هفته ی گذشته مقاله ای از یکی از مداحان اهل البیت )ع( در نقد فیلم رستاخیز خواندم که گرچه خدمت ایشان ارادت دارم اما ازخواندن آن متاثر شدم. گذشت، و شب جمعه ی همان هفته صحبت های دیگری شد که باز بیشتر ناراحتم کرد. گرچه بنده متاسفانه دسترسی نداشتم که فیلم رستاخیز را ببینم چون در خارج از کشور مشغول تحصیل هستم. اما نقد متواضعانه بنده به جنس این صحبت هاست که به اعتقاد شخص بنده اشتباه است. و البته این نوع صحبت ها و انتقادات چیز جدیدی نیستند، پیش از این هم بارها شاهد آن بودیم.
مداحان عزیز و گرانقدر. ما همه با روضه ها و مداحی های شما بزرگ شده ایم. حق شما بر گردن همه ماست. اما به نظر شخص بنده عاشورا بیش از آنکه برای ما شیعیان پیام داشته باشد برای دنیا پیام داشته است. نهضت امام حسین )ع( برای گرم کردن محافل هفتگی ما به وقوع نپیوست. عاشورا بزرگترین دستگاه تبلیغاتی شیعه است. باید با روش های مختلف این نهضت را ترویج دهیم و بشناسانیم، تا از طریق آن اسلام شناخته شود.
دین ما پر از الگوهای بزرگ است که کتب دینی و تاریخی ما تا به حال تنها توانسته اند گوشه هایی از زندگی این انسان های وصف ناپذیر را جلوه دهند. نه نیازی به ساخت الگوهای خیالی داریم و نه لازم است به جلوه های بیش از اندازه ی بصری متوسل شویم تا شخصیت آنها را ارتقاء دهیم. و البته همه مان می دانیم بهترین الگو نه تنها برای تک تک اشخاص جامعه ما بلکه برای تمام مسلمانان و غیر مسلمانان جهان سیدالشهداء )ع( و یاران و نزدیکان ایشان بودند. اما انگار دوست داریم امام حسین )ع( و نهضت عاشورا را برای خودمان نگه داریم.
انگار اگر امام حسین)ع( فراتر از مجالس و محافل محرم ما برود ما از الطاف ایشان نسبت به خود بی بهره می شویم.
بدتر از آن اینکه یک ذهنیت گاه خیالی از برخی وقایع عاشورا برای خود درست کرده و آن را برای خود آنقدر مقدس کرده ایم که
اگر تمام مراجع عظام شیعه روزی به اتفاق خلاف آن را بیان کنند ما به جای آنکه به ذهنیت خود شک کنیم خدای ناکرده مراجع
را زیر سوال می بریم. همین ذهنیت ها بود که شهید استاد مطهری با اشک و آه و فریاد بر سر منبر آنها را نفی می کردند و
متاسفانه امروز هنوز گریبان گیر هیات ها و محفل های عاشورایی ماست.
نباید نگران باشیم. مردم شعور دارند، می توانند درست را از غلط تشخیص دهند. کما اینکه برخی از روشهای مداحی را همین مردم فهیم ما نهی می کنند چون با روحیه ی عاشورایی سازگاری ندارد، چه استفاده از ضرب آهنگ های نابه جا باشد و چه بهره بردن ازطبل و دهل در مراسم سیدالشهدا )ع(.
چقدر خوب می شد هرکدام از ما به فکر اصلاح حوزه خود باشیم. مثلا اگر مداحان به جای صحبت در مورد کار هنرمندان، مداحان دیگری که با اشعار خود ائمه اطهار )ع( را متاسفانه تا حد حضرت حق جل جلاله بالا می برند را نفی می کردند الان وضع ما خیلی بهتر بود. اگر آن زمان که به مجلس امام حسین )ع( پای طبل و دهل باز شدرگ غیرتشان بالا می زد و مقاله می نوشتند شاید الان جامعه ی بهتری داشتیم. این ها را که اکثر مراجع نفی می کنند، اما برخی از همان مراجع به تصویر درآوردن چهره های مقدس را تایید کردند. پس صحبت در مقابل کدام مهمتر است؟
در حال حاضر سینما می تواند از بزرگترین راه های ترویج نهضت عاشورا باشد. اینقدر درون مرزها فکر نکنیم. بهترین روش
رساندن پیام امام حسین )ع( به گوش جهانیان از دریچه هنر است. یک مخاطب خارجی چطور می تواند با اثری که نیمی از
شخصیت های اصلی آن تنها با هاله ای از نور جلوه داده می شوند ارتباط برقرار کند؟ بسته به شرایط باید از برخی تعصباتمان
دست بکشیم. نمی گویم از اصول دست بکشیم، نه. از تعصبات، که گاه در هیچ جای اصول نیامده اند باید دست کشید.
اثری چون فیلم رستاخیز به زبان های مختلف دنیا ترجمه شده است و در کشورهای مختلف قرار است همزمان اکران شود.
انتخاب برخی از عوامل صحنه آن مثل سازنده ی موسیقی فیلم نشان می دهد که این کار برای بیرون این مرزها ساخته شده
است. این نوع تفکر بسیار با ارزش است. این را پس نزنیم، عوامل آن را رقاص نخوانیم. این کار می تواند اثرات بی نظیری
داشته باشد و باید تشویق شود. وگرنه در آینده سازنده ی این فیلم و امثال ایشان جرات نخواهند کرد که حتی سعی کنند مهمترین واقعه دینی ما را به تصویر بکشند.
آنوقت تنها ما می مانیم و مجلس های ما و مظلومیت امام حسین .
1717
نظر شما