۲ رکعت رقص، پای عرش خدا

اسفند62 ،عملیات خیبر، جزیره مجنون. روز دوم یا سوم عملیات ،آتش دشمن سنگین بود. هم شهید می دادیم، هم مجروح. رسیدگی به مجروحان خیلی روبه راه نبود. دل کنده بودند از اینکه قایقی یا هلیکوپتری به موقع برای انتقالشان بیاید. در همان حال،خبرهایی که از خط می رسید خوب نبود. همه از نابسامانی می گفتند و امید داشتند با نیروهای کمکی، اوضاع به سامان شود.

حمید هم مجروح شده بود اما...

اما فکر کرد باید کاری بکند در ان وانفسای پرمشقت. از جمع مجروحان جدا شد و  رفت به سمت خاکریز. بادگیرش را به کمرش بست. شروع کرد به سبک اکبر عبدی(که آن وقتها نقش دانش آموزی را که همیشه دیر به مدرسه می رسید بازی می کرد) ادا در آوردن. هیکلش هم شبیه آن بازیگر بود. برای لحظاتی روی خاکریز پرخطر ، نه حرکات موزون، که 2رکعت رقص کامل همراه با آواز بجا آورد. بچه های بی روحیه گردان، خنده کنان از رقص حمید، روحیه گرفتند و دوباره زدند به خط. و نتیجه روشن بود:رهایی از شکست.

بعدها در حفاظت، پرونده ای درست شد برای این رقصیدن و می رفت تا کار دستش بدهد، اما توضیحات او و حرفهای شهود، رقصش را توجیه کرد.

دیروز در مراسم چهلم حمید،یاد این خاطره افتادم و شعر حافظ را زمزمه می کردم.

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت

کان که شد کشته او نیک سرانجام افتاد