محبوبه عمیدی: محققان آمریکایی می‌گویند، امواج ویرانگر بعضی از توفان‌های دریایی اقیانوس اطلس در طول 10 سال گذشته، نه تنها استثنایی نیستند، بلکه می‌توانند جزیی طبیعی از بلند‌ترین امواج هزاره باشند. این تحقیقات پیشنهاد می‌کنند، هر‌گونه افزایش فعالیت این توفان‌ها، به دلیل افزایش دمای جهانی می‌تواند به بالاترین ارقام فعلی اضافه شود.
این تحقیق که در نشریه نیچر منتشر شده، به یک نقطه اوج در فعالیت توفان‌های منطقه اقیانوس اطلس استوایی، در حدود 1000 سال پس از میلاد اشاره می‌کند، که به سطوح فعالیت و ارتفاع امواج در سال‌های اخیر بسیار‌نزدیک است.
سال 2005 / 1384 ، شاهد رکورد تازه‌ای در تعداد توفان‌های اقیانوس اطلس بود، 15 توفان دریایی که توفان کاترینا - توفانی که شهر نیو‌اورلئان را در لوئیزیانا ویران کرد - یکی از آنها بود. این توفان‌های سهمگین، کاملا با توفان‌هایسال‌های قبل و بعد از این اوج مشاهده شده در 1000 سال پس از میلاد، چه از نظر قدرت و چه از نظر تعداد متفاوت بوده‌اند، به‌طوری که مطالعات در این سال‌ها، تنها بین 8 تا 9 توفان متعارف را شناسایی کرده‌اند.
مایکل مان، که در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا به تحقیق در زمینه آب‌وهوا مشغول است و هدایت این تحقیق را به عهده داشته، می‌گوید: «نتایج نشان می‌دهند که به دلیل پدیده گرمایش جهانی، با افزایش سالانه تعداد توفان‌های دریایی مواجه خواهیم بود. تحقیقات قبلی هم به این نکته که بالا‌رفتن دمای سطح اقیانوس می‌تواند به تشکیل توفان منجر شود، اشاره کرده‌اند. تاریخ نشان می‌دهد اوج فعالیت توفان‌ها هم در 1000 سال پس از میلاد، درست بر دوره افزایش دمای سطح آب دریاها منطبق شده است. این موضوع، رابطه‌ای قوی میان دمای سطح دریاها را با فعالیت توفان‌های موسمی به ما نشان می‌دهد و این ایده را که افزایش دمای جهانی دارد به فعالیت بیشتر توفان‌های استوایی منجر می‌شود، تقویت می‌کند».
آب‌های گل‌آلود
این گروه، اطلاعاتی به‌روز را از تعداد توفان‌هایی که طی 1500 سال اخیر با سواحل منطقه اقیانوس اطلس برخورد کرده‌اند، گرد‌آوری کرده است. این کار با تحقیق بر رسوبات ته‌نشین شده در 8 منطقه شامل سواحل کارائیب، منطقه ساحلی خلیج ایالات متحده و سواحل اطلس مرکزی صورت گرفته است. زمانی که توفان با منطقه ساحلی برخورد می‌کند، اغلب رسوبات اقیانوس را به میان تالاب‌ها و خلیج‌ها می‌ریزد و آنها را محبوس می‌کند. دانشمندان می‌توانند با استفاده از روش رادیو‌کربن و فراوانی ایزوتوپ کربن 14 به تاریخ‌گذاری لایه‌های این رسوبات بپردازند و تعداد توفان‌های رخ داده و قدرت آنها را تخمین بزنند.
در تحلیلی دیگر، محققان از یک الگوی آماری مبتنی بر داده‌های به‌روز استفاده کردند تا فعالیت توفان‌های دریایی را از سال 1851 / 1230 تا 2006 / 1385 تخمین بزنند. آنها اثر سه نوع شرایط آب‌وهوایی گوناگون را به صورت سالانه بر قدرت و تعداد توفان‌های رخ‌داده در مناطق مختلف منطبق کردند.
1- دمای سطح آب دریاها، پدیده النینو که به نام نوسانات جنوبی هم شناخته می‌شود
2- گرم‌شدن آب‌های سطحی در سمت شرقی اقیانوس آرام گرمسیری یا نوسانات اقیانوس اطلس شمالی
3- اندازه‌گیری تغییرات در رودبادهای شرقی - جریان باریک و پرسرعتی از بادهای موسمی - در منطقه اقیانوس اطلس شمالی
مان می‌گوید: «هر دو تحلیل به یک نقطه اوج در فعالیت توفان‌ها، حدود 1000 سال پس از میلاد اشاره داشتند، جایی که همه شرایط دست به دست هم دادند تا تأثیراتی توفانی ایجاد شوند. اگر بالا‌رفتن دمای سطح دریاها به دلیل افزایش دمای جهانی ادامه پیدا کند، دنیا باید انتظار دیدن توفان‌های بیشتری را داشته باشد. اما این افزایش می‌تواند نادیده گرفته شود، اگر به افزایش اثر النینو، پدیده‌ای که بر سر نقش آن در تغییرات جاری آب‌وهوایی بحث‌هایی وجود دارد، منجر نشود. علاوه بر این میان جامعه محققان بحث‌هایی در این مورد که آیا افزایش تعداد توفان‌های گزارش‌شده در دهه‌های اخیر واقعی است یا تنها حاصل بهبود تکنیک‌های شناسایی و ردیابی است، ادامه دارد».
کریس لندسی، که در زمینه توفان‌های دریایی در مرکز ملی توفان واقع در میامی، فلوریدا تحقیق می‌کند، می‌گوید: «تحقیقات دیگری نشان می‌دهند سالانه 3 تا 4 توفان در آمارها، از اواخر قرن نوزدهم از قلم افتاده‌اند. این می‌تواند اوج پیش‌بینی شده در تعداد توفان‌های دهه اخیر را بی‌معنی کند».
اما مان می‌گوید، الگوهای آماری که در مطالعاتش استفاده کرده، با این فرض که تعداد توفان‌ها خیلی‌دقیق نباشند، طراحی شده و در عین حال نتایجی که به دست آورده، نقطه اوج فعالیت‌ها را در دهه گذشته نشان می‌دهد.
اورس نیو، که به تحقیق در زمینه توفان در انجمن آب‌وهوا و تغییرات جهانی در آکادمی علوم برن، واقع در سوئیس مشغول است، می‌گوید: «مقاله مان قدم بزرگی رو به جلو است، او در این مقاله جامع‌ترین اطلاعات ممکن را از داده‌های اخیر استخراج کرده است. البته باید در مناطق ساحلی بیشتری، اطراف اقیانوس اطلس استوایی به بررسی رسوبات بپردازیم تا بتوانیم به شواهد تاریخی استناد کنیم. علاوه بر آن باید سایر عوامل جوی مؤثر بر فعالیت توفان‌ها، مانند باران‌های موسمی غرب آفریقا، نیز در نظر گرفته شوند».
مان می‌گوید: « بعید می‌دانم باران‌های موسمی غرب آفریقا، اثری بر فعالیت توفان‌ها داشته باشند و این از چشم ما دور مانده باشد. با این حال هنوز تحقیق در این مورد ادامه دارد و من هم نمی‌توانم بگویم الگوی آماری‌ای که به کار گرفته‌ایم، بی‌نقص بوده است».
نظر شما