به همین دلیل طبیعی است چهره‌هایی از سوی ۲ طیف سیاسی مطرح شوند؛ یعنی جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها به عنوان کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری به تکاپو بیفتند و نام‌شان هم در رسانه‌ها و هم در افکار عمومی به میان آید. گمانه‌زنی برای کاندیداتوری هیلاری کلینتون به عنوان رقیب اصلی رئیس‌جمهوری فعلی در سال ۲۰۱۶ خیلی دور از انتظار نیست. حال این شایعه یا بعداً به واقعیت می‌پیوندد یا خیر و باید منتظر ماند و روند فضای انتخاباتی آن کشور را تعقیب و رصد کرد.
شکست هیلاری کلینتون در انتخابات ۲۰۱۶ و راه نیافتن او به کاخ سفید دلیل خوبی برای کم‌شانسی‌اش در انتخابات ۲۰۲۰ نیست. اساساً کنش سیاسی مختصات خاص خود را دارد و نتایج را شرایط روز تعیین می‌کنند. هر زمانی سیاست‌ورزی متناسبی را می‌طلبد و لزوماً یک یا چند بار شکست به معنای بسته شدن پرونده سیاسی فرد برای همیشه نیست.
در ۲۰۱۶ هم این ذهنیت حاکم بود که مردم آمریکا خیلی نمی‌پسندند یک زن رئیس‌جمهورشان شود که در نتیجه زمانی که ترامپ به طور غیرمنتظره‌ای در رقابت با خانم کلینتون توانست به کاخ سفید راه پیدا کند، برخی آن را به نشانه تایید این دیدگاه مطرح کردند؛ اما سوال این است که آیا واقعاً و در عمل هیلاری صرفاً به دلیل زن بودن و جنسیت بازنده آن انتخابات شد یا باید علت این وضعیت را در عوامل دیگری جست‌وجو کرد؟
در ایران هم با مجموعه تحولات چشمگیر جامعه ایرانی و همچنین کارنامه فعالیت زنان در رده‌های بالای مدیریتی و تجارب گسترده علمی و اجرایی آنها و نیز آزمون و خطاهایی که مدیریت مردانه در این چهار دهه به ارمغان آورده است، بعید می‌دانم افکار عمومی نظر مثبتی درباره ریاست‌جمهوری زنان نداشته باشند.
البته شاید عده‌ای بگویند با این اوصاف چرا زنان در مجلس حضوری پررنگ ندارند که در پاسخ باید گفت در ایران انتخابات مجلس ماهیتاً با انتخابات ریاست جمهوری متفاوت است. در واقع در انتخابات مجلس خیلی از حوزه‌ها فقط یک نماینده دارند و حال و هوای کلانشهرها هم متفاوت با حوزه‌های انتخابیه خرد است، از طرفی مثل خیلی از کشورها سهمیه‌بندی جنسیتی یا تبعیض مثبت هم که برای زنان و به نفع زنان نداریم و در کل باید گفت در فضای انتخاباتی زنان رقابتی واقعاً نابرابر دارند و دقیقاً به همین دلیل برنده شدن آنها در این مسابقه کار چندان آسانی نیست.
روزی که دسترسی عادلانه به منابع، فرصت‌ها، موقعیت‌ها و امکانات برای زنان و مردان فراهم باشد و در آن شرایط زنان برنامه‌های خود را در معرض انتخاب و قضاوت افکار عمومی قرار دهند، می‌توان از رقابت واقعی سخن به میان آورد.
* معاون سابق امور زنان و خانواده رئیس‌جمهوری
* منتشر شده در روزنامه اعتماد ۱۴ مهر ۹۸
نظر شما