ای کاش سینمای ما نیز تنها یک وودی آلن داشت. آن وقت همین یک نفر می توانست صحبت از صنف، سندیکا، مجمع، اتحاد و ... بزند. در شرایط کنونی حرف زدن پیرامون "صنف" سینمایی شوخی بی مزه و سردی بیش نیست. چالش بزرگ سینماگران و دولت از زمانی آغاز شد که خانه سینما منحل و درهای آن به روی ساکنانش بسته شد. رایزنی ها، مشاوره ها و شکایت ها به جایی نرسید و این روزها سینماگران با تجمع در برابر خانه سینما تلاش می کنند تا به حقوق پیشین خود در مالکیت این خانه دست یابند. اما آنچه به زعم نگارنده بیش از خانه سینما اهمیت دارد، عدم وجود تمامیت و اتحاد صنفی در میان سینماگران است. چیزی که فقدان آن، تنها نامی به اسم صنف و سندیکا به وجود آورده و ویترینی نه چندان شکیل و البته دهان پرکن برای سینمای این دیار به وجود آورده است. اجازه بدهید برای توضیح بیشتر به یک مثال ساده اکتفا کنیم و دیگر خود بخوانید حدیث مفصل از این مجمل!
اواخر اسفند سال گذشته، بسیاری از همین سینماگران مشتاق صنف و خانه و ... سراسیمه خود را به جایی رساندند که قرار بود عیدی ریاست جمهوری به آنها پرداخت شود. در آن موقع نویسنده، به عنوان طراح صحنه در سریالی مشغول کار بودم. تصویربرداری در آن روز ویژه، ساعت ها به تاخیر افتاد تا دوستان و همکارانمان که برای گرفتن عیدی رفته بودند، بازگردند! دوستانی که اتفاقا در زمره معترضین به تعطیلی خانه سینما بوده و هستند و یا با سیاست های فرهنگی دولت مشکل داشتند! اعتراض به آنها و عدم صداقت و یک رنگی ایشان، نتیجه ای نداد؛ که جملگی این عیدی را حق مسلم خود می دانستند که تا کنون از آنها دریغ شده بود!
چرا در این روز به خصوص، صنف، سندیکا، تجمع، اعتراض، نامه نگاری، فعالیت مدنی، اتحادیه و هزار و یک واژه زیبای دیگر بی معنا می شود و حتی صحبت از آنها محملی پیدا نمی کند؟! چرا در این روز خاص کسی صحبت از سیاست های فرهنگی اشتباه دولت نمی کند؟! چرا در این روز خاص خانه سینما هیچ فراخوانی صادر نمی کند، که ای ملت عضو خانه سینما، تا زمانی که خانه مان به ما برنگردد، نیازمند عیدی و صدقه آقایان نیستیم؟! چرا در این روز خاص و تنها در این روز خاص سیاست گذاران و مسئولان فرهنگی دولتی ناگهان محبوب می شوند و قدرشان دانسته می شود؟!
به راستی و تا کی اسیر منافع شخصی هستیم و واقعا تا کی منافع مادی زودگذر و ناچیز را بر منافع صنفی و دراز مدت ترجیح می دهیم؟! آیا اصولا در چنین شرایطی صحبت از خانه، امری اخلاقی است؟! خانه ای که اعضای آن تنها به خاطر چهارصد پانصد هزار تومان ناقابل، حاضرند چهره تغییر دهند، صداقتشان را موقتا به کناری بگذارند و دست به سوی کسانی دراز کنند که تا روز قبل از آن منتقدان جدی آنها بوده اند و خانه شان را تعطیل کرده اند؟!
دوباره به داستان ابتدای این متن باز می گردم و تصریح می کنم کسانی که عیدی دولت را دریافت کرده اند و کسانی که در برابر آن موضعی اختیار نکردند، باید در برابر سایر تصمیمات این دولت نیز تمکین کرده و رای آن را بپذیرند. در غیر این صورت تنها در برابر عدم صداقت و یک رنگی خویش تجمع و اعتراض بر پا کرده اند و نمکدانی را که از آن نمکی نوش جان کرده اند شکسته اند! کاش وودی آلن به خیابان سمنان می آمد.
نظر شما