برای ما خراسانی ها، دشوار است باورکنیم که تهران بزرگتر از مشهد است....
نه! تهران به اندازه مشهد بزرگ نیست....تهران، اگر بزرگ است، فقط به خاطر این است که همیشه از مشهد بزرگتر دیده می شود...فقط به خاطر این است که خراسان، خانه ای به اندازه بزرگانش نساخته است و لاجرم، آنها را یکی یکی به تهران می فرستد تا این شهر ، هر روز بزرگ و بزرگ و بزرگتر دیده بشود!
حالا، تنها گواه بزرگی تهران همین است که آدم های بزرگ خراسان را تنها دراین شهر می شود بزرگ دید وعزیز انگاشت...آدم بزرگ هایی که حتی در تهران هم ، دنیا نمی تواند بزرگی شان رابه اندازه قامتشان تماشاکند....
حالا، تهران بزرگ شده است،چرا که «محمدحسین جعفریان»،همان که به‌تعبیر رهبری بزرگوارمان«جعفریان خودمان»است،ساکن این شهراست و شاید،تنها دراین شهر است که می شود برایش بزرگداشت گرفت واندکی از تمام بزرگیهایش را به نظاره نشست؛بزرگی های مردی که هر بخش از وجودش را درگوشه ای از خاک جا گذاشته است، دلش را درپس کوچه های بولوارطبرسی مشهد،پایش را برشانه های زخمی پامیر، چشمانش را در پنجره های روبه دریای بابلسر و سالهای جوانیش را در بوسنی و دره پنجشیر....
بزرگی های غریب شاعری که همه روزه ذرات وجودش را روزنامه ها، در شکل کلمات به سراسر خاک می برند؛کلماتی که لابد مثل گلبولهای خونش سبز و سفید و قرمزند وعشق به نظام اسلامی و ایران عزیز را درگوش بادها فریاد می کنند:
آی بی جان ها ! دلم را بشنوید
اندکی از حاصلم را بشنوید.....
تهران ، مجموعه‌دار فرزندان بزرگ ایران زمین است اما هنوزهم باورمان نمی شود که بزرگتر از مشهد باشد...تهران،بزرگ است به اندازه ای که «آقا» و «یاران خراسانی» اش را بزرگ می دارد .همین.
* متن لوحی که امروز به عنوان رییس هیات مدیره خانه مطبوعات خراسان رضوی در مراسم پاسداشت محمد حسین جعفریان به او تقدیم کردم .
نظر شما