*اگر نسبت آثار خوب و مطلوب جشنواره فیلم امسال را با کارهای ضعیف و منفی آن مقایسه کنیم، می توانیم با قاطعیت بگوییم اگر جشنواره امسال ضعیفترین جشنواره فیلم سالهای اخیر نباشد، یکی از ضعیفترین ها محسوب می شود. فیلمهایی که اکثر آنها را خیانت‌های خانوادگی، عشقهای خیابانی، ناکامی‌های اجتماعی و یأس و نومیدی تشکیل می‌دهد و تصویر سیاه و تاریکی از جامعه ارائه می دهد که حتی کورسوی امیدی در پایان برخی از آنها مشاهده نمی شود.
*یکی از هشدارهای کلیدی رهبر معظم انقلاب از نخستین سالها و روزهایی که بحث تهاجم و شبیخون فرهنگی را پیش کشیدند این انذار بود که بزرگترین ابزار این تهاجم علیه نسل جوان، تزریق روحیه یأس و گرفتن نشاط و امید از آنان است، نسخه ای که می بینیم متأسفانه بسیاری از فیلمسازان جشنواره امسال دقیقا برخلاف آن عمل کرده بودند و بدا به حال مردم که فیلمهای یک سال آینده آنان را چنین سمومی تشکیل می دهد آن هم در شرایطی که کشور در برنامه ریزی علمی خود باید روز به روز پویاتر و سرفرازتر باشد.
*این سموم فرهنگی و این بدآموزی تنها منحصر به فیلمهای بزرگسالان نمی شود و متاسفانه امسال به فیلمهای کودک و نوجوان ما هم سرایت کرده است. به عنوان مثال تنها در طی یکی از فیلمهای ساخته شده برای این گروه سنی، چیزی در حدود صد تا یکصد و پنجاه بار کلمه زشت «کث...کث...کثافت» تکرار شده است! این غیر از کلمات مشابه دیگر و نیز تعابیر اروتیکی است که حتی مناسب فیلمهای بزرگسالان نیز نیست چه برسد به این فیلم که نیمی از آن را کارتونهای محبوب کودکان تشکیل می دهد و بیشترین مخاطب آن را همین گروه تشکیل می دهند. آیا این شایسته سینمای نه کشور و جشنواره ای که عنوان اسلام و فجر انقلاب اسلامی را یدک می کشد، بلکه آیا شایسته یک جامعه سالم و انسانی با ضوابط و استانداردهای حداقلی روانشناسانه و تربیتی هست؟ اینکه چگونه چنین فیلمی به جشنواره راه می یابد از عجایب و درست تر از «فجایع» این سالهاست.
*برای ارزیابی دقیقتر و بهتر از فیلمهای جشنواره سی ام و آشنایی با نقاط قوت و ضعف آن، باید به این نکته اشاره کنیم که برای اولین بار پس از ساخت فیلمهایی با مضمون عشقهای مثلثی، امسال به فیلمهایی با عشقهای مربعی! رسیدیم بی آنکه فیلمساز کوچکترین ملامتی نسبت به آن داشته باشد. بگذریم از فیلمهایی که جنگ و دفاع مقدس جوانان این سرزمین را یا به سخره گرفتند یا زیر سوال بردند و یا در این گونه فیلمها رسما به رزمندگان و مجاهدان جنگ فحش دادند و خیلی راحت مدعی شدند که جنگ باعث شد که آنها خلافکاریهای خود را بیشتر و مدرنتر کنند!
*در این میان فیلم ضد فتنه «قلاده های طلا» از ابوالقاسم طالبی نیز با نگاهی منطقی و مستند گونه به وقایع و حوادث پیش و پس از انتخابات ریاست جمهوری دو سال پیش، اثری به یاد ماندنی و قوی را به نمایش گذاشت.
*در حوزه فیلمهای اجتماعی و تاریخی نیز با چند نمونه نسبتاً سالم رو به رو شدیم که از جمله آنها می توان به «یکی می خواد باهات حرف بزنه»، «نارنجی پوش»، «رؤیای سینما»، «پنجشنبه آخر ماه» و «راه بهشت» اشاره کرد و این امیدواری را به خانواده هایی که برای سلامت روح و روان خود و فرزندانشان به اندازه دقت در مواد خوراکی اهمیت می دهند داد که اگر بخواهند در کل سال آینده از میان هفتاد فیلم ایرانی تولید شده فقط هفت- هشت فیلم را انتخاب کنند، گزینه های خوبی در اختیارشان باشد.
57217
نظر شما