چینیها تا مدتی پیش استفاده از انرژی باد را نپذیرفته بودند. ولی گویا به تازگی جهت باد در سیاست‌های انرژی این کشور عوض شده و آنها نیز استفاده از این منبع پاک انرژی را در دستور کار قرار داده‌اند؛ اما از قرار معلوم، در این مورد هم تمایل اهالی این سرزمین حد و مرز نمی‌شناسد و از کنترل خارج شده است.
هوبرت باومونت در حالی که در امتداد یک جاده دو بانده در حاشیه صحرای گوبی رانندگی می‌کند، چیزی به‌جز باد نمی‌بیند. منظره کناره جاده در این بخش از استان گانسوی چین کاملا صاف و یکنواخت است؛ جاده‌ای یکنواخت که تنها صخره‌های خاکستری، چند بوته گیاه و صدها توربین بادی منظره آن را تشکیل می‌دهند. باومونت یکی از کارشناسان شرکت ایکوفیس است، یک شرکت مشاوره‌ای در زمینه انرژی‌های پاک که در پکن واقع است. وی می‌گوید: «من فکر نمی‌کنم که در اینجا بشود کار دیگری به جز تولید انرژی از باد انجام داد».
در حقیقت، چین تلاش می‌کند که به مرکز انرژی بادی جهان تبدیل شود و تا سال 2010، بتواند مجموعه‌ای از نیروگاه‌های بادی را با ظرفیت مجموع 5 گیگاوات راه‌اندازی کند. حتی با در نظر گرفتن این‌که این توربین‌ها معمولا به اندازه یک‌چهارم ظرفیت اسمی خود برق تولید می‌کنند، این میزان برق برای روشن کردن یک میلیون خانه در ایالات متحده با تمام دستگاه‌های پرمصرف و متنوع زندگی آمریکایی کافی است. بدین ترتیب، این بزرگ‌ترین برنامه توسعه صنایع انرژی بادی در جهان خواهد بود.
جالب این‌جاست که چین، که تا امروز سابقه خیلی بدی در زمینه محیط زیست و هوای پاک داشته؛ به سرعت گواهینامه‌های سبز را در حوزه انرژی بادی بدست می‌آورد. طی 3 سال گذشته، ظرفیت تولید انرژی بادی در این کشور در هر سال تقریبا دو برابر شده، و در سال 2007، مسئولان این کشور اعلام کردند که قصد دارند تا سال 2010 به ظرفیتی معادل 5 گیگاوات برق از این نیروگاه‌ها برسند. با برنامه‌ریزی برای احداث 4 واحد بسیار بزرگ دیگر مانند مجموعه توربین‌های گانسو، چین در ابتدای دهه آینده از چهار کشور دیگر که آلمان و ایالات متحده را نیز شامل است، پیشی خواهد گرفت. هم‌اینک، آلمان و ایالات متحده کشورهای اول و دوم در حوزه تولید انرژی از نیروگاه‌های بادی هستند.
چین غیر از به‌کارگیری نیروگاه‌های بادی به تولید و طراحی توربین‌های مورد نیاز برای این نیروگاه‌ها نیز می‌پردازد. سازندگان محلی نیروگاه‌های بادی در سال 2004 تنها 4 عدد بودند؛ در حالی که امروز 70 کارخانه در این کشور به این کار می‌پردازند. هایان کین، دبیرکل انجمن ملی انرژی بادی چین در پکن، عقیده دارد که در 3 سال آینده توان تولید توربین‌های بادی در چین از هر کشور دیگری بیشتر خواهد بود.
ولی کارشناسانی که با شک و تردید به این تحرکات نگاه می‌کنند، می‌گویند که صفت‌های «ترین» که امروزه به تمام فعالیت‌های چینیها در این عرصه اتلاق می‌شود را نمی‌توان به فناوری به‌کار رفته در آنها نیز اطلاق کرد، به‌خصوص در مورد قابل اطمینان‌ترین و پر بازده‌ترین بودن این توربین‌ها که شک و تردید فراوانی وجود دارد.
