سخنان استاد مطرح فلسفه درباره اشتغال افراد به امیدهای واهی، سرگرمی‌های زودگذر و مبتذل

به گزارش خبرآنلاین چهره ماتدگار فلسفه گفت: آدم باید ظواهر امور را ببیند یا به عواقب امور بیاندیشد؟ با کمال تاسف آدمیان ظاهربین هستند و جز به ظاهر امور، نمی نگرند. اما آیا ظاهرها باطنی ندارند؟ آیا زمان باطن ندارد؟ آیا اعمال انسانی یک باطنی ندارد؟ آیا از ظاهر نباید به باطن رفت؟ اشخاصی که ظاهربین هستند، دارای هوس ها و آرزوهای تهی و مبتذل و بیهوده هستند و همواره سرگرم با این آرزوهای خود هستند. انسانی که علی الاتصال شبانه روز به امید های واهی و سرگرمی های زودگذر و مبتذل مشغول است، از تفکر در اصل امور بازمی ماند. حالا باید به ظاهر امور اندیشید، یا به اصل امور توجه کرد؟ اشتغال به ظواهر هر چه بیشتر باشد، انسان را از تفکر و اصل امور باز می انگارد.

ابراهیمی دینانی ادامه داد: گاهی می بینیم اشخاص از بس که سطحی نگر هستند، می گویند که همه چیز نسبی است. می گویند این در این شرایط درست است، ما مطلق نداریم، همه چیز در یک لحظه است. این اشخاص چون به اصل نمی اندیشند، به تفاوت بین نسبی گرایی و نسبت گرایی توجه ندارند این حرف را می زنند. انسان، نسبت گرا است و نسبی گرا نیست. انسان به نسبت ها می نگرد. هر چیزی یک نسبتی با اشیاء دارد، به نسبت ها می شود نگریست و این درست است اما آیا نگاه شما نسبی است یا نگاه شما نسبتها را می شناسد. اشخاص، نوع نظر را نسبی می دانند، این خطاست؛ ولی نمی دانند که نظر، نسبت ها را می فهمد و بین این دو مرحله چه فاصله بسیاری است.

این چهره ماندگار فلسفه با اشاره به اینکه آدم ها بسیاری از اوقات سطحی نگرند، افزود: گاهی اوقات آدم ها یا فرق بین نسبی گرایی و نسبت گرایی تفاوت را نمی فهمند و دچار اشتباه می شوند و یا اینکه بین مطمئن بودن و اندیشیدن. مخالفان فلسفه و کسانی که با فلسفه و تعلق مخالف اند می گویند فلسفه، تفکر و عمیق فکر کردن، طمأنینه را از آدم سلب می کند. می گویند آدم هایی که فلسفه نمی خوانند، مطمئن تر هستند. با اطمینان بیشتری زندگی می کنند، اما این اشخاص متوجه نیستند که بین مطمئن بودن و منجمد بودن از زمین تا آسمان فاصله است. اینها منجمد بودن را، یخ زدن را، ساکن بودن را، اطمینان می دانند؛ اما نمی فهمند که اطمینان، انجماد و یخ زدن نیست. بسیاری افراد منجمد که قدرت تفکر ندارند، اسمش را اطمینان می گذارند، در حالی که این انجماد است، اطمینان نیست. اطمینان در تفکر است. هر چه تفکر شما متعالی تر باشد و در سطح بالاتر برود، اطمینان بیشتر است. بسیار فرق است بین منجمد بودن و مطمئن بودن.

