مخالفان توافق هسته یی مشخص نمی کنند جایگزین آنها برای یک توافق ممکن چیست؟ تنها یک چیز می گویند:"توافق را پاره کرده و آتش بزنید!". نه تنها حسن روحانی ،بلکه فرد قدرتمند و تاثیر گذاری مانند اکبر هاشمی رفسنجانی پیشنهاد داده اند "" مخالفان با توجه به وضعیت ایران و مخاطراتی که در برابر آن است، برای تامین منافع و امنیت ملی ایران اگر راه حل و متدی بهتری سراغ دارند ارائه دهند. توافق هسته یی شاید بهترین نباشد ،اما ممکن ترین بوده و در دیپلماسی ممکن ترین، حتما میتواند بهترین باشد".
اکنون مشاهده می شود در آخرین سال دولت حسن روحانی که وی را صرف نظر ازقضاوت درباره عملکردش، برای شروع دومین دور ریاست جمهوری آماده می کند،آشکارو به گونه یی سیستماتیک،او زیر فشار ها و ضربه های بی رحمانه و طاقت فرسا یی قرار گرفته است. محور اصلی این فشارها، بر نا کارآمد ی دولت و ضعف در بهره برداری ازبزرگترین دستاورد دیپلماتیک و سیاسی ایران قرار گرفته . مخالفان تندرو با3 استراتژی "بالابردن سطح انتظار عمومی از توافق هسته یی" ،از نفس انداختن رئیس جمهوردر پیگیری سیاست های داخلی " و نهایتا " بی اعتبار نشان دادن روحانی در صحنه دیپلماسی بین المللی" کارزار خود با رئیس جمهور سازماندهی کرده ومترصد هستند او را در نظر تماشا گران دو " ماراتن ایران از نوعی دیگر " ناتوان و ضعیف نشان دهند.
اینکه جبهه مخالفان تندرو در هدف گیری توپخانه خود موفق خواهند شد یانه؟ گرچه به نظر من چندان اهمیتی ندارد،اما بسته به اینکه در کدام سوی ماجرا قرار داریم پاسخ متفاوت خواهد بود. از زاویه مخالفان با توجه به اصالت دادن به مبارزه و مخالفت؛ به هدف زدن صرف به خودی خود اهمیتی ندارد. اصل مقابله با روحانی، صرف نظر از نتیجه آن است. تفکری عجیب که تاکنون تاوان سنگینی هم برای آن پرداخت کرده اند .تازه ترین این هزینه ها در انتخابات پارلمانی اخیر از سوی آنها پرداخت شد. در این انتخابات و نتیجه سیاسی آن مسلما مردم ایران پس از 3 سال به کارنامه رئیس جمهور روحانی امتیاز ++A را ندادند، اما مشکل اصلی تندروها این است که نبود دو ضریب مثبت در عملکرد روحانی را به معنای آغاز موج مخالفت با او تفسیر و برداشت کرده اند. برداشتی که شخصا نمی دانم بر اساس کدام درک سیاسی ازرفتار مردم ایران صورت گرفته است، در حالی که ما هیچ نشانه و دلیل روشنی در دست نداریم که نشان دهد روحانی در سراشیبی قضاوت عمومی و مخالفت توده ها قرار گرفته.
رئیس جمهور روحانی ماه گذشته گفت" قدری صبر کنید تنها 3 ماه از اجرای یک توافق سنگین گذشته است".مخالفان نپذیرفتند،اما فکر میکنم ،حتی اگر او خود به این زمان اشاره نمی کرد مردم ایران قضاوت متفاوتی از روحانی می کردند.این نکته قابل اتکایی ست که جامعه بین المللی آن را به خوبی درک کرده،اما لازم است در این درک استراتژیک و مشترک، به اجرای تعهدات خود سرعت عمل بیشتری بدهد.
اما در نگاهی داخلی شاید اگر مخالفان روحانی را همانطور که بوده و هست ارزیابی وبا متر دقیق تری فاصله با او را اندازه گیری می کردند ، بی شک در انتخابات پارلمانی، کرسی های بیشتری را کسب کرده بودند. روحانی که می گوید به دنبال پارلمانی همسو و یا به تعبییر خودش فرمانبر نیست و تنها انتظارکمک دارد.فرصتی که مخالفان تاوان عدم توجه به آن را به سنگینی پرداخت کردند. آنها نتوانستند یا نخواستند میان منتقد و مخالف دولت،وجه تمایزی قائل شوند ومسئولیت مشکلات رئیس جمهور که خود نقش مهمی در ایجاد آنها داشتند را نپذیرفتند. اما عجیب به گونه یی حیرت آورمشکلات رابه نقطه حمله به روحانی تبدیل کردند و نتیجه اش را دیدند. آنهم در برابر مردمی که شاهد این ماراتن نابرابر بودند.
از سوی دیگر در شناخت رفتار های سیاسی مردم به این نکته کمتر توجه می شود که رویکرد آنها در توجه به حسن روحانی به عنوان سیاست مداری نو گرا و پراگماتیک، تنها به دلیل مقایسه او با اقدامات و سیاست های شخصی مانند محمود احمدی نژاد وحتی نگرانی از بازگشت فردی مانند او به صحنه سیاسی ایران نیست.این یکی از حیرت آور ترین اشتباهات تندرو ها در شناخت و درک از جامعه ایرانی ست. به همین دلیل نه تنها فاصله گرفتن از احمدی نژاد بلکه لعنت کردن او ،کمکی به تغییر شرایط به نفع آنها نکرد.
مخالفان بپذیرند یانه؟رئیس جمهورروحانی مشخصا در آنچه که به شخص او مربوط می شود، نشان داده نه تنها همچنان قادر است سنگینی خود رادر هر وزن کشی سیاسی حفظ وبه رقیبانش تحمیل کند،بلکه طی 3 سال گذشته از درون جامعه سیاسی ایران نیروهای توانمندی را به عرصه سیاسی کشور باز گردانده یا نو اندیشانه ترکیبی از آنها کشف و عرضه کرده است. نیروهایی که جدای از نقش حسن روحانی در آینده به خودی خود به عنوان یک نیروی تاثیر گذارو نیز نتیجه منطقی وجود یک دولت عملگرا و نو اندیش، بخش عمده یی از نظام انتخابی و سیاسی مردم را به خود اختصاص خواهند داد.matinmos@gmail.com
نظر شما