این اقدام و تصمیم البته چندان تازه نیست. از زمان روی کار آمدن سرهنگ نوریان در سازمان فرهنگی هنری شهر تهران در تابستان سال 1386 و بعدتر حجت الاسلام خوراکیان بخش عمده ای از فعالیت های در حال رونق موسیقی این سازمان فرهنگی هنری شهر تهران با اراده ی سازمان یافته محدود و تعطیل شد. اما این بار خانه موسیقی مسئولیت دفاع از کیان این هنر را به عبدالحسین مختاباد عضو شورا شهر سپرده تا او در جایگاه نظارتی و به نمایندگی از مردم با این تصمیم برخورد کند.
اما به تازگی معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران با به گردن گرفتن تصمیم یاد شده سخن از تعلیق و نه تعطیل کلاس های آموزشی برای بررسی محتوای دوره های آموزشی را داد. لغو چند کنسرت مجوز دار طی بهار امسال در سطح کشو ر نیز بر نگرانی اصحاب و علاقه مندان موسیقی افزوده است. صدا و سیما نیز با استفاده بیش از شصت درصدی برنامه هایش به ویژه در رادیو از نمایش ساز به بهانه واهی خودداری می کند. نکه طنز این ماجرا این است که کارکرد موسیقی و ساز صوت آنست و صدا و سیما تصویرش را سانسور می کند. در بررسی همه ی این تصمیم ها و رفتارهای سلیقه ای و گاه متناقض دو چیز را باید مقامات کشور روشن سازند. نخست اینکه آیا موسیقی مخل مبانی اسلام و امنیت ملی است؟ و دیگر اینکه چرا متولیان نهاد های دولتی و عمومی که از درآمد دولتی و ناشی از کسب و کار و عوارض خدمات شهری در تهران اداره می شوند بدون استیضاح می توانند اینگونه تصمیم ها و اقدامات سلیقه ای را اتخاذ و به مورد اجرا بگذارند؟ پاسخگویی به این دو پرسش می تواند مطالبه جدی فعالان هنری به ویژه اصحاب و علاقمندان موسیقی از مقامات کشوری و شهری باشد.
نظر شما