وى با اعلام تاسيس حزب ( الحكمة) ، خروج خود را از مجلس اعلاى انقلاب اسلامى عراق واستعفاى خويش از رياست آن را اعلام نمود. اين اقدام ، به امید تولد عراق جدید و به كار گرفتن از نيروهاى جوان عراقى وتغيير در خط مشى سياسى درونى عراق از سويي وبوجود آوردن ونشان دادن چهره تازه وزيبايي از دولت وملت وكشور عراق ، صورت گرفته است.
نا آرامی ها و خشونت ها و جنگ های پیوسته پس از سقوط صدام هرگز فرصتى برای ظهور عراق جدید فراهم نیاورد. عراق یا باید با اشغال خارجی ستیز می کرد و یا خرابکاری بعثی٬ خونریزی های طائفه ای و یا حکومت خود خوانده داعشی را را به نظاره می نشست. و یا اعلام تجزیه طلبی و استقلال طلبی قومی را تحمل می کرد. این ها همه پس از تحمل جنگ با ایران در دوران صدام و دو جنگ با آمریکا در سه دهه اخیر بود. باید بپذیریم که حتی یکی از این بحران ها کافی بود تا ملت و کشوری را متلاشی کند. همین چند سال پیش بود که یوگسلاوی در پی بحرانی کوتاه مدت از هم متلاشی و به چندین کشور تجزیه شد و یا شوروی سابق که خیلی زود از هم فرو پاشید.
حالا عراق پس از فتح موصل شاید بتواند نگاهی به آینده داشته باشد و فرصتی برای تولد عراق جدید فراهم شود. گرچه طولانی شدن دوران برزخی و دست و پنجه نرم کردن با مشکلات بر جای مانده از دوران صدام از جمله فقدان دانش مدیریتی و مدیران استراتژیک و اجرایی آزموده، و عمق خسارتهای ناشی از جنگ های اخیر و دخالت های پیوسته منطقه ای و فرامنطقه ای شانس تولد بی نقص عراق جدید را بسیار کم کرده است. در این حال ظرفیت های اقتصادی و ویژگی های قومی و فکری متمایز مردم عراق و ورود اکثریت شیعیان به عرصه مدیریتی این کشور که در دوران صدام به شدت از آن ممانعت می شد به عراق امروز امکان برخاستن و قد برافراشتن را می دهد و امیدهایی را زنده نگاه می دارد.
اعلام تاسیس حزب الحکمه الوطنی شاید از نشانه های نگاه مثبت به دوران نوین عراق جدید در نزد آل حکیم ارزیابی شود. سید عمار حکیم گفته است که دوره تولد احزاب و جریانات جدید آغاز شده و او می خواهد با بهر گیری از ظرفیت جوانان در آینده عراق نقش سازنده ای را برای حیات، امید و آینده عراق ایفا کند.
او می گوید تاسیس این جریان «پیامد طبیعی پاسخ به تکامل ایجاد شده در فرایند سیاسی و بیانگر آرمان های ملت عراق و محافظت از حقوق مدنی و آزادی های شخصی است». این که او می تواند یا نه پرسشی است که با نگاهی به سوابق مجلس اعلا و شخصیت سید عمار حکیم شاید تا حدی بتوان پاسخی برای آن یافت.
آل حکیم به ویژه از دوران آیت الله العظمی سید محسن حکیم ٬مرجع اعلاى شیعه٬ به منزلتی ریشه دار در عراق دست یافته است. آل حکیم از شخصيتهاى برجسته عراق تلقی شده و ویژگی های متمایز خود را داشته اند. از یک سو ریشه در حوزه علمیه نجف داشته اند و همواره در دوران ۷۰ ساله اخیر یک پای مرجعیت و جریان روحانیت عراق بوده اند.
با حرکت های چپ گرایانه سياسى در عراق ونيز ايران مخالف بوده ومى توان گفت كه از آنجا كه خواستگاه فكرى حوزه علميه نجف اشرف چنين بود ، شهيد آية الله سيدمحمد باقر صدر نيز در اين راه گام نهاد وجايگاهى سياسى در اين راستا در ميان جوانان پرشور وضد بعثى عراق ، بوجود آورد.
در شیوه اداره حوزه علمیه و شیوه مبارزه با شاه، دیدگاه های متفاوتی داشت. پس از رحلت آیت الله العظمی سید محسن حکیم عموما به حضرت آیت الله العظمی خویی زعیم حوزه علمیه نجف اشرف رجوع کرده و زعامت ایشان را تبعیت کردند. گفتنى است مه در اين هنگام عشائر ومردم عراق به هنگام حضور در مراسم ختم آية الله سيد محسن حكيم ، با اشعار وشور خاص وسنتى خود ، پيروى وتقليد خود را از مرحوم آية الله سيد يوسف حكيم اعلام مى داشتند كه در اين هنگام بود ، نامبرده به پيروى از سلف صالح وسنت زيباى حوزويان ، با اظهار تشكر از احساسات مردم ، اين مقام وجايگاه را از آن آية الله العظمى خويي بشمار آورده ومردم را به سوى وى هدايت كردند كه اين اقدام ، جايگاه بيت معزز حكيم را در ميان مردم وبه ويژه حوزويان افزايش داد.
با پیروزی انقلاب اسلامی آیة الله شهيد سید محمد باقر حکیم برخلاف روش پدر خود ، همچون انقلاب اسلامی ایران ، معتقد به مبارزه با صدام و سرنگونی او بود تا جایی که بيت حکیم ، شهدای بسیاری را در اين راه تقديم داشت و سالها بزرگانى در حد اجتهاد از آن جمله مرحوم آية الله شهيد سيد عبد الصاحب كه از شاگردان برجسته مرحوم آية الله العظمى سيد محمد روحانى بشمار مى آمد وآية الله سيد علاء حكيم وجز اينها از بزرگان روحانى وغير روحانى اين خاندان ،به زندان و تبعید تن دادند.
ادامه دارد..
نظر شما