سازندگان توربین‌های بادی و بهره‌برداران از نیروگاه‌های بادی در همه جا با مشکلات راه‌اندازی مواجهند؛ ولی این مشکلات در چین خود را بیشتر نشان داده است. خوشه‌های توربین بادی این کشور بازدهی کمتری از نمونه‌های مشابه در کشورهای پیشروی دیگر دارند؛ عیب و نقص در تولید دستگاه‌ها، چینیها را به ستوه آورده و شبکه ملی برق کشور نمی‌تواند در حال حاضر از تمام انرژی تولیدی برق این توربین‌ها استفاده کند؛ چه رسد به ظرفیتی که چینیها برای دستیابی به آن در سال‌های آینده برنامه‌ریزی کرده‌اند. بعضی از منتقدین که در میان آنها شرکت‌های بین‌المللی تولید توربین‌های بادی نیز دیده می‌شوند، علت را نبود برنامه و ضعف تکنیکی چینیها در تولید توربین بادی می‌دانند.
مهندسان، کارآفرینان چینی و مدیران دولتی در تلاشند تا وضعیت را بهبود ببخشند، ولی راه زیادی در پیش دارند. هنگامی که باومونت، گانسو را زیر پا می‌گذارد؛ می‌تواند مزایا و معایب عجله چینیها را برای تولید برق از باد ببیند. درحالی‌که طوفان شدیدی در بیابان در حال وزیدن است، ولی نیمی از توربین‌ها حرکت نمی‌کنند.
شکارچیان طوفان
به‌رغم این‌که امروزه چین انرژی بادی را با شور و هیجان دنبال می‌کند، رهبران این کشور در گذشته علاقه چندانی به آن نداشتند. در دهه‌های 1980 و 1990، تلاش‌های بانک جهانی، بانک توسعه آسیا و دیگران برای تولید انرژی از باد در این کشور به ناامیدی انجامید. هدف دستیابی به 1 گیگاوات برق از انرژی بادی تا سال 2000 بدون توجه رها شد؛ یا شاید هم با شکست روبرو شد.
کین می‌گوید: «قبل از سال 2004، رهبران فکر می‌کردند که نیروی باد خیلی کم است. آنها به آن به چشم انرژی واقعی نگاه نمی‌کردند». ولی اقتصاد آنها که به سرعت رشد می‌کرد، نیازها را افزایش داد و در نتیجه مصرف انرژی افزایش یافت، تا جایی که در سال 2004، 24 استان از 27 استان این کشور شاهد خاموشی‌های گسترده بود. تقریبا در همان زمان، فشارهای طرفداران محیط زیست بر المپیک 2008 سایه افکنده بود.
عکس‌العمل دولت در مقابل این مسائل، تصویب قانون انرژی‌های تجدیدپذیر در فوریه 2005 و هم‌چنین، دستورالعمل‌های بعد از آن بود که به تمام شرکت‌های بزرگ تولید انرژی برق دستور داده شد که به‌غیر از انرژی حاصل از نیروگاه‌های آبی سدها، سهم تولید انرژی از منابع تجدیدپذیر دیگر را تا سال 20008 به 3% و تا سال 2020 به 8% برسانند. در شرایطی‌که منابع تولید انرژی از پسماندهای زیستی (بیوماس) خیلی کم و پراکنده است و نیروگاه‌های سلول خورشیدی بیش از اندازه گران است (به‌رغم این‌که چین خود بزرگ‌ترین تولیدکننده این سلول‌هاست)، چاره‌ای نمی‌ماند جز این که بخش بالایی از این انرژی را از طریق توربین‌های بادی تولید کرد.
