ایمان کوچکی- فاطمه پاقلعه نژاد/ خبرگزاری خبرآنلاین؛ بهترين ورزشكار سال 92 و بهترين ورزشكار اخلاق سال 92. فارغ التحصيل رشته ى تربيت بدنى دانشگاه تهران؛ او رکورددار دوهای 60متر، 100متر، 200متر و 400متر زنان ایران است و دو مدال طلای قهرمانیِ داخل سالن آسیا در دو 400متر و سه مدال برنز در دوهای 4 در 400متر امدادی و 60متر ستارگان آسيا را به‌دست آورده‌است. مدال هایی که تفاوت پوشش این ورزشکار ایرانی با رقبایش، ارزششان را دوچندان می کند. با مریم طوسی که این روزها بدون مربی تمرینات خود را برای حضور در رقابت های انتخابی المپیک انجام می دهد، در کافه خبر درباره دو و میدانی و زندگی شخصیش به گفت و گو نشستیم.
در حال حاضر مسابقاتی که الان در ایران برگزار می شود را آقایان می توانند ببینند؟
بعضی ها را نه.
در ایران با همین پوشش هم کسی نمی تواند این مسابقات را ببیند، فکر نمی کنید اگر آقایان بتوانند این مسابقات را ببینند روی دیدگاه فرهنگی آنها دراین باره هم تاثیر می گذارد؟
صد در صد. پارسال دهه فجر برای اولین بار بعد از ده دوازده سال مسابقه دادن، پدر من آمد و مسابقه من را دید و حضورش در ته خط برای من آنقدر دلگرم کننده بود که همانجا رکورد ایران را زدم. الان من وقتی سر مسابقه می ایستم، فقط مادرم و چند نفر از دوستانم آن بالا نشسته اند و استادیوم خالی است. اگر این تبلیغات صورت بگیرد خیلی ما پیشرفت می کنیم. خود ورزشکار هم پیشرفت می کند و اسپانسر جذب می کند. به این دلیل که من مریم طوسی وقتی در مسابقات خارج از ایران سر خط می ایستم، همه رسانه ها روی من زوم هستند برای این که فقط من متمایز هستم بقیه که با هم فرقی ندارند، فقط من هستم که شرایطم فرق می کند و یک خطر هم برای بقیه هستم. قبلا اینطور نبود، ما خودمان هم آنقدر پیشرفت نداشتیم که برای آنها رقیب باشیم. ولی الان رقابت مطرح است و حتی آنها من را تشویق می کنند. بعضی مواقع هوا گرم است یا باران می آید می گویند تو چطور با این لباس ها می دوی، من هر مسابقه ای که می روم امکان ندارد در یک روزنامه عکسم چاپ نشود.
لیلا ابراهیمی یک بار گفته بود پوشش و حجاب خیلی مانع کار ما نیست و اینطور نیست که مردم فکر کنند در ثانیه ها تاثیر گذار است. بلکه شاید تنها در صدم ثانیه ها تغییر ایجاد کند.
در دوی سرعت رقابت بر سر هزارم ثانیه است. من در مسابقات قهرمانی آسیا با هزارم ثانیه چهارم شدم. ولی از ابتدا که من دو و میدانی را شروع کردم اصلا به این فکر نمی کردم که اگر این پوشش نبود، فرقی می کرد. نه اصلا این را مانعی نمی دیدم و دوست داشتم برای پرچم کشورم بجنگم و مدال بیاورم. در ابتدا که من دو و میدانی را به صورت حرفه ای شروع کردم خیلی ها به من می گفتند در سرعت حتی پسرها هم فینالیست نمی شوند، آن وقت تو می خواهی مدال بگیری. من با وجودی که سنم پایین بود به این حرف ها توجه نمی کردم. سال 84 بود که به صورت حرفه ای ورزش را شروع کردم و پیش از آن فقط در آموزش و پرورش مسابقه داده بودم. آن زمان پدر و مادرم برایم مربی گرفتند و سال 85 رکوردهای ایران را بعد از 33 سال جابجا کردم. اما بعد از یکی دو سال فقط در ایران اول می شدم و رکوردم پیشرفتی نداشت. برای همین دو و میدانی را کنار گذاشتم. خیلی ها گفتند نفر اول ایران هستی، این همه با نفر دوم فاصله داری، حیف است. گفتم نمی خواهم فقط نفر اول ایران باشم و دوست دارم پیشرفت کنم. بعد از آن پدر و مادرم با فدراسیون صحبت کردند و من را به مالزی فرستادند، یک ماه و بیست روز تمرین کردم و دوباره دو ثانیه رکورد ایران را بهتر کردم.
