرات در پیش رو باشد.

اگرچه طیف افراطی 1+ 5 می​خواست آژانس بین المللی انرژی اتمی، اعلام کند که توان راستی آزمایی در فعالیت هسته​ای ایران را ندارد اما بار دیگر گزارشی از سوی آمانو منتشر شد که مطالب تکراری گزارش​های پیشین را در خود داشتو این خواسته طیف مذکور را تامین نمی​کرد. علت هم آن بود که مذاکرات اخیر نمایندگان آژانس در ایران، منفی نبود و اگرچه خیلی منتج به نتیجه نشد اما منجر به قطع مذاکرات هم نشد.

از همین رو است که گاهی مشوق​های نه چندان جدی برای مذاکرات قزاقستان مطرح می​شود. اگرچه طرف مقابل از ایران می​خواهند اطمینان جدی برای صلح آمیز بودن فعالیت​هایش ارائه دهد اما حد نهایی پیشنهادی که آنها مطرح می​کنند این است که فقط تحریم طلا و فلزات گران بها را می شکنند که مشوق جدی نیست! شکسته شدن تحریم​های بانکی و نفتی و پذیرش حق هسته​ای ایران، می​تواند یک پیشنهاد جدی تلقی شود تا از جانب طرف ایرانی مورد بررسی قرار بگیرد.

به نظر می​رسد فناوری و سوخت بالای 5 درصد موضوع قابل مذاکره در مذاکرات آتی ایران و 1+5 خواهد بود. ناگفته نماد که مواضع مقام معظم رهبری برای ادامه این مذاکرات کمک شایانی کرد که موضع گیری​ها طرفین جدی​تر باشد و طرف مقابل بداند که ایران «مذاکره برای مذاکره» را نمی​پذیرد بلکه «مذاکره برای نتیجه» را انتظار دارد.