پاسخ این سؤال را می‌توان در دو نکته پراهمیت خلاصه کرد که البته هر دو به هم مربوط‌اند و در سرنوشت نهایی جریان مخالف برجام و مسیر پیش روی کشور تأثیر بسزایی دارند. مسأله اول آن است که جریان مخالف ارزیابی واقعی از آثار توافق دارد. این جریان تصور می‌کند حالا که نظام مصلحت را در توافق دیده و دولت نیز با به‌کارگیری استراتژی برد - برد توانسته بر بدبینی‌های اولیه نسبت به نتیجه مذاکره فایق آید، توافق هسته‌ای سر ریزها و آثاری در فضای سیاسی و اجتماعی کشور خواهد داشت که ترجمان آن تقویت جایگاه اعتدال و درک عمیق تر منافع حاصل از میانه روی از سوی مردم در همه حوزه‌های کلان کشور خواهد شد. این جریان به درستی و بخوبی می‌داند که تقویت هژمونی گفتمان اعتدال موجب تغییرات عمیقی در شیوه حکمرانی خواهد شد. از این‌رو با دست زدن به جنگ‌های روانی می‌خواهد با انحراف در افکار عمومی و امیدوار نگه داشتن پایگاه قلیل خود، مانع از ترجمه درست توافق هسته‌ای و بروز آثار آن در فضای سیاسی بخصوص در انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی شود. به عبارت دیگر آنها نگران «نه» بزرگ مردم در بزنگاه‌های پیش رو هستند.
اما مسأله دوم از بازتاب‌های آن در فضای سیاسی کشور مهمتر محسوب می‌شود. توافق هسته‌ای اکنون به عنوان الگویی برای حل و فصل معضلات کشور و منطقه مطرح شده است. بدیهی است وقتی گفتمان اعتدال کارآمدی خود را اثبات می‌کند، گفتمان افراط اعتبار پیشین خود را نیز از دست می‌دهد. بی‌اعتباری آن گفتمان حاملان و حامیان اقلیت را از منافع سیاسی و اقتصادی آتی محروم می‌کند. بنابراین بخشی از استبداد رأی این جریان در برابر برجام ریشه در نگرانی از اضمحلال این گفتمان دارد. آنها نمی‌خواهند کارآمدی گفتمان اعتدال اثبات شود چون در آن صورت باید پاسخگوی بدبینی‌های پرهزینه خود در برابر مسائل داخلی و خارجی باشند. هزینه‌ای که از جیب مردم پرداخت شده است.
2727
نظر شما