در این روند که از سال 2004 شروع شده، شرکت‌های تولید برق در مناطق پر باد شمالی و حاشیه‌های شرقی کشور شروع به ساخت نیروگاه‌های بادی کردند. ظرفیت کلی نصب‌شده از همان زمان با شتاب زیادی در حال افزایش است؛ به‌طوری‌که از 1.3 گیگاوات در سال 2005 به 2.6 گیگاوات در سال 2006 و 5.9 گیگاوات در سال 2007 رسید. برآوردهای جدید نشان می‌دهد که در سال 2008، این میزان به 10.6 گیگاوات دست یافته است.
ولی در اینجا یک مشکل وجود دارد؛ نیروگاه‌های بادی چین در سطح پایینی کار می‌کنند. تمام نیروگاه‌ها در سراسر جهان یک «ضریب ظرفیت» دارند که از تقسیم انرژی‌ای که در عمل تولید می‌شود، به ظرفیت اسمی که نیروگاه در شرایط ایده‌آل قادر به تولید آن خواهد بود، بدست می‌آید. با توجه به اطلاعات منتشرشده از سوی شاخه پکن موسسه مالی انرژی‌های نو در لندن (موسسه‌ای مشاوره‌ای که در حوزه تولید انرژی‌های نو به سرمایه‌گذاران مشاوره می‌دهد)، توربین‌های نزدیک ساحل در دیگر کشورهای پیشروی در زمینه انرژی باد، ضریب ظرفیت 30% دارند، در حالی‌که این رقم برای چینیها 23% است.
جاستین وو از کارشناسان این شرکت اذعان دارد که «ضریب ظرفیت در چین اصلا خوب نیست. شاید این تفاوت به نظر خیلی معنادار نرسد، ولی همین چند درصد کم و زیاد است که تفاوت بین یک شرکت سودآور را با شرکتی نشان می‌دهد که محکوم به فنا و ورشکستگی است».
کارشناسان عوامل زیادی را در پایین بودن ضریب ظرفیت توربین‌های چینی مقصر می‌دانند که از خود توربین‌ها شروع می‌شود. هنگامی‌که در سال 2004، سازندگان نیروگاه‌های بادی کار را در مقیاس وسیع آغاز کردند، توربین‌ها را از شرکت‌های معتبر خارجی می‌خریدند؛ ولی اخیرا آنها بیشتر به توان تولیدکنندگان داخلی تکیه می‌کنند. در سال 2005، دولت پکن طی مصوبه‌ای اعلام کرد که حداقل 70% اجزای توربین‌ها باید توسط تولیدکنندگان داخلی ساخته شود. شرکت‌های بزرگ جهانی تولیدکننده توربین، کارخانه‌های خود را در چین راه‌اندازی کردند، ولی در حال باختن بازار رقابت به تولیدکنندگان محلی هستند. آمار و اطلاعات انجمن ملی انرژی بادی چین نشان می‌دهد که سال 2008، اولین سالی بود که ظرفیت نصب‌شده توربین‌های ساخت چین از توربین‌های ساخت کشورهای دیگر پیشی گرفت. برای مثال، در پروژه 3.8 گیگاواتی که اجرای آن هم‌اکنون به سازندگان پروژه گانسو واگذار شده، تمام توربین‌ها ساخت چین خواهند بود.
این برای تازه‌واردان چینی بازار توربین‌های بادی خبر خیلی خوبی است، ولی آیا برای نیروگاه‌های بادی نیز چنین است؟ به گفته وو، نیروگاه‌های بادی چینی که از مدل‌های خارجی استفاده می‌کنند، در مجموع ضریب ظرفیتی به مقدار 5% بیش از آنهایی دارند که از توربین‌های چینی استفاده می‌کنند. وو می‌گوید توربین‌های چینی مخصوصا هنگامی‌که برای اولین بار راه‌اندازی می‌شوند، ناکارا هستند.
