حقیقتاً مردم بی‌خیالی هستیم

این روزها آیا دم غروب سری به خیابان‌های شهر زده‌اید؟ پلیدترین مفهوم ترافیک را قطعاً در همین سر چراغ‌های تهران تجربه خواهید کرد. خیابان‌ها به هم و درهم قفل شده‌اند و این حجم فزاینده اتومبیل‌‌های تک‌سرنشین، تصویری زودتر از موقع یک آینده سرسام‌آور را به نمایش می‌گذارند. چیزی که الان می‌بینیم، در اصل مربوط به تخیل علمی نویسان خیال‌پردازی‌ است که آینده جهان را چنین نکبت‌بار تصویر کرده‌اند، امروزمان که این باشد، تو خود بگو که فردایمان چه خواهد بود.

تا همین چند سال پیش، حتی آنها که تخصصشان ترافیک و حمل‌ونقل شهری نبود، داد و فریاد کردند و در حد وسع نوشتند و گفتند که طرح زوج و فرد کردن اتومبیل‌ها ما را به نتیجه دلخواه نمی‌رساند و از روی دست بقیه کشورهای در حال رشد هم که نگاه کنیم خیلی زود درخواهیم یافت که آینده این زوج و فرد کردن قفل شدن قطعی تهران است. این را گفتند، اما کسی گوش نکرد و الان هم که بگویند کسی گوش نمی‌کند و فردا هم ایضاً. تهران به وضعیت خطرناکی رسیده و متأسفانه‌ نه مردم و نه مسئولین، هیچ‌کس گوشش بدهکار نیست. مردم که با خیال راحت و به تنهایی سوار اتومبیل‌های شیک و پرزرق و برق خود می‌شوند تا در میان انبوه مسافرکش‌های شخصی و سبز و نارنجی نمایش تجمل بدهند و خودنمایی کنند؛ زن‌ها با ماشین‌های خیره‌کننده نقش سرویس ایاب‌وذهاب کودکان خود را بازی می‌کنند و مثل زینت‌آلات و البسه شیک، ماشین‌ هدیه گرفته از شوهر خود را نیز به رخ دیگر مادران بچه‌ها می‌کشانند. سهل است علاوه بر این‌ها پسرها و دخترهای جوان هم که پدر بدبخت را زور کرده‌اند و ماشین چهل، پنجاه میلیونی را تصاحب کرده‌اند،‌ تفریح و تفرجگاهی بهتر از خیابان‌های شهر پیدا نمی‌کنند تا در آنها آپ‌‌اندداون کنند و اتو بزنند و مثل فیس‌بوک، رفیق تازه بیابند. به این‌ها اضافه کنید کارمندان و مسافرکش‌ها و آژانس‌ها و پیک‌ها و قس‌علیهذا...

تهران قفل شده است. هوای تهران هم بدتر از زمینش قفل شده است. مسئولان عین خیالشان نیست. مردم هم عین خیالشان نیست. تنها چیزی که هست، همه کمی غر می‌زنند و بعد هم بی‌خیالش می‌شوند و همین. آیا وقتش نرسیده که فکری اساسی کنیم و راهی پیش بگیریم که اندک کورسوی امیدی از آن سویش پیدا باشد؟ حقیقتاً مردم بی‌خیالی هستیم.