مجید جویا: بخش سیستم‌های فضایی شرکت لاکهید مارتین در حال تحقیق بر روی طراحی یک ماموریت فضایی بررسی سیارک‌ها است که در آن از دو سفینه سرنشین‌دار اوریون متصل به هم استفاده می‌شود. این سفینه عرشه‌دار دو پاره که در مجموع 50 تن وزن خواهد داشت، می‌تواند به عنوان جایگزینی برای ماموریت‌های اکتشاف مجدد ماه در نظر گرفته شود و سفر به اعماق فضا را هدف بگیرد.
به گزارش اسپیس‌فلایت‌ناو؛ طرح ماموریت فضایی اوریون در حالی اعلام می‌شود که به تازگی، کمیته منصوب شده از سوی ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا که مسئولیت بازبینی ماموریت‌های سرنشین‌دار فضایی این کشور را بر عهده دارد، اعلام کرده که برنامه‌های اکتشاف سیارک‌ها تا بعد از سال 2020 / 1399، جایگزینی کم‌خرج‌تر در مقایسه با زیرساخت پیشنهادی ناسا برای فرود دوباره بر روی ماه محسوب می‌شود. نتایج این بازبینی تا پایان ماه آگوست / اوایل شهریور توسط نورمن آگوستین، رئیس این کمیته تقدیم باراک اوباما خواهد شد.
پیکربندی اوریون، همان‌طور که در تصاویر ارائه شده از سوی شرکت لاکهید مارتین مشخص شده، در مجموع 4 مجموعه متشکل از سلول‌های خورشیدی خواهد داشت، و دو مجموعه خدماتی به همراه دو مجموعه فرماندهی، فضای کافی را برای یک پرواز چند هفته‌ای فراهم می‌کنند. هر فضاپیمای اوریون که 25 تن وزن خواهد داشت، در ابتدا به عنوان جایگزین شاتل‌های فضایی برای رفت و آمد به ایستگاه بین‌المللی فضایی عمل خواهد کرد. ولی استفاده از آنها برای ماموریت‌های اکتشاف سیارک‌ها و دیگر ماموریت‌های اعماق فضا، در صورتی که فرود بر سطح ماه از برنامه‌های ناسا در آینده نزدیک حذف شود، خواهد توانست حداکثر استفاده را از این سیستم‌ها ممکن سازد.
اگر کسی دقیقا به این طرح نگاه کند، خواهد توانست یک فضانورد ملبس به لباس مخصوص راه‌پیمایی فضایی را ببیند که از سفینه خارج شده و بالای سیارک ایستاده است! این تصویر از یک فیلم تبلیغی شرکت لاکهید مارتین گرفته شده که اهداف و توانایی‌های نهایی ماموریت اوریون را به تصویر می‌کشد.
در زمان ریاست جمهوری جرج بوش و تحت استراتژی‌های مطلوب او، ناسا در نظر داشت که تا سال 2020 دوباره انسان را به اعماق فضا بفرستد و در این راه از اوریون به عنوان یک سفینه فرماندهی در مدار ماه استفاده کند که سرنشینانش با استفاده از ماه‌نشین‌های کوچک‌تری روی ماه فرود آیند و برای مدت نسبتا طولانی روی سطح ماه بمانند.
در چندین سال گذشته خط رسمی ناسا «فقط ماه» بوده است، در حالی که ارزیابی‌های واقع‌بینانه‌تر در این مدت نشان داده که چنین کاری ممکن نیست. ولی به تازگی ناسا در مورد ظرفیت‌های اوریون برای ماموریت‌های سیارکی بازتر
برخورد می‌کند، دلیلش هم این است که در نشست‌های دانشمندان و برنامه‌ریزان پیش از شکل گیری این کمیته، فرود بر روی ماه بیش از حد شکننده و آسیب‌پذیر تشخیص داده شده بود. مشکلات تولیدی و همچنین هزینه بالای برنامه‌های ماه‌نوردهای Ares یک و پنج نیز تقریبا از سال 2007 تا کنون خود را نشان داده‌اند.
آگوستین و دیگر اعضای کمیته مانند سالی راید، فضانورد سابق به تازگی در گزارشی که به طور عمومی منتشر شد، اعلام کرده‌اند که برنامه کنونی ناسا برای بازنشسته کردن شاتل‌ها، اتمام ایستگاه فضایی و بازگشت به ماه تا سال 2020 حتی در خوش‌بینانه‌ترین حالت نیز با وضعیت کنونی حمایت‌های مالی و بودجه‌ای ناسا امکان‌پذیر نیست.
