یک) حذف شدیم.مانند بقیه، از کوچک تا بزرگی که حذف شدند.از تلخی حذف در فوتبال، به باور من دو تلخی بزرگتر وجود دارد:
دو)تلخی بزرگتر اول این که، مردم ما یک فرصت بزرگ شاد بودن و دور هم بودن را از دست دادند.(گیریم که کسانی سوار بر قدرت،این دورهم بودن و شاد بودن مردم را برنتابند.)
سه) کیروش به خوبی دریافته بود که از دل ِ فوتبال ما، از دل ِ این لیگ دلال‌مسلک چیزی در نمی آید. بنابراین دل بست به فوتبالیستهای آن سوی مرز.حداقل در مورد آنها مطمئن بود که سر ِشب میخوابند،با دلالی تیم نیافته اند، بی ظرفیت نیستند، درگیر بازی احمقانه قرمز و آبی(حتا در اوج بازیهای تیم ملی) نمیشوند و در یک کلام فوتبالیست حرفه‌ای‌اند.
چهار) تحسین من از کیروش، تحسین یک خارجی ِ چشم آبی نیست.تحسین کسی است که میکوشید اخلاق،جدیت،دوری از حاشیه، عقل و جهان بینی داشتن و رویا را به فوتبال ایران تزریق کند.
پنج) تلخی بزرگتر دوم این حذف برای من این است:این که مربیان و مدیران و بازیکنان نالایق، بیسواد ،دلال و در یک کلام شارلاتان‌مسلک بر موج باخت و حذف سوار شوند و بکوشند مسیری را که کیروش میکوشید بگشاید ، به وضع سابق بازگردانند.
*این یادداشت در شبکه اجتماعی نیز منتشر میشود.
نظر شما