از آن‌جایی‌که این فناوری جدید است و هنوز آزموده نشده، توربین‌های چینی در مقایسه با نمونه‌های خارجی خود نیاز بیشتری به خاموش شدن برای تعمیرات دارند. زمان میانگین خاموشی هر توربین، از اسرار تجاری به شدت حفاظت‌شده است؛ ولی زیلیانگ ژانگ، رییس موسسه انرژی، محیط زیست و اقتصاد دانشگاه شینگ‌هاو در پکن، می‌گوید که گزارش‌های دریافتی نشان می‌دهند در حالی‌که توربین‌های خارجی در حال کارند، توربین‌های چینی که در همان ناحیه نصب شده‌اند، توان چرخش ندارند.
مدل‌های محلی 15 تا 20 درصد ارزان‌ترند و کیفیت آنها روز به‌روز در حال بهبود است، چراکه آنها نیز یا به استفاده از فناوری‌های اثبات‌شده خارجی رو آورده‌اند و یا مهندسان خارجی را برای بهبود روند طراحی خود استخدام کرده‌اند؛ ولی به عقیده وو، از آنجاکه عمر مفید یک توربین بادی 20 سال است، در مجموع استفاده از مدل‌های کارآزموده خارجی به‌صرفه‌تر است.
پس چرا سازندگان نیروگاه‌های بادی در چین تمایل دارند که بیشتر از توربین‌های چینی استفاده کنند؟ این موضوعی مورد بحث است. به رغم تعهد به استفاده از 70% تولید سازندگان داخلی در ساخت توربین‌ها، توربین‌های مورد استفاده در پروژه‌های بزرگ ملی، از جمله توربین‌های استفاده‌شده در پروژه‌های بسیار بزرگی که به تازگی شروع شده‌اند، الزامی به تبعیت از این قانون ندارند و شرکت در مناقصه آنها آزاد است.
ولی فرآیند مناقصه در این پروژه‌ها، تجارتی متقلبانه است و خیلی از کسانی که در این صنعت فعالند، گمان می‌برند که سیاستی غیر شفاف و جانب‌دارانه در پشت صحنه وجود دارد؛ به‌خصوص با در نظر گرفتن این‌که بیشتر سازندگان نیروگاه‌های بادی و تولیدکنندگان محلی توربین‌ها تحت مالکیت شرکت‌های دولتی قرار دارند. پائولو فرناندو سوارز در این رابطه می‌گوید: «دولت چین را نمی‌توان نمونه‌ای از شفافیت در نظر گرفت». وی مدیرعامل شعبه پکن شرکت سازلون انرژی، از زیرمجموعه‌های یک تولیدکننده بزرگ و جهانی توربین‌های بادی در هندوستان است.
فنون چرخش
کیفیت توربین‌ها یک مساله است و یافتن بهترین توربین برای بادهای موجود، مساله‌ای دیگر است. برای هر توربین، «بار بهینه‌ای» تعریف می‌شود که تعیین می‌کند این توربین در چه شرایطی از سرعت باد، اغتشاش، تغییرات سمت باد و دیگر شرایط وزش باد، بهترین عملکرد را خواهد داشت. بعضی توربین‌ها در برابر بادهایی که مقطعی و کوتاه‌مدت و با شدت زیاد می‌وزند، بهتر کار می‌کنند؛ در حالی‌که دیگر توربین‌ها در شرایط باد آرام و یکنواخت و طولانی‌مدت، بازدهی بالاتری دارند.