ماموریت اوریون برای سیارک‌ها می‌تواند برای نمونه‌برداری و توصیف آنها مفید باشد. این سیستم همچنین می‌تواند برای روز مبادا به عنوان آمادگی برای استفاده از سیستم‌هایی که هنوز ناشناخته‌اند جهت منحرف کردن یک سیارک و نجات زمین از یک برخورد ویران‌گر در نظر گرفته شود. برخی از سیارک‌ها اجسامی صلب هستند، در حالی‌که دیگران شامل توده سنگ‌های به هم پیوسته هستند. نمونه‌برداری از این سیارک‌ها و تعیین ویژگی‌های آنها می‌تواند برای تعیین استراتژی مناسب برای برخورد با این سیارک‌ها در صورت لزوم و منحرف کردن آنها مفید باشد.
در حقیقت ویدیوی لاکهید مارتین که «اوریون برای ماموریت‌های علمی سرنشین‌دار» نام‌گذاری شده، پیکربندی دوقلوی اوریون را نشان می‌دهد که از نزدیک حول یک سیارک می‌گردد و فضانوردان ملبس به لباس مخصوص فضانوردی، سطح سیارک را می‌کاوند. با جاذبه نه چندان زیاد یک سیارک، فضانوردان می‌توانند بدون نیاز به استفاده از ماشین‌های سنگین وزن و خیلی گران قیمت برای فرود بر سطح سیارک‌ها، بین مجموعه اوریون و سیارک سفر کنند.
این ویدیو در اوایل ماه آگوست در کنفرانسی در دنور که با حمایت انستیتوی هوانوردی و فضانوردی امریکا (AIAA) برگزار شد، به نمایش در آمد. در کنفرانس امسال، ویدیوی لاکهید مارتین در قالب بخشی از سمینار برایان دافی، فضانورد 
سابق و نایب رئیس فعلی لاکهید مارتین و مدیر پروژه ماه نشین آلتایر (نام لاتین ستاره نسر طائر، قسمتی از زیر ساخت فرود بر سطح ماه پروژه اوریون است) ارائه شد.
ارائه دافی همچنین به سرویس‌های ماهواره‌ای نیز اشاره کرد که می‌توان آنها را با فضانوردانی از یک پیکربندی اوریون انجام داد. در این طرح فضانورد با کمک یک بازوی مکانیکی مثل بازوهای موجود در شاتل‌ها می‌تواند از بخش سرویس خارج شده و در فضا راه‌پیمایی کند.
این ارائه همچنین استفاده از سفینه‌های تکی اوریون را جهت سرویس ماهواره‌های مدارگرد نظامی و غیر نظامی ثابت و همچنین توانایی بالقوه آنها را برای سفر به نقطه لاگرانژی2 جهت سرویس تلسکوپ‌هایی مانند تلسکوپ عظیم فضایی جیمز وب که تا 4 سال دیگر به فضا فرستاده می‌شود، مورد بحث قرار داد. نقطه لاگرانژی2، یکی از پنج نقطه منظومه خورشید-زمین-ماه است که در آنها گرانش زمین، خورشید و ماه به تعادل رسیده و در نتیجه سفینه می‌تواند در آنها ثابت بماند. نقطه لاگرانژی2 تقریبا یک و نیم میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد که تقریبا معادل فاصله برخی از سیارک‌ها از زمین است. معنای آن این است که پیکربندی اوریون که برای ماموریت‌هایی مانند سفر به تلسکوپ جیمز وب طراحی شده، می‌تواند به راحتی برای سفر به سیارک‌ها نیز استفاده شود.
طراحی دوقلوی اوریون شامل بخش‌های طولانی سرویس روی هر یک از سفینه‌ها می‌شود تا فضای اضافی را برای زندگی فضانوردان در آنها فراهم کند. از آن مهم‌تر، این است که وسایل مورد نیاز برای یک ماموریت طولانی چندین هفته‌ای به فضا را می‌توان در دو ماهواره تقسیم کرد و بدین ترتیب چیزهای بیشتری با خود برد.
نظر شما