عادت به نوشتن مطالبی از این دست که در ادامه خواهید خواند ندارم. بسیار افسرده شده و ادامه کار روزانه ام را غیر ممکن میکند. درباره خبر بسیار دهشتناک ، تاسف بار و تکان دهنده غرق شدن قایق تعدادی زیادی از هموطنانمان در سواحل استرالیا سخن میگویم. به غیر از 1 سال گذشته ، در 45 روز اخیر این دومین بار بود که خبر مشابهی منتشر میشد .آن دفعه نیز با کشته شدن بسیاری از مسافران پناهجو یکبار دیگر نام ایران و ایرانی در صدر اخبار جهان قرار گرفت.
بماند از بی تفاوتی آشکار و تاسف آور تر رسانه های داخلی نسبت به این وقایع تاسف بار که ناراحتی را چند برابر میکند . جالب تر خبر انگلیسی صحبت کردن آن مقام محترم با لاک پشت 300 ساله برابر بیشتر در رسانه ها انعکاس می یابد تا کشته شدن دهها هموطن در سواحل استرالیا.
حواشی چرایی برخورد دولتین استرالیا و اندونزی با این دست اتفاقات وموارد مشابه الان موضوع بحث نیست ، ره به جایی هم نخواهد برد . زمانی که وزارت امور خارجه بی تفاوت است ما چه کاره ایم که پا را از گلیم خود فراتر بگذاریم!!!؟
در شرایط فعلی جنبه های انسانی این فاجعه است که لازم است مورد توجه قرار گیرد. جنبه ای که متاسفانه به شدت وجدان عمومی ونیز نهاد مسئول سیاست خارجی تحت تاثیر عنوان" پناهندگان " از کنار ان به راحتی عبور کرده و میکنند.از همکاران رسانه ای عذر میخواهم اما نحوه برخورد خبری شما با موضوع غیر از این بی تفاوتی را نشان میدهد؟ آیا متوجه هستید روز گذشته دهها پناهجوی اواره کشته شده اند؟انهم ایرانی.
متاسفانه به نکته بسیارحساسی از سوی مسئولان، افکار عمومی و به ویژه رسانه ها توجه نمیشود . مو ضوع پناهندگان الزاما سیاسی نیست .
باید دانست قریب به 95 درصد اینگونه آوارگی ها سیاسی نبوده و صرفا اقدامی ناموفق برای اخذ پناهندگی اجتماعی است. بسیاری ازاین افراد در قالب خانوادگی ویا شخصی صرفا (تاکید میکنم صرفا)به امید یک زندگی راحتر و بی دغدغه ترک این دیار کرده وهیچگونه انگیزه سیاسی در ذهن ندارند . اکثر انها روزی به کشور باز میگردنند. بسیاری که قبلا مهاجرت مشابه از مسیر پناهندگی راتجربه کرده اند(اکنون دیگر ان شرایط فراهم نیست) اگر اشتباه نکنم پس 5 سال با اخذ پاسپورت ان کشور مجددا به ایران بازگشته وهیچ مشکلی ندارند . اگر نخواهیم سخت بگیریم، حتی تعداد زیادی از کسانی که ادعای
پناهندگی سیاسی دارند واقعا سیاسی نبوده ، صرفا آنرا مسیری کوتاه تربرای رسیدن به خواستشان تصور کرده اند.
این فاجعه به استرالیا و اندونزی ختم نمیشود .کوههای شرق اروپا ، دریای مدیترانه، دریای سیاه، منطقه بالکان ،آبهای یونان ومرزهای بلغارستان مملو از گروههای پناه جوست که ایرانی ها رتبه اول را در همه آنها به عهده دارند. چقدر درد آوراست وقتی در این باره مینویسیم و میخوانیم. قادربه فاموشی چهرهای خسته ، در مانده ،نا امید وووو(پناه بر خدا)هموطنانمان بر صفحه تلویزیون نیستم و اشکی که جاریست . نمیدانم سفارت خانه های ما در استرالیا و اندونزی چه میکنند؟ اما میدانم هر کاری میکنند آن کاری را که باید در حق این آورارگان بی سر پناه صورت دهند انجام نمیدهند. بعید هم هست کاری کرده باشند.مطمئن باشید، چون اگر قدمی برداشته بودند عالم وآدم خبر دار میشد.
آیا وزارت خارجه متوجه عمق فاجعه شده است؟ دههانفر!!!. اینها ایرانی هستند. نمیتوانید نسبت به آنها بی تفاوت باشید . نمیدانم با چه لحن و زبانی بگویم این هموطنان انسانهای اواره ای هستند که دچار توهمی گذرا شده ،اشتباه کرده، راه غلطی رفتند وبازندگی وآینده خود و خانواده شان بازی کرده اند. اما هر چه کردند بازهم به دلیل تعهدات اخلاقی وانسانی ومنطبق با حقوق جهانی باید به دیده اغماض به انها نگاه وبه کمک فوری آنها شتافته ورفتار خانوادگی با آنها داشته باشم. همانگونه که پدر در حق فرزند خود رفتار میکند. این با آن تروریست یا خائنی که اگاهانه فراروپناهنده میشودفرق اساسی دارد .مسایل انها مربوط به دستگاههای ذیربط است.اما آن زن نگون بخت، آن مادرآواره آن کودک شیرخواروبچه دربدر یا مردی که اکنون خانه و زندگیش را از دست داده، صرفا یک مهاجرغیرقانونی است. همین . نه یک خائن یا پناهنده سیاسی.
تمنا دارم واز مسئولان مربوطه تقاضا میکنم سریعا تیمی امدادی همراه با مهربانی و عطوفت به آن دیار اعزام ومرهمی بر درد های آنان
باشند ودر این دریای غصه به آوارگان آرامش داده و بی هیچ دغدغه ای همه یا آنانی که مایلند به ایران باز گردانندرایاری دهند. این عده و دهها موارد مشابه تنها برای یک زندگی بهتر از دید خودشان، این سختی های جانکاه را به جان خریده اند . انرا در سرزمین پدری به هرعلت نیافته اند یا ازشان دریغ و سر خورده شده اند .مسئله را پیچیده نکنیم..انها شایسته این بی توجهی و بی رحمی سیاسی و اجتماعی و البته خشم طبیعیت نیستند. ایکاش قبل از استرالیا دولت ایران با جاکارتا به تفاهمی میرسید. اما خب چه میتوان کرد!!؟
از این دست آوارگان فراوانند. از هم اکنون انها را دریابید و مهربانانه به دامان کشور باز گردانید. حتی اگر نخواهند برگردند
بازهم در برابر آنها مسئولید و مسئولیم.از این واضحتر نمیتوانم بگویم.
نظر شما