در ذهنتان این بود که کلا دو و میدانی را کنار بگذارید یا می خواستید یک ورزش دیگر را شروع کنید؟
من می گفتم اگر قرار است پیشرفت نکنم کامل ورزش را کنار می گذارم.
چند ساله بودید؟
17-18 ساله بودم. من دوست دارم هر کاری که شروع می کنم تا انتها بروم و بهترینش را انجام دهم و اگر یک روز در زندگیم ببینم یک کار برایم روتین شده و دیگر پیشرفت نمی کنم، سراغ کار دیگری می روم که پیشرفت داشته باشم. برای همین پدر و مادرم اجازه ندادند دو را کنار بگذارم و به مالزی رفتم و دوباره به مقطعی که دلم می خواست برگشتم .اولین باری که مدال طلای آسیا را گرفتم وقتی از خط پایان رد شدم فقط به این فکر می کردم که من به همه ثابت کردم که می شود.
هدف بعدی شما چیست؟
اول ورودی المپیک را بگیرم، چون آرزوی هر ورزشکاری حضور در المپیک است.
برنامه ریزی هم دارید؟
من الان 4-5ماه است که مربی ندارم و امیدوارم این مشکل من حل شود که بتوانم با یک مربی خوب کار کنم. چون از بهمن ماه مسابقات داخل سالن شروع می شود و تا ورودی المپیک را کسب کنم حدود یک سال زمان دارم.
حست در این باره چه می گوید فکر می کنی می توانی ورودی المپیک را کسب کنی؟
من به خودم اطمینان دارم اما فقط خودم مهم نیستم. اگر شرایط مهیا باشد موفق می شوم. اما رکورد چهار سال پیش با الان خیلی فرق می کند و کمترش کردند و کار سخت تر شده، امیدوارم شرایط جور شود ...
به غیر از مربی شرایط دیگری هم هست؟
اردوی متمرکز باید باشد که تمرکز ما کامل روی تمریناتمان باشد و همه چیز باید در کنار هم باشد. کسی که مدال آسیایی می گیرد همه شرایط برایش اوکی بوده که قهرمان شده.
یعنی برای طلای آسیا همه شرایط برای شما مهیا بود؟
تقریبا.
اتفاقی که برای قهرمان های ما زیاد افتاده که وقتی مدالی گرفتند، آنها را رها کرده اند. کسانی مثل احسان حدادی یا بچه های کشتی یا خود شما اینطور که می گویید. به نظر می رسد مسئولین فقط به این فکر کردند که این فرد مدال گرفته پس مدال بعدی را هم می تواند بگیرد. مگر مربی در کار شما چه تاثیری دارد؟ شما از جیب خودتان تا به حال برای مربی گرفتن هزینه کرده اید؟
کلا تمام مربی هایی که از ابتدا گرفتیم، خودمان گرفتیم. ولی مربی های ایرانی معمولا از ما هزینه ای نمی گرفتند، چون پیشرفت من برای آنها تبلیغ بود. چند سالی هم هست که زیر نظر فدراسیون برایم مربی می گیرند. آن سال هم که به مالزی رفتم مادرم به فدراسیون رفت و گفت من می خواهم به خودم ثابت شود که استعداد بچه من همینقدر بوده و تمام شده یا استعداد دارد و مشکل مربی و امکانات است. فقط من را راهنمایی کنید که او را کجا ببرم. اگر پیشرفت کرد هزینه اش را شما بدهید اگر هم پیشرفت نکرد من همه هزینه ها را می دهم. آنها کمپ و مربی را به ما معرفی کردند و من 50روز در مالزی تمرین کردم. مربی که در مالزی بود می گفت من در این یک ماه فقط می توانم بفهمم توان تو چقدر است و فکر نکنم پیشرفتی به دست بیاید. ولی در همان یک ماه دو ثانیه رکورد ایران و در اصل 4ثانیه رکورد خودم را جابجا کردم.
بالاخره هزینه را فدراسیون داد؟
بله هزینه یک ماه آن را داد.