توربین‌هایی که برای شرایط باد نامناسب انتخاب شوند، احتمال خرابی و شکستن بیشتری دارند. یک توربین با تیغه‌های بزرگ برای بادهای آرام مناسب است، ولی در برخورد با طوفان‌های سخت دریای چین در هم می‌شکند. اگر توربین‌های نامناسب برای یک نیروگاه انتخاب شوند، بازدهی آنها به شدت افت می‌کند. سباستین مایر، از پژوهشگران ایکوفیس که روی منابع انرژی بادی در چین تحقیق می‌کند، می‌گوید: «تصمیماتی که در سال اول گرفته می‌شوند، روی 20 سال بعدی عمر توربین تاثیر می‌گذارند. شرکت‌های معتبر و خوش‌نام، در محل احداث نیروگاه‌ها از توربین‌هایی که مناسب آن منطقه نیستند، استفاده نمی‌کنند؛ ولی تاکنون در خیلی از موارد، سازندگان چینی به اطلاعات ناکافی در مورد شرایط باد بسنده کرده‌اند که نتیجه آن، وضعیت کنونی است».
چین هم‌اکنون سعی می‌کند که از بروز چنین مشکلی در آینده جلوگیری کند. دولت چین از سال 2007، پروژه‌ای را برای گردآوری اطلاعات وزش باد در سراسر کشور آغاز کرده است. فاز اول این پروژه 4ساله که دولت معادل 30 میلیون دلار امریکا روی آن سرمایه‌گذاری کرده، خرداد ماه آینده با نصب 400 دکل برای اندازه‌گیری منابع انرژی باد در مناطق متعدد چین به پایان می‌رسد. ارتفاع دکل‌ها 70، 100 و 120 متر خواهد بود که با ارتفاع توربین‌ها برابر است.. به گفته ژنبین یانگ، نایب رییس آزمایشگاه تحقیقات باد در آکادمی ملی هواسنجی، «این پروژه کلید تهیه یک طرح ملی برای تولید انرژی برق از نیروی باد است». یانگ، اطلاعات تهیه شده توسط این دکل‌ها را تحلیل خواهد کرد.
این برنامه نیز با اما و اگرهایی روبرو است. باد می‌تواند در زمان‌های کوتاه، تغییرات شدیدی داشته باشد و بنابراین؛ حتی این پیمایش باد در چنین محدوده وسیعی ناکافی خواهد بود و اطلاعات بیشتری از جزئیات مناطقی که برای نصب توربین‌ها در آنها برنامه‌ریزی شده، مورد نیاز خواهد بود.
هدف دوم این برنامه با بدبینی بیشتری مواجه است؛ تهیه استانداردهای جدید برای طراحی توربین‌هایی که با آب‌وهوای چین سازگار باشند. ژانگ می‌گوید: «توربین‌های بادی مانند یخچال‌های خانگی نیستند. چین خیلی با ایالات متحده و اروپا فرق دارد». ولی به‌رغم این‌که هنوز معلوم نیست استانداردهای چینی چه شکلی خواهند داشت، بعضی می‌پرسند که چین چه نیازی به این استاندارد خواهد داشت؟ سوارز یکی از این افراد است که می‌گوید «مغولستان از مینه‌سوتا سردتر نیست».
با در نظر گرفتن برنامه چینیها برای ساخت 5 واحد عظیم دیگر، تعداد توربین‌های مورد نیاز در آینده تحیربرانگیز به نظر می‌رسد. در سال 2015، پروژه گانسو به تنهایی ده‌هزار توربین خواهد داشت که مجموع ظرفیت آنها به عدد شگفت‌انگیز 12 گیگاوات خواهد رسید! چهار واحد غول‌آسای دیگر چین در سین‌ژیانگ، مغولستان داخلی، هیبی و شانگ‌های در منطقه ژیانگسو، 60 گیگاوات ظرفیت خواهند داشت.
ولی برای استفاده از تمام این انرژی، صنایع انرژی در این کشور باید بر مشکلی بزرگ‌تر نیز غلبه کند: شبکه برق.
