کسانی که هم خوره فیلم هستند و هم عاشق خودرو، احتمالا با شنیدن نام «الینور» به یاد خودروی فورد موستانگی می‌افتند که در فیلم «سرقت در 60 ثانیه» چشم‌ها را خیره می‌کرد. از این رو شاید نام‌گذاری یک خودروی خورشیدی به این نام، برای آنها نشان از گستاخی سازندگان این خودرو باشد.
این گستاخی را گروه تحقیقاتی دانشگاه ام.آی.تی مرتکب شده است. با نگاهی به ظاهر و مشخصات این وسیله نقلیه، این نام‌گذاری کنایه‌آمیز نیز به نظر می‌رسد: خودرویی خورشیدی، با سه چرخ و حداکثر سرعت 145 کیلومتر بر ساعت! توجه داشته باشید که چنین سرعتی برای یک خودروی خورشیدی فراتر از رویا محسوب می‌شود.
جدیدترین عضو تیم انستیتوی فناوری ماساچوست (همان ام.آی.تی) که برای دهمین دوره مسابقات خودروهای خورشیدی آماده می‌شود، نمی‌توانست بیش از این با همنام خود متفاوت باشد. کف آن پایین و نزدیک به زمین است، آیرودینامیک ساخته شده و پوشش آن با 6 متر مربع از سلول‌های خورشیدی سیلیکونی پوشیده شده که 1200 وات برق تولید می‌کنند. داخل خودرو، یک مجموعه باتری یون لیتیوم به قدرت 6 کیلووات قرار دارد که انرژی کافی را برای مسافرت از نیویورک تا بوستون بدون نیاز به خورشید فراهم می‌کند؛ به عبارت دیگر، با این خودرو می‌توانید فاصله 400 کیلومتری را با سرعت متوسط 90 کیلومتر بر ساعت در شب طی کنید!
ولی در یک روز آفتابی، خودروی خورشیدی الینور می‌تواند بدون توقف برای شارژ باتری، تا وقتی که خورشید در آسمان باشد با سرعت 90 کیلومتر بر ساعت حرکت کند؛ و محاسبات نشان داده که می‌تواند به سرعت‌های بالاتر و حتی 145 کیلومتر بر ساعت نیز دست یابد.
هر چند این ارقام جالب توجه هستند، ولی تنها محاسبات نظری چنین اعدای را نشان می‌دهند و در عمل، معلوم نیست بتوانند به این سرعت‌ها برسند. درنتیجه نمی‌توان خیلی امیدوار بود که تیم دانشگاه ام.آی.تی در بین سه تیم برتر مسابقات امسال جای گیرد. این مسابقه، رقابتی 7 روزه است که در 3200 کیلومتر از جاده‌های دور افتاده استرالیا برگزار می‌شود.
طی 4 سال گذشته، تیم خودروی خورشیدی نوئن از آلمان برنده بلامنازع این مسابقات بوده است. الینور، اولین خودروی خورشیدی دانشگاه ام.آی.تی در 4 سال گذشته است. این تیم، مسابقات سال 1386 / 2007 را به دلیل کمبود منابع مالی از دست داد و تیم منحل شد.
اما این تیم در سال گذشته دوباره تشکیل شد، حامیان مالی جدیدی پیدا کرد و یک بار، دیگر شروع به طراحی کرد. اکثر اعضای تیم ام.آی.تی را دانشجویان تشکیل می‌دهند. اعضای جدیدالورود تجربه طراحی اندکی دارند و نیاز به این دارند که در طول طراحی و ساخت خودرو، خیلی از اصول مهندسی را فرا بگیرند.
بودجه تیم دانشگاه ام.آی.تی تقریبا 250 هزار دلار است، تقریبا یک دهم رقمی که سایر تیم‌ها هزینه می‌کنند، این را آلکساندر هیمن یکی از اعضای تیم می‌گوید. پول کمتر به معنای سلول‌های خورشیدی با بازدهی کمتر است، و در نتیجه آنها مجبورند خیلی از قطعاتشان را به‌جای این‌که از بیرون تهیه کنند، خودشان بسازند.
هر چند ام.آی.تی تا به امروز نتوانسته یک بار برنده مسابقات جهانی خودروهای خورشیدی شود، ولی رکورد سریع‌ترین وسیله نقلیه خورشیدی امریکایی شرکت کننده در مسابقات خودروهای خورشیدی را در اختیار دارد. دیگر تیم‌های برتر امریکایی شرکت کننده در مسابقات را دانشگاه‌های میشیگان، استنفورد، مینه‌سوتا و پرینسیپیا کالج تشکیل می‌دهند.
تیم خودروی خورشیدی الکتریکی دانشگاه ام.آی.تی در نظر دارد بعد از این مسابقات، خودروی خود را در تمام خاک امریکا براند. خوشبختانه اجرای این ایده خرجی ندارد، چرا که نیازی به خرج پول برای بنزین زدن در چنین مسافتی ندارد.
قوانین مسابقه خودروهای خورشیدی سال 1388 / 2009 که هر تیمی موظف به رعایت آنها در طراحی خودرو است، به این شرح است:
• نیروی محرکه خودرو‌ها تنها باید از تابش مستقیم خورشید تامین شود.
• خودرو‌ها باید در جعبه‌ای به اندازه‌های زیر جا شوند: 5 متر طول، 1.8 متر عرض و 1.6 متر ارتفاع. (قوانین جاری تصریح می‌کنند که سلول‌های خورشیدی نباید مساحتی بیش از 6 متر مربع داشته باشند).
• این مسابقات هر روز از ساعت 8 صبح آغاز می‌شود و تا ساعت 5 عصر ادامه می‌یابد، در پایان روز کاری در هر جایی از صحرا که باشد، تیم‌ها موظفند همان‌جا چادر بزنند و تا ساعت 8 صبح روز بعد منتظر بمانند.
سی‌نت، مارس 2009- ترجمه: مجید جویا
نظر شما