نَفَس پیر، در پایان خون

اخضر ابراهیمی ، جوانِ نیمه قرن گذشته ، ازجبهه آزادی بخش الجزایر، و وزیر خارجه آن کشوردر دهه آخر قرن بیستم،در سن هشتاد و هفتسالگی ، مسئولیتی سنگین ، خواهد پذیرفت ؛ به امید آن که ، برای بن بست سوریه ، راهی پیدا کند . در پرونده او ، وساطت در جنگ داخلی لبنان ، که به پیمان طائف منتهی شد ، وجود دارد . او معتقد است ، هیچ جنگِ کوچک و داخلی ، بدون دخالت دست خارجی ، شعله ور نمی شود . شاید ، او این تجربه را از جنگ داخلی لبنان یافت ؛از این رو ، پای سوریه و سعودی را به میان کشید ، تا آتش لبنان را خاموش کند. بنابر این ، اگر فردا ، برای حل مسائل سوریه ، پای کشورهایی را به میدان کشید ، به حسابِ پاکی دستان آن کشورها نوشته نخواهد شد! او معتقد است ، صورت مسائل سیاه و سفید و ساده نیست . او انقلاب های عربی را ، انقلاب نام نمی دهد! و معتقد است ، اصلاحات ، بهتر از انقلاب است ؛ از این رو ، برای اصلاحاتِ مراکش و الجزایر ، در این دو سال، احترام بیشتری ، از انقلاب های لیبی ، مصر و تونس ، قائل است. اومثل کوفی عنان ، خود را زیر پُتک آمریکا و سِندانِ روسیه نخواهد برد . او مشکل سوریه را بسیار پیچیده می داند. او با پنجاه سال دیپلماسی جهانی ، درحل مشکلات عراق ، افغانستان ، نیجربه ، یمن ، عراق ، لبنان ، لیبریا و ... حضور داشته است....کاش انقلاب اسلامی ایران هم ، از رَحِم خود ، مثلِ انقلاب الجزایر ، افرادی جهانی ، برایِ اصلاح ذات البین ، بین بَشَر و حَجَر، زایش می کرد!