عضو انجمن حکمت و فلسفه ایران اضافه کرد: اگر به اصل امور بیاندیشیم، ما از بسیاری از مشکلات رهایی پیدا خواهیم کرد. اصل، تفکر و فلسفه، فعالیت تفکر است البته فعالیتی که منظم، معقول و منطقی باشد. مردم می گویند فلسفه چیست؟ خطرناک است. حالا تفکر فعال باشد خوب است یا منجمد باشد خوب است. تفکر به ذات فعال است. اگر منجمد شد، دیگر تفکر نیست. بعضی ها که با تفکر مخالف اند کسانی که خیلی حوصله فکر کردن ندارند، عمل را بهانه می کنند، می گویند عمل کن، فکر چیست! می گوید اهل عمل باشد. فرض کنیم آدمی که خیلی هم اهل عمل است، اما یک موقعی خلاف اخلاق عمل می کند و مرتکب خلاف اخلاف نیز می شود، در نظر بگیرید با آدمی که خلاف منطق می اندیشد و هر چه می اندیشد، خلاف منطق است. به نظر شما خطر آن کسی که خلاف اخلاق عمل می کند بیشتر است یا خطر آن کسی که خلاف منطق می اندیشد؟ خلاف منطق، نظم جهان و جامعه را برهم می ریزد. خلاف منطق اندیشیدن به مراتب خطرناک تر است.

دینانی  گفت: اکثر مردم از مرگ می ترسند، خیلی کم پیدا می شود که انسان های معمولی از مرگ نترسند و دیگر اینکه مرگ انسان را حتماً ملاقات می کند. با اینکه می داند که مرگ حتمی است، اما آن را جدی نمی گیرد، همیشه آدم ها فکر می کنند که دیگران می میرند. مردم مرگ را جدی نمی گیرند ولی از مرگ می ترسند. چرا؟ یکی اینکه از اعمالی که کرده اند می ترسند و دیگر اینکه نمی دانند بعد از مرگ چه اتفاقی می افتد، جهان بعد از مرگ را نمی شناسد. انسان معمولاً از ندانسته ها می ترسد. غالب ترس ها از ندانسته های انسان است. یک وقت از آنچه می داند می ترسد ولی فرق است با ترس از چیزی که نمی داند. پس اگر انسان به درستی بیاندیشد و بداند که آخر کار مرگ است و هر عملی، عکس العملی دارد و هر کنشی واکنشی دارد، آن وقت دیگر آن خطا را انجام نمی دهند. مردم ظاهر را می بینند. جلوه های ظاهری، ولی از باطن و اصل امور غافل اند. از ریشه کار غافل اند. اصل امور کجاست؟ آغاز کجاست؟ انجام کجاست؟ از کجا می آید؟ و این امور به کجا پایان می پذیرد؟ اگر انسان درست بیاندیشد، دیگر دچار اشتباه نمی شود.

وی تصریح کرد: مسئله ظاهر و باطن مسئله کمی نیست. انسان متاسفانه بیشتر به جنبه ظاهر می پردازد و به باطن امور راه دارد. چه کسی می تواند به باطن امور راه پیدا کند؟ کسی که باطن داشته باشد. حیوانات به باطن امور راه ندارند ولی انسان خود دارای باطن است و باید به باطن بیاندیشد. یک خصلت دیگر در انسان هست که کمتر به آن توجه شده است. هیچ حیوان، هیچ جماد و هیچ نباتی از خودش ناراضی نمی شود. تنها موجودی که می تواند از خودش ناخرسند باشد، انسان است. نه اینکه همیشه از خودش ناخرسند باشد، گاهی مواقع از خودش خرسند است، اگر بداند که چه عمل خوبی انجام داده است و از انجام عمل خوبش از خودش خرسند می شود. حالا چرا انسان می تواند در بعضی از موارد از خودش ناخرسند باشد و حیوانات نمی توانند؟ چون انسان خودش را جدی می گیرد و باطن دارد. می بیند آن چیزی که باطن اقتضاء کرده است، ظاهر برخلاف آن بوده است. اگر ظاهر و باطن یکی بود و باطن نبود، جای ناخرسندی نبود و همانی بود که بود. اما چون ظاهر و باطن دومرحله است، گاهی باطن یک اقتضایی دارد، که آنچه در ظاهر به ظهور می رسد، برخلاف آن است که در باطن است. این ناهماهنگی بین ظاهر و باطن موجب ناخرسندی می شود و اگر انسان به این ناخرسندی آگاهی پیدا نمی کرد و گاهی از خودش ناراضی نمی شد، چه بسا در عمل اشتباه خود برای همیشه باقی می ماند و آن اشتباه را برای همیشه تکرار می کرد.

/6262