جناب آقای آسیا

ما سال‌ها و بارها در رنکینگ فیفا و در شعار روی سکوها آقای فوتبال آسیا بودیم اما خودمان هم در خلوت به این رنکینگ و این شعار می‌خندیدیم اما حالا دیگر باور داریم فوتبال آسیا عالیجنابی غیر از ما ندارد و فوتبال ایران «جناب آقای آسیا»ست.

عالیجناب آسیا تعریفی غیر از این ندارد؛ بدون گل خورده به جام جهانی رسیده‌ایم اما باز هم دل‌مان نمی‌آید بازی‌های تشریفاتی را جدی نگیریم و باز هم دل‌مان نمی‌خواهد حتی در یک بازی تشریفاتی گل بخوریم. ما با پوست و گوشت و خون‌مان باور کرده‌ایم آقای فوتبال آسیا هستیم و همین باور باعث می‌شود حتی وقتی ۱۰ نفره می‌شویم، دوست داشته باشیم کره‌جنوبی را در خانه خودش ببریم.

اما این تمام داستان نیست، آقای فوتبال آسیا را باید در حد جایگاهی که به دست آورده، جدی گرفت. این موقعیت ممتاز راحت به دست نیامده که راحت از دست برود. تیم ملی را باید به شکل ویژه‌تر دید. نمی‌خواهیم بیانیه‌نویسی ملی‌پوشان را تأیید کنیم و ناخواسته ورزشکاران‌مان را به این سمت سوق بدهیم که حق‌شان را با بیانیه بگیرند اما اگر تیم ملی را در همان اندازه که شایسته دیده شدن است، ببینیم و با قهرمانانی که مقتدرانه به جام جهانی رسیده‌اند، اندازه قابلیت و لیاقت‌شان برخورد کنیم، اصلاً کار به انتشار بیانیه نمی‌کشد.

این تیم ملی، با این اعتماد به نفس بالا، با آمار قابل افتخار و با عملکرد غرورآفرین، دقیقاً همان تیمی است که همیشه دوست داشتیم داشته باشیم. حالا که تیم ایده‌آل‌مان- تیمی که خودش را باور دارد و از هیچ حریفی نمی‌ترسد- را به دست آورده‌ایم، حفظش کنیم تا مثل گذشته، بعدها افسوس نخوریم.

^{* این یادداشت در ستون حرف آخر شنبه ۱۱ شهریور روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}