اين روزها همه درباره تيم ملي حرف مي‌زنند. تيمي كه بايد 21 شهريور ديداري سرنوشت‌ساز مقابل لبنان داشته باشد. خيلي از كارشناسان مي‌گويند فقط در صورتي كه اين بازي را ببريم، به جام جهاني مي‌رويم.
تيم ملي مي‌خواهد به جام جهاني برود. اين خواست سرمربي تيم، بازيكنان، رسانه‌ها و همه مردم ايران است. همه از صميم دل آرزو داريم اين تيم را در جام جهاني ببينيم؛ اما مشكل اين است كه تيم ملي مجموعه‌اي پرتعداد از بازيكنان دو تيم استقلال و پرسپوليس را در خود مي‌بيند. بازيكناني كه مشخص نيست چه بر سر آنها آمده كه نمي‌توانند دل هوادارانشان را به دست بياورند.
مديران دو تيم پرسپوليس و استقلال هر چه در چنته داشتند در فصل نقل و انتقالات رو كردند. به قول معروف چيزي در جعبه مارگيري‌شان باقي نماند. كلكسيوني از بازيكنان ميلياردي در اين دو تيم جمع شده‌اند؛ اما متاسفانه به اين دليل كه يكي دو بازي نتيجه نگرفته‌اند، دچار استرس شده‌اند. آرام آرام وارد بحران شده‌اند و در نتيجه مدتهاست نتوانسته‌اند چشم‌نواز بازي كنند. نمايشي كه از اين دو تيم پرستاره توقع داشتيم. همه با خود مي‌گفتيم با اين تيم‌هايي كه در نقل و انتقالات بسته شد، اين دو تيم دوباره جنگ دوقطبي فوتبال ما را شروع مي‌كنند و فوتبال ما با رقابت اين دو تيم براي پيروزي‌هاي بيشتر، جان خواهد گرفت.
نتيجه نگرفتن‌هاي استقلال و پرسپوليس، اعتماد به نفس را از اين دو تيم گرفت و بازيكنان آنها با همين وضعيت به اردوي تيم ملي منتقل شدند.
كادر فني تيم ملي، اطرافيان تيم يا حتي يكي از مديران فدراسيون فوتبال مي‌توانند اين موضوع مهم را به تصميم‌گيران تيم منتقل كنند كه اول بايد فكري براي اعتماد به نفس برخي بازيكنان كرد و بعد به مسائل تاكتيكي تيم پرداخت. همه بايد بدانند كه بازي بيروت، بازي مرگ و زندگي تيم ماست و بازيكناني كه از نظر روحي ضعيف شده‌اند به درد اين بازي سرنوشت‌ساز نمي‌خورند. به نظر مي‌رسد كادر فني تيم ملي (تا 21 شهريور) بيشتر از نكات تاكتيكي بايد به مسائل رواني توجه كنند.
نظر شما