جدیدترین آمارها نشان می‌دهد یک چهارم جمعیت بیکار کل کشور در روستاها هستند که این موضوع نشان می‌دهد بیکاری از شهرها هم فرا رفته و جمعیت روستاها را هم در بر گرفته است.
بر اساس آمارهای مرکز آمار از جمعیت 63 میلیون نفری فعال اقتصادی کشور، بیش از 40 میلیون نفر دچار نوعی سردرگمی و خانه‌نشینی شده‌اند؛ به نحوی که این جمعیت میلیونی هیچ گونه نقشی در توسعه و اقتصاد کشور بازی نمی‌کنند و کاملا مصرف کننده محسوب می‌شوند.
از طرف دیگر، بر اساس آمارهای مرکز آمار، جمعیت ساکن در روستاهای کشور ۲۱ میلیون و ۹۰۰ هزار نفر اعلام شده است که از این تعداد، ۱۷ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر در سن کار هستند. اما آمارهای مرکز آمار نشان می‌دهد از جمعیت ۱۷ میلیون و ۶۰۰ هزارنفری ساکن در روستاها، هم اکنون ۱۰ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر جزو جمعیت غیرفعال محسوب شده و عملا بیشتر ساکنان روستاهای کشور هیچ نقشی در کسب درآمد، فعالیت اقتصادی و در نتیجه توسعه زندگی خود و رشد اقتصادی کشور ندارند.
مقایسه این دو آمار نشان می‌دهد از 40 میلیون جمعیت در سن کار کشور که هیچ فعالیت اقتصادی ندارند، 10 میلیون نفر آنان در روستاها هستند. یعنی یک چهارم جمعیت بیکار کشور در روستاها قرار دارند. آماری که نشان می‌دهد سایه بیکاری شهرها کش آمده و به روستاها هم سرایت کرده است. اما دلیل آن چیست؟
اصولا تصور غالب بر این است که به دلیل اشتغال افراد روستاها در حوزه کشاورزی و مشاغلی مانند دامداری باید نرخ بیکاری افراد کمتر باشد و تعداد افراد شاغل بیشتر. اما اکنون آمارها نشان می‌دهد از 17 میلیون جمعیت روستا 10 میلیون نفر بیکار هستند. این موضوع را از دو منظر می‌توان بررسی کرد؛ یکی بیکاری ناشی از دست رفتن اشتغال در بخش کشاورزی و دیگری بیکاری جوانان به دلیل تمایل نداشتن به مشاغل سنتی.
در سال‌های اخیر گزارش ها و آمارهای بسیاری نشان داده است که میزان اشتغال افراد در بخش کشاورزی به دلیل کاهش بارندگی و کاهش منابع آبی کاهش یافته است. طبیعتا این موضوع سبب اصلی از دست رفتن برخی از مشاغل کشاورزی و مشاغل وابسته به آن بوده است.
در کنار این موضوع، آمارها نشان می‌دهد بییشترین نرخ بیکاری مربوط به جوانان دارای تحصیلات دانشگاهی است. به نظر می‌رسد روستاهای کشور هم از این قاعده مستثنا نیستند. آن دسته از جوانان تحصیل‌کرده‌ای که هنوز مهاجرت نکرده‌اند در روستاها مانده‌اند و همین عاملی برای افزایش تعداد بیکاران روستاها شده است.
از یک طرف روستاها توان ایجاد مشاغل مرتبط با رشته‌های تحصیلی این افراد را ندارند و از طرف دیگر تمایل نسل جوان تحصیلکرده برای تصدی مشاغل کشاورزی و مرتبط با آن کاهش یافته است. مجموع این عوامل دست به دست هم داده تا نرخ بیکاری روستاها را بالا ببرد.
نکته دیگری هم وجود دارد. بسیاری از کارشناسان اقتصادی اعلام کرده‌اند پرداخت یارانه‌های نقدی به کشاورزان و به خصوص روستاییان، انگیزه و تمایل کار کردن این افراد را از بین برده است. چون این افراد بدون انجام هیچ‌گونه کاری، ماهانه رقمی هر چند اندک را از دولت دریافت می‌کنند که گاها بیشتر از رقمی است که از محل کار کشاورزی در شرایط بی‌آبی و خشکسالی کشور کسب می‌کنند.
3939
نظر شما