مرتضی رضایی - خبرنگار اعزامی خبرآنلاین به ریو: سبز و سفید و قرمزها همه جا هستند.حتی در قلب ریو و در ورزشگاه ماراکانا.آنها که اول تعدادشان خیلی کم بود اما رفته رفته زیاد شدند و کاری کردند که صدای ایران ایران شان تا بیرون ورزشگاه هم شنیده شد.انگار که تهران بود و ورزشگاه آزادی.
سالن ماراکانا.خیلی ها از ایران آمده بودند و خیلی ها از شهرهای نزدیک به ریو.شمارش همان شمارش همیشگی بود،یک - دو - سه و تمام.خیلی چیزها آشنا بود و فقط جای بوق ها خالی!همه چیز فراهم بود تا دومین بازی ایران در المپیک رویایی شود،به خصوص اینکه حریف لهستان بود.تیمی که همیشه روی اعصاب ایرانی ها است.به خصوص کوبیاک و کورک.دو تا از بهترین های آنها.بازیکنانی حرفه ای که در پایان بازی چندان حرفه ای نبودند.
رقص پرچم ایران در ماراکانا زیبا بود،فقط حیف،فقط حیف که بچه های ایران کمی کم آوردند و نتوانستند در ست پنجم که اتفاق از حریف جلو بودند بازی را به نقع خودشان به پایان برسانند.هواداران آمدند،بچه ها تلاش شان راکردند و انصافا می توانستند نتیجه ای بهتر از این هم بگیرند.این را همه کسانی که ایستاده برای ملی پوشان ایران کف می زدند می گفتند.
ملی پوشان جمعه با کوبا بازی دارند و بدون شک باز هم پرچم ایران در ماراکانا خواهد رقصید و باز هم ...
251 41
نظر شما