او با شناخت دقیق از محدودیت های رسانه و وقوف به الکن بودن آن، همتش را متوجه گفتار درمانی این موجود الکن و نحیف کرد تا شاید اگر نمی شود محدودیت ها را به شکل معنی داری تعدیل کرد، حداقل به شیوه گفتار درمانی، به رسانه های ما بیاموزد که به رغم محدودیت ها، پیامشان را موثرتر، غنی تر و ماندگار تر واگو نمایند.
او عمر شریفش را مصروف تقویت پایه های علمی رسانه و آموزش نیروی انسانی کرد و در این مسیر یادگارهای بسیار ارزشمند و افتخار آمیزی نیز برجای گذاشت. امیدهای محقق نشده اش را در جوانها جستجو کرده و متواضعانه پا به پایشان همراه بود تا نور امید و اشتیاق را در دلهایشان زنده نگه دارد.
از دیگر سو، البته او نماد روشنی از وضعیت ناگوار رسانه در ایران نیز بود. در محافل از ایشان تقدیر می شد، اما در واقع جریان اصلی رسانه جای دیگری شکل می گرفت. از این روست که بخش اعظم سیاستگذاران و مدیران رسانه ای ما نسبتی با او پیدا نمی کنند ...
مفتخرم که چه در دوران ایسنا و چه در سالهای بعد مرا به شاگردی پذیرفت و راهنمایی هایی بس راهگشا پیش رویم قرار داد.
همه ما به او مدیونیم، خدایش رحمت کند.
نظر شما