جای خالی آمریکا

هشت روزی که بر غزه، سرزمین های اشغالی، مصر و خاورمیانه گذشت حائز نکات بسیار مهم و درخور توجهی بود که زوایای مختلفی از آن را می توان جداگانه مورد توجه و تجزیه و تحلیل قرار داد.
از میان پنجره های بازی که برای نگاه کردن به صحنه مهیا است، سوای از مسائل نظامی، تعداد تلفات، میزان خسارات، تعیین بازنده و برنده و خیلی موارد دیگر، جای خالی آمریکا در زمین بازی کاملا هویدا و نمایان است.
اگر به ادعای اسرائیلی ها، مقاومت آغازگر نبرد هشت روزه و ایران حامی نرم افزاری یا سخت افزاری ماشین دفاعی مقاومت بود، به طور عیان این مصر جدید در دوران پس از مبارک بود که هم میانجی گری آتش بس را به عهده گرفت و هم آن را ضمانت کرد. به طور مشخص، سفر یک روزه و دیرهنگام هیلاری کلینتون به منطقه آن همه درست زمانی که رئیس او، به گفته برخی از تحلیلگران آمریکایی در یکی از بی اهمیت ترین سفرهای طول تاریخ سیاست خارجی آمریکا – سفر به میانمار – به سر می برد، قطعا نمی تواند به عنوان ایفای نقش قابل توجه از سوی آمریکا تلقی شود.
بی تحرکی و عدم حضور فعال آمریکا در بحران اخیر غزه به هر دلیلی - با برنامه یا بدون برنامه- خواسته یا ناخواسته اسرائیل را در بازی طرف های منطقه ای گرفتار کرد و ناگزیر از تاثیر پذیری و کنش و واکنش نسبت به اراده و خواست آنها ساخت.
ضعف حضور آمریکا در بحران اخیر منطقه البته نباید به معنی نبود حمایت این کشور از رژیم صهیونیستی تلقی و تعبیر شود و عبارات فوق نیز حاوی این پیام نیست. در همه این هشت روز آنچه از آمریکا درباره بحران غزه به بیرون ترواش کرد صرفا حمایت همه جانبه و کف زدن برای اقدامات جنایتکارانه اسرائیل بود.
آنچه در منطقه اما رخ داد، قدرت مدیریت صحنه با محوریت نیروهای منطقه ای از جمله مقاومت ( شامل ایران) و مصر بود. حتی اگر ادعای اسرائیلی ها مبنی بر آغازگر بودن مقاومت در جنگ هشت روزه صحیح باشد که جای تامل دارد؛ به نظر می رسد شکستی دیگر برای رژیم صهیونیستی و حتی آمریکا محسوب می شود چه اینکه پیام کامل تری ارسال شده است: قدرت تعیین کنندگی مقاومت چه در آغاز و چه در پایان.
و اگر ادعای رژیم صهیونیستی نادرست باشد و آنها شروع کننده حمله بوده اند، تفاوت اندکی در پیام رخ می دهد و اینکه ممکن است اسرائیل شروع کننده جنگ باشد اما این مقاومت است که پایان آن را تعیین می کند.
این موضوع که بی تحرکی آمریکا در خصوص جنگ هشت روزه و اکتفای کاخ سفید به صدور بیانیه های حمایتی از اسرائیل و سفرتقریبا نمایشی و نمادین وزیر امورخارجه این کشور به منطقه برای حضور در مراسم اعلام آتش بس، ناشی از یک سیاست کاملا حساب شده واشنگتن به منظور دست یابی به اهدافی خاص از جمله ارتقاء وزن سیاسی مصر جدید در تحولات منطقه و هدایت حماس به سمت جبهه ای سنی – اخوانی به جای جبهه ای ایرانی – شیعی بوده محل تدبر و تامل است و نمی توان به صراحت و قطعیت به آن پاسخ داد.
از سوی دیگر این احتمال که این بی تحرکی صرفا می تواند ناشی از بی تدبیری و سوء عملکرد وزارت خارجه آمریکا و یا قدرت گرفتن بیشتر طرف های منطقه ای از جمله خود مقاومت و ایجاد یک اتحاد پنهان میان طیف های سنی- اخوانی – شیعی در برابر اسرائیل بوده باشد هم به همان اندازه محل تامل و تدبر است.
علی ایحال انچه از این پنجره گشوده ایی – در عالم سیاست همیشه پنجره های بسته ایی هم وجود دارد- که ما قادر به تماشای نمای بیرون آن هستیم، حضور کمرنگ آمریکایی ها در زمین بازی، ناگزیر به عنوان یک پیروزی برای مقاومت، شکستی برای اسرائیل و حتی برای سیاست خارجه آمریکا قلمداد می شود. از سوی دیگر مسلمانان خاورمیانه با فروکش کردن گرد و غبار ها بهتر از گذشته قادر خواهند بود عملکرد ضعیف و جانبدارانه آمریکا در حمایت از اسرائیل را ارزیابی کرده و به ریاکاری و دروغین بودن رفتارهای سران کاخ سفید در قبال وعده هایی که به مسلمانان داده شده است ایمان بیاورند.
4949