واقعا نقش مربی در دو و میدانی چی است؟
مربی دو و میدانی کسی است که از همه نظر ورزشکار باید زیر نظرش باشد. روحی روانی، تغذیه، بدنسازی و ... برای همین می گویند دو و میدانی مادر ورزشهاست. ما بدنسازی کار می کنیم کارهای پلیومتری جهشی انجام می دهیم و در همه زمینه ها کار می کنیم. برای همین یک مربی خوب خیلی موثر است و باید حتما یک روانشناس خوب باشد تا بتواند از لحاظ روحی روانی ورزشکار را آماده کند.
چرا بعد دیگر خودتان مربی نگرفتید؟
برای این که دیگر کسی جوابمان را نداد.
همان مربی که در مالزی با شما کار کرد نمی آمد؟
نه او می گفت وقتی نمی توانم شاگردم و پیشرفتش را ببینم کاری نمی توانم انجام بدهم. من بعد از این که از آنجا هم برگشتم با یک مربی دیگر کار کردم که ایشان هم چون آقا بودند، فقط به من برنامه می داد و اصلا هم تاثیر نداشت. مدال طلای آسیای من با یک مربی روس بود که هر روز بالای سرم بود و بر همه چیز نظارت داشت. مربی ها هم لول بندی دارند مربی مثل استاد دانشگاه می ماند، کسی که مقطع لیسانس را تدریس می کند که نمی تواند برای مقطع دکترا هم تدریس کند. البته من تا به حال با هر کدام از مربی ها که کار کرده ام پیشرفت داشتم و حتی مربی های ایرانیم هم خوب بودند و واقعا هم تا جایی که توانشان بوده وقت گذاشتند و خوب هم پیشرفت کردم.
الان شما زیر نظر خودتان تمرین می کنید؟
بله دکتر طوسی!
هزینه ورزش شما در ماه چقدر است؟
خیلی.
رقم بگویید چون ما فقط نتیجه را می بینیم و هزینه ها را نمی بینیم.
(مادر مریم که در جلسه گفت و گو حضور دارد به این سوال پاسخ می دهد): مریم داخل مغازه لوازم ورزشی فروشی که می رود حداقل دو میلیون تومان خرج می کند. شاید تا الان ما پول یک خانه در بهترین جای شهر را خرج مریم کردیم. نه این که بگویم فدراسیون هم هزینه نمی کند، آنها هم در حد توانشان کمک می کنند. ولی مریم هر روز از غرب تهران حتی بعضی روزها دوبار به اینجا می آید و فقط پول بنزینش کلی می شود. لباسش، خوراکش، مکملش و ... بماند.
دو و میدانی ورزش پرهزینه ای است؟
اگر حرفه ای باشد بله چون اگر فرد بخواهد آسیب نبیند باید همیشه بهترین ها را بخرد. فدراسیون هم در حد بضاعتش کمک می کند، اما فکر می کنم آنها هم دستشان تنگ است.
فقط شما که اینطور نیستید؟
نه هر کسی که بخواهد در حد قهرمانی کار کند، هزینه بالایی دارد. مثلا ما مکمل را به دلار می خریم و الان پروتئینی که صد هزار تومان می خریدیم را با افزایش قیمت دلار باید 350هزار تومان بخریم.
در نهایت ماهی چقدر هزینه می شود؟
دو تا دو و نیم میلیون.
این پول را جای دیگری سرمایه گزاری می کردید...
مادر: اگر بخواهیم مادی فکر کنیم، بله بهتر بود. ولی وقتی مریم روی سکوی قهرمانی می رود، حتی در همین ایران وقتی پرچم کشورمان بالا رفت و سرودمان پخش شد، تمام خستگی ها و مشکلات فراموش شد.
پدرش هم با شما هم عقیده است؟
مادر: وقتی مریم در فرودگاه مدال آسیاییش را به گردن من و پدرش انداخت، اشک شوقی که پدرش ریخت به دنیا می ارزید.
غیر از این آورده های معنوی ورزش در این سطح حرفه ای چه آورده مادی برایت داشته؟
الان خیلی بهتر از قبل شده. اوایل که من دو و میدانی را شروع کردم خانم ها هیچی نداشتند. ولی الان ما درآمد باشگاهی داریم که گرچه می تواند خیلی بهتر باشد، ولی باز هم از هیچ بهتر است. مثلا من پارسال که قرارداد باشگاهی بستم، در هر مسابقه ای سه طلا می آوردم و حتی گاهی رکورد جابجا می کردم، اما در نهایت برای یک سال فقط 6میلیون تومان گرفتم .فدراسیون هم ماهیانه به ما حقوق می دهد و برای امکانات ورزشی پول نمی گیرند. الان شرایط خیلی بهتر شده، حداقلش این است که به حرف ما گوش می دهند و توجه می کنند.