توزیع برق در چین توسط شبکه‌ای تکه‌تکه و توسعه‌نیافته فلج شده است. این شبکه نمی‌تواند برق تولیدی نیروگاه‌های حرارتی مناطق حاشیه‌ای را که در نزدیکی معادن غنی ذغال‌سنگ قرار دارند، به شهرهای ساحل شرقی منتقل کند. باد هم مشکل مشابهی دارد: قسمت اعظم آن در مناطق کم‌جمعیت تولید می‌شود که توان مصرف همه آن را ندارند. مشکل با قابل اعتماد نبودن منبع نیرویی که به آب‌وهوا وابسته است، ترکیب شده. کین می‌گوید: «شرکت‌های شبکه برق، انرژی باد را دوست ندارند». استیو ساویر، نایب رییس انجمن جهانی انرژی باد در بروکسل نیز می‌گوید که کشورهای دیگر و به‌خصوص ایالات متحده، با شبکه‌های برق کشور خود درگیر شده‌اند. در واقع، در این ماه دموکرات‌ها، لایحه‌ای را در کنگره مطرح کرده‌اند که به دولت، اجازه می‌دهد برای اصلاح شبکه برق تا مبلغ 11 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری کند.
عجله کن و صبر کن
رشد سریع چین سبب تاخیرهایی در این راه شده است. به‌طور متوسط، بیشتر توربین‌ها باید 4 ماه قبل از اتصال به شبکه برق بی‌حرکت بمانند. مقدار ظرفیت واردنشده به مدار خیلی زیاد است؛ از 5.7 گیگاواتی که تا آخر سال 2007 نصب شده، تنها 4 گیگاوات وارد مدار شده است.
اتصال به شبکه تازه اولین مانع است. خیلی از قسمت‌های شبکهف ظرفیت انتقال تمام انرژی تولیدی را ندارند و برای نیازهای امروز مناسب نیستند. در زمان‌های اوج تولید، باید تعدادی از توربین‌ها خاموش شوند تا شبکه انتقال با بار اضافه روبرو نشود. توربین‌های جدیدتر می‌توانند زاویه تیغه‌هایشان را تغییر دهند تا کمتر در معرض باد قرار گیرند و سرعت‌شان کاهش یابد تا از حرکت بایستند. در این میان، تنها چیزی که تلف می‌شود انرژی باد است. ولی در توربین‌های قدیمی‌تر، کاربر باید ترمز توربین‌ها را به کار اندازد. به گفته مایر، میزان استهلاک توربین‌ها در چین از ناحیه ترمزهای آنها بسیار قابل ملاحظه است. به گفته وی، در جاهای دیگر ترمزها معمولا «هر ماه یا بیشتر از آن، یک بار به کار می‌افتند؛ ولی در چین هر 4 روز یک بار این ترمزها به کار می‌افتند».
به گفته کین، تاخیرها و اتلاف‌ها می‌توانند مردم را از نیروی باد ناامید کنند. او هشدار داد که «اگر به سرعت برای شبکه انتقال برق یک فکر اساسی نشود، ما نخواهیم توانست در چند سال آینده از انرژی باد استفاده کنیم».
خوب، اگر این‌طور است، چرا از توانایی افسانه‌ای دولت چین در انجام کارها در این راه استفاده نمی‌شود؟ بنا به گزارش موسسه انرژی‌های نو در ماه دسامبر 2008، کمیسیون ملی رشد و توسعه چین، (نهادی که بر توسعه اقتصادی و اجتماعی این کشور نظارت می‌کند) نگران نبود مدیریت در رشد سریع برق تولیدی از انرژی باد است، مخصوصا هنگامی‌که به شبکه وصل می‌شود.
ولی به اعتقاد ژانگ، دولت از انجام هر کاری که به افزایش قیمت‌ها منجر شود، ترس دارد. مشکل، نیاز اندک به انرژی گران‌قیمت تولیدی است. ژانگ می‌گوید: «راه‌حل این مشکل در ملزم کردن جاهایی مانند پکن به خرید آن است». ولی دولت خود را درگیر این کار نکرده است. راحت‌تر است که بگذاریم به ذغال‌سنگ خود بچسبند.
