ایتالیایی‌ها اما در برندهای متوسط اینقدر خوب نیستند. اگر از استثنایی به نام فیات 500 بگذریم سه برند این کشور یعنی لانچیا، فیات و آلفارومئو در سه سطح معمولی، متوسط و خوب توان رقابت در بازارهای جهانی را ندارند و هنوز نتوانسته‌اند از مشکلاتی که در اواسط دهه نود باعث شد در بازارهای جهانی رونق خود را از دست دهند رهایی یابند. عجیب نیست آنها در ایران نیز موفق نباشند گرچه این بازار کمی متفاوت است.
تجربه فیات سی‌ینا
اگر گفته شود دارندگان فیات سی‌ینا مشتری اول و آخر خودروی خود هستند گزاف نیست. خودرویی که با استقبال بازار داخل مواجه شد اما با تعطیلی کارخانه و واگذاری سهام، دست خریدارانش را در پوست گردو گذاشت. حالا مشتریان ایرانی علاوه بر همسویی با بازار جهانی، به این برند مشکوک نیز هستند.
با اینحال فیات فعلا رویای امریکا را با خرید کرایسلر بیشتر می پسندد و نباید به این زودی در انتظار ورود دوباره آنها به ایران باشیم. فیات ایتالیا بسیار امیدوار است پس از دو دهه، بار دیگر بتواند نقش مهمی در بازار جهانی بازی کند. آنها راه سختی در پیش دارند. فیات 500 دارایی درخوری است اما برای موفقیت کافی نیست و شاید روش‌های تولید و فروش کرایسلر آمریکایی بتواند آنها را ارتقا دهد.
عشق آلفارومئو
عشق آلفارومئو نوستالژی بسیار قدیمی است. نوستالژی که گاه باعث فروش‌های خوبی می‌شود چنانچه شورلت در چین توانست انجام دهد. اما عاشقان این روزهای آلفارومئو در ایران کمی باید بیشتر فکر کنند. آلفارومئو دیگر آن خودروهای کلاسیک قدیمی را تولید نمی‌کند و ظاهر آن به خودروهای روز و جوان پسند شرقی شباهت دارد. همین برای آنکه عاشقان آلفا را کمی به تردید اندازد کافیست.
از سویی قیمت‌های این برند بیشتر به آلمانی‌ها نزدیک است اما قیافه و مشخصات به شرقی‌ها می خورد. جولیتا مثال خوبی است. برای خرید آن در بازار تهران باید 120 تا 130 میلیون تومان بدهید و در این رنج چند مدل هیوندا، تویوتا، کیا و خودروهای دیگر وجود دارد. نباید فراموش کرد برندهای شرقی در خدمات فروش و پس از فروش توانسته‌اند نظر بسیاری از ایرانی‌ها را جلب کنند و این برای برندهای ایتالیایی که سابقه خوبی در این زمینه نتوانستند ایجاد کنند راه دشواری در جلب مشتری است. از سویی آمار فروش جولیتا حتی در ایتالیا از خودروهای فرانسوی و آلمانی کمتر است و همین مسیر سخت ایتالیا در فروش را نشان می دهد.
وضعیت جهانی خودروهای ایتالیایی
ایتالیا یک مشکل بزرگ دارد. تنها کشور خودروساز اروپایی است که تعداد خودروهای غیر بومی در آن از تعداد خودروهای ایتالیایی بیشتر است. آنها همزمان با قدرت گرفتن شرقی‌ها جا ماندند و باخت‌های سنگینی را تجربه کردند. به عنوان مثال آلفارومئو، مدل 155 را در دهه نود برای رقابت با بنز، ب‌ام‌و و هوندا معرفی کرد اما شکست خورد. فیات نیز مدت‌ها پشت در ماند تا توانست فقط یک مدل خودروی خود به نام فیات 500 را در بازار محبوب کند.
ذهنیت‌های منطقه‌ای که از این خودروساز در شکست‌های پی در پی باقی مانده و تداعی استهلاک، خدمات ضعیف و فروش سخت کارکرده‌ها را باعث شده که نمونه آن در ایران نیز دیده می‌شود فعلا آنها را به عنوان رقیب جدی معرفی نمی‌کند.
/3131
نظر شما