دو و میدانی چون دیده نمی شود اسپانسر ندارد.
امروز مسابقات لیگ پسرهاست. بعدازظهر بیایید ببینید نهایتا چند نفر اینجا هستند. تازه سطح مسابقات آقایان خیلی خوب شده. مثلا در صد متر دو قهرمان آسیا داریم، در دویست متر و چهارصد متر هم همینطور. ولی باید برای مسابقات تبلیغ شود. بیلبوردهای مسابقات را اینجا می زنند، ولی در سطح شهر نمی زنند. اگر مردم ببینند حتما می آیند. در همه جای دنیا پربیننده ترین ورزش دو و میدانی است. ولی در ایران هنوز مردم دو و میدانی را نمی شناسند.
درباره جوایز هم تبعیضی بین آقایان و خانم ها وجود دارد؟
الان خیلی بهتر شده.
خودت فکر می کنی چرا ؟
قبلا خیلی شرایط با الان فرق می کرد و رکوردهای خانم ها خوب نبود و به چشم نمی آمد و جایگاه ما در سطح ایران بود و خارج از ایران جایگاهی نداشتیم.
غیر از مسابقات داخلی، مثلا در مسابقات آسیایی جایزه مدال طلایی که تو و یک آقا می گیرید فرق می کند؟
بله فکر می کنم به او 5میلیون تومان دادند به من سه میلیون تومان.
چرا؟ مدال که یکی بود.
تازه آقایان هیچ محدودیتی نسبت به رقبایشان ندارند، ولی ما باید دو برابر آنها تلاش کنیم تا به آن رکورد برسیم.
خانم ها هم مثل آقایان در آسیا رقبای قوی دارند؟
ببینید مثلا کسی که من در مسابقات چندین بار او را گرفته بودم، امسال آمد و اول شد. برای این که آنها برنامه ریزی دارند. ولی ما اینطور نیستیم مثلا شش ماه قبل از المپیک یک باره می گویند مریم طوسی به ورودی نزدیک است، مربی بگیریم، اردو برویم و...در صورتی که آنها از 4سال قبل برنامه کوتاه مدت و بلند مدت خود را دارند. همان دختر الان از همه نظر متفاوت شده.
این فقط در دو و میدانی است یا مشکل ورزش ماست؟
به نظر من مشکل ورزش ما است. گرچه در بعضی رشته ها مثل رشته های رزمی اوضاع خیلی بهتر شده. البته خانم ها در رشته های رزمی شرایطشان با رقبا خیلی فرق نمی کند، یعنی دو طرف که با هم مبارزه می کنند لباس هایشان هیچ فرقی نمی کند و فقط زیر کلاه یک مقنعه می گذارند. ولی ما وقتی سر خط می ایستیم همه جوره با رقبا متفاوت هستیم. از طرفی هم شرایط آب و هوایی و ... هم برای ما تاثیر می گذارد و هیچ شانسی هم در کار ما دخیل نیست. بعضی اوقات با 80 نفر مسابقه می دهیم، گاهی حتی دو بار مقدماتی مسابقه می دهیم و بعد نیمه نهایی و بعد نهایی. خیلی شرایطمان متفاوت است. ولی چون مدتی رسانه ها روی آن رشته ها زوم کردند و تبلیغات شد، آنها پیشرفت کردند. به نظر من تا در دو و میدانی اسپانسری جذب نشود و پول نیاید، پیشرفت نداریم.
نسبت به آقای کیهانی شناخت دارید؟
ما از قبل ایشان را می شناختیم و امیدوارم با آمدن ایشان یک تحولی در دو و میدانی ایجاد شود. چون ایشان خودشان جز کسانی بودند که در رسانه ها کار کردند و امیدوارم این موضوع کمک کند تا دو و میدانی بیشتر رسانه ای شود. چون رسانه ای شدن خیلی به دو و میدانی از هر نظر کمک می کند. اسپانسر جذب می شود و فرهنگش تغییر می کند. شاید چیزی نباشد ولی همین دوتا تماشاچی که می آید برای بچه ها انگیزه می شود و رکوردها تغییر می کند. امیدوارم با آمدن ایشان به پیشرفت دو و میدانی کمک شود، مخصوصا دو و میدانی بانوان. چون ما نشان دادیم که می توانیم پا به پای پسرها تلاش کنیم و موفقیت به دست بیاوریم. مثلا در مسابقات قهرمانی آسیا یا همبستگی اسلامی من یادم است 5مدالی که گرفتیم دو تای آن را من گرفتم، در صورتی که 5 پسر اعزام شده بود و سه دختر. در مسابقات همبستگی اسلامی هم همین بود 5 مدال داشتیم که سه طلای آن را من و لیلا رجبی گرفتیم.
