یکم؛ یعنی دلمان لک زد برای اینکه یک بار برای همیشه، وقتی یک اتفاق ناگوار در کشور رخ داد، یک مقام مسئول و حتی غیرمسئول، در محضر رسانه ها حاضر شود و بعد با ادبیاتی آرام و منطقی و نه طلبکارانه، به سمع و نظر ملت عزیز برساند که «مردم! مقصر این ماجرای پیش آمده بنده هستم؛ از محضر شما عذرخواهی می کنم و ضمنا به خاطر رخ دادن این واقعه تلخ، از سمت خود کناره گیری می نمایم. والسلام!»
البته باید قبول کرد که ادا کردن همین 26 کلمه آن هم در حضور خبرنگاران، خیلی سخت است اما باور کنید که می شود این کار را انجام داد و دست بر قضا برکات آن را دید! برکاتی که به مراتب بیشتر از مضرات چنین اقدامی است اگر البته مضراتی داشته باشد. کمترین بهره چنین رفتاری، احترام به ملت و همچنین تقویت اعتماد عمومی به مسئولان است و بزرگ ترین ضرر نگفتن همین 26 کلمه بی اعتمادی مردم به مسئولانی است که با خود می پندارند خواست عمومی، خشم عمومی، انتظار عمومی و...برای مسئولان در حد یک استعفای خشک و خالی هم ارزش ندارد و تنها شعارهای انتخاباتی و تاریخ مصرف دار است!
دلمان لک زد یک بار هم که شده، بعد از یک رخداد تلخ که با امید ملی و یا انتظار عمومی سروکار دارد؛ به جای پاسکاری توپ مقصر در میدان این و آن، یک جوانمرد پیدا شود و مشکلات را به گردن بگیرد و به خاطر از دست دادن میزش، با اعصاب و شعور ملت بازی نکند.
نمونه آخر این شاهکارهای ملی، داستان تیم ملی امید بود...واقعا قیمت این بازی ناجوانمردانه با «امید ملی» چقدر است؟ چقدر ارزش دارد که مردم را این گونه «امیدوار» کنیم در حالی که می دانیم سر کوچه؛ از آش خبری نیست! حالا هم «وجدان کاری» و «مسئولیت پذیری» را مثل توپ فوتبال این طرف و آن طرف شوت می کنیم و حاضر به پاسخگویی نیستیم.
در روزگاری که به شدت نیازمند دمیدن روح امید و اعتماد به نفس ملی هستیم؛ چقدر آسان، سرمایه های اصلی این مرزوبوم را به حراج بی مدیریتی و بی مسئولیتی می گذاریم و آب هم از آب تکان نمی خورد. البته چرا بعد از چند روز کشمکش، چند نفری از رده های پرت مسئولیت را برکنار می کنیم و خلاص!
دوم؛ قراردادهای فوتبال حرفه ای باید سقف داشته باشد؛ وگرنه در دفتر هیئت فوتبال ثبت نمی شود و بعد هم اگر بفهمیم آن بازیکن و تیم و مدیرانش تنبیه می شوند؛ منشوری می شوند و دست آخر محروم می شوند...اینها جملات تکراری جالبی است که این روزها نقل فضای فوتبال ماست. فضایی که انصافا زیاد پاستوریزه و حرفه ای نیست. فضایی که بیشتر «دلال بازی» و نوچه پروری است تا فضای سازنده فوتبال علمی و اخلاقی. گرچه در حد ادعا، ما بهترین لیگ این دنیا و آن دنیا را داریم!
اما نکته اصلی بحث الگوگرفتن نسل جوان از فوتبالی‌هاست، از چنین فوتبالی با همه مخلفاتش؛ مربی گری، هواداری تیم، بازی بازیکنان، باشگاه فرهنگی و ورزشی و...چه چیزهایی برای الگوبرداری وجود دارد؟ «حاشیه و حرف و حدیث های بچه گانه، ادبیات فوق تخصصی فوتبال ایرانی، کری خوانی کاملا ورزشی(!)، تسویه حساب های شخصی در میدان گفت وگوی بعد از مسابقه، خط و نشان کشیدن های فوق تصور برای دوربین ها و رورزنامه ها و...»
با چنین الگوبرداری، آیا خروجی 5 سال بعد تیم های باشگاهی و ملی ما، چیزی بهتر از وضعیت فعلی است؟ واقعا در انتظار معجزه هستیم یا اینکه فکر می کنیم خودش درست می شود؟ شعار فوتبال پاک که تنها برای دوپینگ نیست؛ خطرناک تر از دوپینگ، حاشیه هایی است که بسیار پررنگ‌تر از متن است و همچنین اخلاقی که گویا کم کم دارد جایش را به «لیگ حرفه ای» می دهد!
داستان شگف انگیز بنجامین باتن که در برابر داستان حذف تیم ملی امید کم آورد؛ با این حال این ماجرای تلخ آیا باعث می‌شود کمی در انتخاب مدیران و نظارت بر اعمالشان بیشتر دقت کنیم یا خیر؟ حداقل حالا که تب درست کردن همه چیز بر اساس اساسنامه های کنفدراسیون فوتبال آسیا و تاییدیه گرفتن برای اوکی شدن داستان لیگ برتر فوتبال داغ است؛ کاش کمی هم به این داستان‌های بومی توجه کنیم...لیگ برتر جدیدی در راه است و می‌شود نشان داد که اراده‌ای برای اصلاح وجود دارد؛ باور کنیم می‌شود...
60
نظر شما