میانه:آنهایی که سیرتحولات موسیقی مردم پسند ایرانی را رصد می کنند ، قطعا در جریانند که آقای محبیان از معدود خوانندگان این گونه موسیقایی است که دانش آهنگسازی دارد و درس موسیقایی را نیز ابتدا نزد چهره ای نامدار همانند مرحوم مرتضی خان حنانه آموخت.فضای موسیقی او و جنس خاص صدایش به همراه انتخاب اشعاری ویژه, به خصوص تمرکز بر برخی از اشعار شاعران نامی کهن،ویژگی هایی به موسیقی وخوانندگی او بخشیده است که تقریبا در کمتر خواننده ای می توانیم سراغ کنیم.حتی در برخی از خوانده ها و نواخته هایش می توان رگه هایی از طنز تلخ موسیقایی را شاهد بود, اعتراضی به وضعیت موجود و طلب وضعیت موعود و مطلوب که عموما در هنرمندان صاحب سبک بروز و ظهور ویژه ای دارد.تلفیقی که او از سبک غربی با فضای شعر وموسیقی ایرانی به وجود آورده است به گمانم گونه ای خاص از موسیقی ایرانی را رقم زده است که هواخواهان فراوانی در بین نسل جوان موسیقی دوست ایرانی دارد. علاوه بر اینها او صدایی رسا و باز با حجمی مناسب و پختگی لازم در اوج و میانه و بم دارد که از این منظر هم تشخصی ویژه به کارش می‌بخشد.
نگاهی به پیشینه کاری او هم نشان می دهد که نکته و مسئله سیاسی خاصی ندارد که بخواهیم او را از فعالیت باز بداریم.در هیچ دادگاهی در جمهوری اسلامی نیز پرونده و شکایتی از سوی هیچ نهاد حقیقی یا حقوقی بر علیه او در جریان نیست. هنرمندی بود و است که سرش به کارش گرم بود و موسیقی و شعر و کار هنری دغدغه اصلیش بود.بعد از سال ها و با هماهنگی هایی که صورت گرفت از سال 88 به داخل ایران آمد تا فعالیت موسیقایی خود را در کشورش سامان دهد. در طول همین مدت هم چندین کلیپ و نماهنگ و تک آهنگ ساخت و منتشر ساخت که برخی از آنها هم ، چه سفارشی بنامیم و چه ننامیم، باگفتمان جمهوری اسلامی در آشتی و تلائم است.حتی کتاب مجموعه اشعار آهنگ هاو خوانده هایش نیز مجوز وزارت ارشاد را گرفته و به صورت رسمی توزیع شده است تا پشتوانه محکمی باشد برای بخشی دیگر از فعالیت هایش در چارچوب ها و موازین قانونی.
شاید برخی مدعی شوند که او خواننده ای بود که در ر ژیم گذشته فعالیت می کرد که نگارنده میتواند لیست بلند بالایی از هنرمندانی را ردیف کند که در رژیم گذشته فعالیت می کردند از استاد محمدرضا شجریان گرفته که بلند آوازه ترین هنرمند ایرانی است تا استاد نادر گلچین, مرحوم فرهاد مهراد,کوروش یغمایی, فریدون فروغی, سیمین غانم و ... تا آهنگسازان بزرگی چون مرحومان تجویدی و خرم و حنانه و شهبازیان و چشم آذر و ترانه سازان نامی چون معینی کرمانشاهی و بیژن ترقی و ... همه و همه در قبل از انقلاب فعال بودند و برخی از آنها با هنرمندانی کار کردند و برایشان آهنگ و ترانه ساختند که بعدها در زمره مخالفان و منتقدان سرسخت جمهوری اسلامی در آمدند, اما آن فعالیت ها سبب نشد که بعد از انقلاب فعال نباشند و آثارشان منتشر نشود کنسرت ندهند.
آنجام:با توجه به موارد بالا به نظر می رسد مدیریت موسیقی و البته نهاد صنفی مدنی چون خانه موسیقی دراین گونه موارد باید وارد میدان بازی شده و با حمایت ازهنرمندی که هیچ مسئله سیاسی ندارد, فضاو بستر را برای فعالیت او فراهم سازد.تدبیر این نیست که اگر هنرمندی از سوی مدیریت قبلی به کشور فراخوانده شد و در فضایی منطقی قرار بود بستری برای فعالیتش فراهم شود, با او این گونه برخورد شود. به رغم انتقاداتی که به مدیریت موسیقی در دوره گذشته داشته و دارم , اما بپذیریم که تمامی تصمیمات مدیریت قبلی نادرست نبوده است و برخی از تصمیمات آنها( از جمله دعوت از هنرمندان بی مسئله به داخل کشور و فراهم کردن شرایط فعالیت آنها)تصمیمی درست بوده است که باید برپای این نهال آب افشاند که به قول مولوی :
ما برای وصل کردن آمدیم
نی برای فصل کردن آمدیم.
سکوت خانه موسیقی در این زمینه هم از آن موارد نادری است که از یک نهاد صنفی توقع نمی رود. آنها حتی خبر این ماجرا را در سایت خود انعکاس ندادند تا عملا بر چنین حادثه ای چشم بپوشند. قرار نیست که دست اندرکاران این نهاد صنفی تنها زمانی فریادو فغان برآورند که کنسرت‌های برخی از دوستان و همکاران آنها در معرض تعطیلی و توقف قرار می گیرد. اگر تعطیلی کنسرت فلان هنرمند موسیقی در شهرستان با اعتراض این نهاد روبرو می شود, دستگیری بی دلیل یک هنرمند شناخته شده موسیقی پاپ نیز باید در زمره دغدغه های آنها قرار گیرد. امید که مدیریت موسیقی و نهاد صنفی آن بتوانند با تدبیر بستری را برای فعالیت منطقی این هنرمند و دیگر هنرمندان علاقه مند به فعالیت در داخل کشور فراهم سازند.
توضیح: این یادداشت در صفحه ده روزنامه فرصت امروز منتشر شده است. این روزنامه کمتر از یک ماه است که منتشر می شود و نگارنده روزهای چهارشنبه هر هفته یادداشت‌هایی با محوریت اقتصاد و مديريت فرهنگ در‌آن خواهم آورد.
نظر شما