شما معمولا همه جا با سپیده توکلی با هم هستید.
برای این که هر مسابقه ای که می خواهند اعزام کنند من و سپیده هستیم و واقعیت این است که با هم بزرگ شدیم و حدود ده سال است همه جا با هم هستیم.
برای انتخابی المپیک در نهایت چه می کنید؟
قرار است فدراسیون صحبت هایی با چند مربی داشته باشد و ببینیم در نهایت چه کسی می آید. من فقط امیدوارم این روند هر چه زودتر انجام شود که من زودتر شروع کنم تا دیر نشده. چون هر چقدر به المپیک نزدیک می شویم استرس هم بیشتر می شود و کار سخت تر می شود. دوره قبل هم اگر فقط یک ماه مربی زودتر آمده بود من ورودی المپیک را هم آورده بودم، چون اصلا مسابقه ای نداشتیم.
بعد از نگرفتن ورودی المپیک لندن چقدر طول کشید که به شرایط عادی برگردید و دوباره تمرین را شروع کنید؟
دو سه هفته واقعا حالم بد بود، چون خیلی انگیزه داشتم که ورودی المپیک لندن را بگیرم و می دانستم که می توانم.
آن روزها به این فکر کردی که کلا دو را کنار بگذاری؟
اولش آره. آن لحظه ای که من نتوانستم رکورد لازم را به دست بیاورم واقعا همه چیز برایم تمام شده بود و فکر می کردم چرا نشد؟ من همه عمر و زندگیم را گذاشته ام و اصلا ما مثل افراد عادی زندگی نمی کنیم. من دخترهای همسن خودم را می دیدم همه اش تفریح و گردش، من این چیزها را نداشتم. مثلا امسال که آسیب دیدم و نمی توانستم تمرین کنم، بعد ده سال با مامانم مسافرت تفریحی و با آرامش رفتم. همیشه مسافرت های ورزشی داشتم که با استرس همراه است.
مادر: اگر آن روندی که مریم داشت، همانطور پیش می رفت، مریم در جهانی هم مقام می آورد. همین الان تمام مربی های خارجی که با مریم کار کردند گفتند تو از بهترین رقیبت چیزی کم نداری و فقط باید یک برنامه ریزی درست داشته باشی.
تجربه تلخی که داشتی به تو کمک می کند؟
حتما خیلی.
ممکن است دوباره تکرار شود؟
من اصلا به این فکر نمی کنم.
فکر می کنی چند سال دیگر ممکن است در ورزش حرفه ای باشی؟
من تا زمانی که فکر کنم می توانم برای کشورم مفید باشم و پرچم کشورم را بالا ببرم، ادامه می دهم.
سن قهرمانی در رشته شما چند سال است؟
بستگی به بدن دارد. این که چقدر توانایی داشته باشی و چقدر آسیب ببینی. متاسفانه آسیب هایی که ما به دلیل بدون مربی و غیر استاندارد تمرین کردن می بینیم، عمر ورزش را کم می کند. من حداقل دوست دارم تا وقتی به هدف های ورزشیم که ورودی المپیک و مدال بازی هاست برسم ادامه دهم.
مریم طوسی برای المپیک انتخاب می شود و به مسابقات می رود، آنجا چه هدفی داری؟
به دست آوردن مدال المپیک خیلی سخت است و به یک امکانات و برنامه ریزی خیلی بزرگی بستگی دارد و فقط به فرد بستگی ندارد. کسی که قهرمان المپیک می شود، خیلی شرایط خوبی داشته و خیلی ها حمایتش کرده اند.
یعنی الان فقط حضور برایتان مهم است
دوست دارم حضور خوبی داشته باشم و امیدوارم تا نیمه نهایی هم بروم.
تک فرزند هستی؟
نه دو برادر بزرگتر دارم. من از بچگی با برادرهایم بزرگ شده ام و همبازی آنها بوده ام و همیشه هم در تیم برادرهایم دروازه بان بودم و کسی هم جرات نداشت به من گل بزند چون برادرهایم او را می زدند.
256 41
نظر شما