امروز نامه تشکر خانم دکتر ابتکار از مقاله اینجانب تحت عنوان "20 انتظار از ابتکار" که قبلا در خبر آنلاین منتشر شده بود را دریافت کردم. بدون تردید این آغاز خوبی است برای ایجاد یک رابطه سازنده بین منتقدین و مسئولین. محیط زیست امروز ما نیاز به شنیدن دارد، آنهم توسط مسئولینی که بعد از 3 دهه حتما دریافته اند که محیط زیست مقوله ای نیست که بتوان با آن شوخی کرد. پنجشنبه گذشته، 4 مهر هم در همایش هم اندیشی راهکارهای نجات دریاچه ارومیه در دانشگاه تهران شاهد بودم که مسئولین و بخصوص وزیر محترم نیرو از ساعت 8 تا 18 در سالن نشستند و حرفهای ما را - که گاهی بسیار تند و انتقادی بود - شنیدند. باشد که این شنیدن با عمل همراه شود و نتیجه آن عقلانیت در کشور داری بر اساس اصل 50 قانون اساسی و مبتنی بر توسعه پایدار بوده و نجات تالابها و دریاچه های خشک شده کشور و جنگلها و مراتع را نوید دهد.
طبیعت و اکوسیستم مانند پیکر انسان است که اگر عضوی از آن آسیب ببیند، بقیه بدن دچار درد و ناراحتی می شود و اگر آسیب به نقاط حساس وارد آید منجر به مرگ می شود. مهمترین نقاط حساس یک اکوسیستم و حوضه آبریز اول منابع آبی و دوم موجودات فتوسنتز کننده یا همان گیاهان اند. درک آن بسیار ساده است، اگر آبی نباشد گیاهی نمی روید و اگر گیاهی نباشد تولیدی نیست و اگر تولید نباشد مصرف کننده محکوم به مرگ است. این اصل در تمام اکوسیستم های آبی و خشکی صادق است و به عبارتی از اصول الدین علم اکولوژی است. پس باید برای نجات محیط زیست ما آب را به رودخانه ها و تالابها برگردانیم و برای نجات اکوسیستم های خشکی چرای بی رویه را کنترل کنیم. اگر این کار را کردیم "ایران گلستان می شود" و اگر نکردیم "گلستان ایران می شود". انتخاب با شماست.
نظر شما