علیرضا منصوریان ، سرمربی تیم زیر 22 سال کشورمان که باید سال آینده و در تیرماه ، تیمش را به بازی های اولین دوره مسابقات زیر 22 سال آسیا ببرد. تیمی که خیلی از ما گمان شان این بود قرار است بسترسازی باشد برای تغییر نسل فوتبال ایران. فوتبالی که احیانا باید بازیکنانش سال بعد به دروازه تیم ملی می رسیدند تا برای جام جهانی 2014 ، تیم ملی خونی جدید در رگ هایش جاری باشد اما حرف های سرمربی تیم که قطعا بیش از همه به شرایط این تیم و حقایق حاکم بر سیاستگذاری های تعیین شده برای تیم ، اشراف دارد ، چیز دیگری می گوید:« ما این تیم را می سازیم تا در جام جهانی 2018 پشتوانه آینده تیم ملی فوتبال کشورمان باشد. کمتر از 30 درصد بازیکنان این تیم می توانند در المپیک برزیل برای تیم ملی امید ایران بازی کنند.»
و این سیاست یعنی باز هم داریم آبی در هاون می کوبیم. تیمی ساختیم با هزینه هایی که کم هم نیستند اما هدف از این همه هزینه را نمی دانیم چون برنامه تعیین شده مان اشتباه است. نمی دانیم برای کجاست که داریم پول ها را هزینه می کنیم. بی شک تمام آنها که تیم علی منصوریان را دیده اند از ستاره هایی می گویند که خیلی زود فوتبال مان را جانی دوباره می بخشند. فوتبالی که نیاز دارد پوست بیاندازد. دیگر نسل موجودش اشباع شده اند و ندارند چیزی که چلاندنش هم بتواند فوتبال مان را سرعتی مضاعف ببخشد. اما می بینیم حتی برای نسلی که فدراسیون هزینه هایش را آغاز کرده هم ، برنامه ای ندارد. تا سال 2017 بازیکنانی که الان قاطبه آنها در مرز 22 سال هستند ، می شوند 26 یا 27 ساله. تازه اگر بر این باور باشیم همه این بزرگواران با شناسنامه هایی پاک پاک پا به عرصه فوتبال قهرمانی گذاشته باشند . آن موقع هم باز میانگین سنی مان با تیمی که امروز در مسیر جام جهانی به دست انداز افتاده ، فرق چندانی نخواهد داشت و میانگین سنی اش شاید تنها چند ماهی کمتر از همین شرایط امروز مان شود. تازه به شرطی که ما همه این بچه ها را در شرایطی ایزوله نگه داریم. درحالی که وقت ورود این گروه به چرخه فوتبال مان باید همین یک سال آینده باشد. تیمی که باید بازی کند تا تجربه بدست آورد. تیمی که حقش است در بازی های انتخابی جام ملتهای آسیای 2015 به میدان برود تا کارلوس کروش 8 ماه بعد ، دوباره نگوید جوانان لیگ تان تجربه بازی ملی ندارند. چرا باید به خواست رئیس فدراسیون فوتبال چون آقای کفاشیان ، نایب رئیس اتحادیه فوتبال غرب آسیا هستند ، تیم ملی با مربیگری کارلوس کروش به این بازی ها اعزام شود. آیا غیر از این است که تمام افتخار حضور کارلوس در این رقابت ها صرف هزینه و حفظ کلاس مدیریت خنده روی فوتبال مان خواهد شد؟
چرا نباید علی منصوریان روی نیمکت تیم ملی باشد تا تجربه مربیگری ملی را در تورنمنتی نیمه جدی بدست بیاورد تا باز در روزهای بزرگ ، استرس نداشته باشد؟ آیا تا همین امروز فکری برای بازی های مقدماتی المپیک کرده ایم؟ المپیک 2016 که بازی هایش از 18 ماه دیگر آغاز می شود و ما تا همین امروز ، 18 ماه زمان تیم سازی مان را از دست دادیم. باز قرار است حسرت المپیک بر دلمان بماند؟ آیا تیمی که قرار است دو هفته دیگر در بازی های قهرمانی آسیا به عنوان تیم ملی جوانان شرکت کند ، این قدر با تجربه شده که بتواند دو سال بعد مجوز المپیکی شدن را بدست بیاورد؟ تیمی که اگر قرار باشد بازیکنان ملی پوش جام جهانی در 2018 از جایی بیایند باید از دل بازیکنان امروز اکبر محمدی باشند.
آقای کفاشیان ، دوستان محترم مسئول در فدراسیون فوتبال ، کاش به جای پست تراشی برای دوستان تان ، کمی ، تنها ذره ای به فکر روزهای آتی فوتبال مان باشید و آب فوتبال مان را در هاون نکوبید!
4141
نظر شما