رفتی و کمتر کسی تو را شناخت. اگر آن قانون من درآوردی زیر ۲۹ سال تو را از سنگر تیم ملی دور نمیکرد، به یقین ۱۵-۱۰ سال دیگر سنگربان تیم ملی بودی و رکورد بازی ملی در ایران و جهان را میشکستی. اسطوره بزرگ فوتبال ایران ما، سرور جاویدان آبیهای ایران، همیشه در یاد ما زنده خواهی ماند.
خدا ناصر خان رو رحمت کته. توی این مصاحبه من چیز بزرگ و خارق العاده ای ندیدم شاید هم نویسنده های روزنامه ویرایش کرده باشند. چندتا جواب معمولی به هوادارانه. من نمیدونم کجای این جوابها که میتونه انشای خود روزنامه چی ها باشه عجیب و درخشانه که دوستان تعجب کردند؟ ببخشید که نظرمو بی رودروایسی گفتم.
آقا عبدالله، اگر در پاسخ حجازی به هم میهنان خود چیز خارق العادهای میدیدید باید تعجب میکردید، او با صمیمیّت و مهربانی بزبان آنها با آنها حرف زده، درب خانه خود را بیریا بروی آنها گشوده و آنها را بسفره نه چندان رنگین ولی پر مهر و صفای خود دعوت کرده.
من یه پرسپولیسی ام اما عاشق مرام حجازی بودم و خاطرات زیادی از او دارم. یه بار چند سال پیش بعد مدتهابا بچه ها و دوستان رفتیم آزادی برای دیدن مسابقه پرسپولیس و استقلال. ما چون دیر رفته بودیم مجبور شدیم زیر جایگاه بین پرسپولیسیها پشت نیمکت ذخیره ها بشینیم. افشین قطبی که مربی پرسپولیس بود دسته گل اهدایی حجازی که اونموقع مربی استقلال بود رو به پسر بزرگ من که لباس قرمز پوشیده بودهدیه کرد. اون دسته گل رو مدتهانگه داشتیم چون بوی حجازی رو میداد.
در ادامه پست قبلی میخوام یه خاطره دیگه براتون تعریف کنم. تو همون مسابقه پرسپولیس و استقلال . در حین مسابقه تو یه صحنه روانخواه یه حرکت عرضی پشت محوطه جریمه پرسپولیس کرد. تو یه لحظه که اون فضای خوبی داشت من بی اختیار فریاد زدم شوت بزن! شوت زدن همان و گل شدن همان! وقتی سر و صداها خوابید یه نفر از پشت سر گفت: کی بود گفت شوت بزن؟ شانس آوردم که متوجه نشدن والا معلوم نبود که چه اتفاقی می افتاد. بازی با نتیجه مساوی تموم شد و من پرسپولیسی از ته دل خوشحال بودم که تیم ناصر حجازی نباخته!
آقا عبدالله، بسیار بر حجازی ستم شد. در اوج آمادگی با قانون عجیب زیر ۲۹ سال او را از تیم ملی دور کردند. وقتی همه میخواستند او سرمربی تیم ملی شود، مایلی کهن را از سمت کمک مربی تیم جوانان به این پست آوردند. سالها اجازه مربیگری نداشت و وقتی سرمربی استقلال شد، اوباش مأمور توهین به او شدند و نوچه فوتبالیستها عمدی میباختند. بروید گفتههای پیشکسوتانی چون شرفی، بهزادی، ابراهیمی و اعترافات برومند (دروازه بان سابق استقلال) را بخوانید. راز اسطوره بودن در مردمی بودن و سرافراز زندگی کردن است.
جناب عبدالله شمایی که می گی حجازی اسطوره نبود یه نفر رو غیر از تختی و ایشون معرفی کن که تو این ورزش پهلوانی کرده باشه و دورو و باندباز و پولکی و پاچه خوار...نباشه و از همه مهم تر مردمی باشه!فقط نام ببر!
امیدوارم که حتما خانواده عزیز ناصر خان بخوانند.
ناصرخان بی تو تا دنیاست دنیایی ندارم
چون شمع خاموشم رویایی ندارم........من خاک پای منزلگه اخرینتم......ای خان تو همیشه در قلب و زهن و وجودمی...ارزو میکنم ببینمت...(احمد نیکنامی)
نظر شما