شادی وصف ناپذیر آزادی و بازگشت چهار نفر از فرزندان مرزبانمان پس از گذشت بیش از دو ماه دلهره و اضطراب که در ایام نوروز مهمان دل هر ایرانی و بخصوص خانواده این عزیزان بود غیرقابل کتمان است در حالی که هنوز دلها و دیده هایمان نگران و منتظر فرزند پنجم است.
باید قبول کنیم که ایام سختی بر همه ما گذشت، از مسئولین سیاسی نظامی و امنیتی و ریش سفیدان محلی و خانواده که در خط مقدم تحمل این نگرانی و پیگیری بودند گرفته تا یکایک ایرانیان که کمترین اقدامشان حضور مجازی در گردهمایی های برگزار شده برای آزادی این عزیزان بود.
اما بنظر می رسد به دور از هرگونه تعصب و احساسات و تنها در سایه عقل و منطق توجه به ملاحظات زیر نباید در لابلای این شادی بزرگ به دست فراموشی سپرده شود:
1- این عزیزان، فرزندان سختی کشیده ما هستند اما قطعاً قهرمان ملی نیستند و نباید با آنان به نوعی رفتار کرد که خود نیز دچار توهم شده و انتظاراتشان بالاتر رفته و برای دیگران نیز تبدیل به الگو شوند.(مصاحبه های متعدد رسانه های مختلف به ویژه صدا و سیما با آنان نمونه ای از این الگوسازی است)
2- فرزندان ما آزاد شدگان از دست اشرار هستند ولی الزاماً آزاده به معنی واقعی آن نیستند .
3- به هیچ وجه با آزادگان جنگ تحمیلی قابل قیاس نبوده و این قیاس، به معنای واقعی قیاس مع الفارق و ظلم بزرگ به آزادگان جنگ تحمیلی است چرا که همه می دانیم آنان در چه شرایطی مجبور به تن دادن به اسارت شدند و اینان در چه شرایطی. شنیده ها (صرفنظر از فیلم پخش شده در دنیای مجازی ) حاکی از این است که در حال استراحت و بدون در نظر گرفتن کمترین تامین برای خود، اسیر شده اند اگر اینگونه باشد واقعاً جای تعجب و تاسف است، چرا که اگر رزمندگان دفاع مقدس نیز اینگونه عمل می کردند دشمن بعثی که از غرب وارد کشور شده بود مرزهای شرقی را هم در می نوردید.
4- فرزندان ما با این شیوه از اسارت اقتدار نیروهای مسلح جمهوری اسلامی را که در دنیا زبانزد است مخدوش کردند و معلوم نیست پرداخت تاوان این خدشه بر عهده کیست.
باز هم تاکید می کنم بدون هرگونه تعصب و احساسات و فقط و فقط در سایه عقل و منطق باید با این موضوع برخورد کرد.
شاید بد نباشد که با نیم نگاهی به قانون مجازات جرائم نیروهای مسلح، قضاوت راجع به عملکرد فرزندان خود را نه بر عهده احساسات بلکه به عهده وجدان آگاه و قانون بگذاریم.
رضا حسینی جبلی
حقوقدان و نظامی بازنشسته
نظر شما