ممکن است کمک در راه باشد. واحدهای غول‌آسای بادی به دلیل ابعاد خود اقتصادی‌ترند و این سبب می‌شود که برای شرکت‌های تهیه برق، اهداف جذاب‌تری باشند. در آبان / نوامبر گذشته، بزرگ‌ترین تامین‌کننده نیروی کشور؛ شرکت ملی شبکه برق چین که 88% از نیروی برق کشور را تامین می‌کند، برنامه‌های خود را برای دو برابر کردن سرمایه‌گذاری‌هایش در زیربناهای شبکه برای سال 2009 و 2010 از 550 میلیارد رنمینبی (79 میلیارد دلار) به 1.16 تریلیارد رنمینبی (166 میلیارد دلار) اعلام کرد.
پروژه‌های محلی نیز به آن اضافه خواهند شد. در آبان / نوامبر سال آینده؛ گانسو 20 میلیارد رنمینبی (3 میلیارد دلار) در شبکه برق استان سرمایه‌گذاری خواهد کرد تا به انتقال انرژی تولیدی در نیروگاه‌های بادی منطقه کمک کند؛ و در مغولستان داخلی که آن هم در آستانه احداث یکی از 5 نیروگاه بزرگ است، 30 میلیارد رنمینبی (4.3 میلیارد دلار) تا سال 2010 در شبکه برق سرمایه‌گذاری خواهد شد. این بودجه برای برای ارتقای خط انتقال برق از 110 کیلوولت به 750 کیلوولت تزریق خواهد شد و سبب می‌شود سین‌ژیانگ در شمال غربی از طریق گانسو به شهرهای بزرگ شرقی متصل شود. باومونت می‌گوید: «این، حس خوش‌بینی به آدم می‌دهد».
اما در حقیقت، هدف اصلی این نوسازی عظیم شبکه برق، اتصال توربین‌های بادی به شبکه نیست. انرژی باد تنها قطره‌ای از دریای 793 گیگاواتی ظرفیت مجموع شبکه برق چین است. در سال 2008، توربین‌های بادی تنها 0.3 درصد از کل انرژی برق کشور چین را تولید کردند، قسمت اعظم این ظرفیت از نیروگاه‌های حرارتی با سوخت ذغال‌سنگ بدست آمد.
ولی اگر هر 5 نیروگاه بادی طبق برنامه پیش بروند، آنگاه ظرفیت مجموع آنها خواهد توانست انرژی برق بیشتر از سد عظیم سه دره را تولید کند. برای این‌که عظمت این برنامه را درک کنید، توجه کنید ضریب ظرفیبت یک سد به مراتب بیش از یک توربین بادی است. با توجه به این‌که خیلی از پیش‌بینی‌ها رسیدن به اهداف دولت را برای تولید 8% انرژی از منابع تجدیدپذیر تا سال 2020، دور از واقعیت نمی‌بینند؛ این رقم به معنی عدد حیرت‌انگیز یکصد گیگاوات انرژی بادی خواهد بود که معادل 5% کل انرژی تولیدی چین در آن زمان است. بعضی پیش‌بینی‌ها، رسیدن به ظرفیت 500 تا 600 گیگاوات انرژی بادی را تا سال‌های 2040 تا 2050 نیز محتمل می‌دانند.
هم‌اکنون، دولت چین فشار زیادی را روی تولید انرژی از این منبع وارد می‌کند. وو می‌گوید: «این کشتی، راهنمای صنایع انرژی‌های تجدیدپذیر است، در نتیجه دولت درصدد حمایت از آن است». ولی اگر به‌زودی تغییرات بزرگی رخ ندهند، نقشه‌های چینیها برای انرژی باد، نقش بر آب خواهد شد.
نیچر، شماره 7228؛ ژانویه 2009 - ترجمه: مجید جویا
نظر شما