فرض این است که نمایندگان محترم قبل و حین نمایندگی ، وظایف شان را می دانند و راه رسیدن به خواسته های شان را یاد گرفته اند. فرایندهایی که در نظام جمهوری اسلامی برای دستیابی به کرسی های مجلس و پیگیری خواسته های مردم و نظارت بر کار دولت طراحی شده، روندی مدنی ، دمکراتیک و مشخص دارد و هر کس بخواهد این بازی را برهم بزند، عملا مشروعیت خود را از دست می دهد و بالقوه در راهی پای می گذارد که بعید نیست به فتنه بیانجامد.
اگر استعفا دادن - ولو به صورت نمایشی - راهی برای فشار آوردن به دولت باشد ، دولت یا قوه قضاییه چرا مجاز نباشند برای فشار به دیگر قوا، از روشهای تهدید و ارعاب بهره گیرند؟ اتفاقا دستگاه اجرایی کشور برای تحت فشار قرار دادن مجلس، راهکارهای بسیار ساده ای در اختیار دارد و اگر از آنها کمک بگیرد به راحتی می تواند مجلس را فشل کند.
جریان استعفا در مجلس ششم، دستاویزی برای فشار آوردن به کلیت نظام جمهوری اسلامی بود که از سوی یک جریان تندرو و افراطی طراحی شد. کار بد، بد است و اگر از سوی مجلس نهمی هایی که ادعای اصولگرایی دارند صورت گیرد، به مراتب بدتر است. همین نمایندگان ارجمند در برابر تاخیرهای چند ماهه دولت احمدی نژاد در تقدیم بودجه و نیز توهین هایی که او به خانه ملت می کرد، خم به ابروی شان آمد؟
اینکه لایحه بودجه اشکالاتی داشته باشد و حتی حقوق مردم برخی شهرها به درستی استیفا نشده باشد امری محتمل است، اما آیا مردم همین مناطق، برای رسیدن به حقی که تصور می کنند تضییع شده، راضی اند نمایندگان شان از روشهای مسئله دار و فتنه انگیز بهره گیرند؟
کاش استعفاها نمایشی نبود و در عمل اتفاق می افتاد. آن وقت معلوم می شد این نمایندگان مستعفی چقدر برای رفتار غیر مدنی شان پشتوانه مردمی دارند.
نظر شما