اگر سری به کتاب های مرجع بزنیم، در مباحث دیپلماتیک و در تعریف جنگ روانی در طول چند دهه اخیر که رشد رسانه‌ها و اطلاعات «عصر انفجار اطلاعات» را شکل داده، می خوانیم: جنگ روانی نبردی است برای تسلط بر افکار و اذهان و از نمونه های بارز و موفق آن به سخنرانی‌های مهیج هیتلر در مقابل سپاهیانش که به نوعی هیجان گرایی نازیستی منجر می‌شد، اشاره کرده است.
هرچند این تعریف بسیار ساده است اما در همین تعریف ساده و مثال آن نکات حایز اهمیتی وجود دارد. اول اینکه از آن به عنوان نبرد یاد می کند و بعد اینکه هیتلر خوب یا بد از این ابزار برای غلبه بر دشمنان خود استفاده می کرده است. پس چگونه است که در کشور ما که دین صلح و دوستی در آن جریان دارد و شعار آن همدلی و مهربانی است، هنوز عده ای هستند که به جای گام برداشتن در مسیر وفاق و همدلی، هنوز در پیچ و خم های ذهنی خود گرفتارند و ساز خود را می زنند و دانسته یا نادانسته از ایجاد جنگ روانی در نیروهایی که با وجود تمام کمبودها کمر همت به خدمت بسته اند، حمایت می کنند.
در شرایطی که وزارت بهداشت به عنوان یکی از فعال ترین زیرمجموعه های دولت تدبیر و امید، این روزها سخت مشغول رسیدگی به امور طاقت فرسایی مثل استمرار طرح تحول سلامت، کمبود امکانات در نقاط محروم، معوقات بیمه ها، جذب سرمایه های خارجی و ایجاد منابع پایدار است، کسی بیاید و به صرف اینکه یک تریبون رسمی را در اختیار دارد، ادعاهایی را مطرح کند.
ادعای دریافت حقوق دو میلیاردی در وزارت بهداشت که نماینده مجلس در یک تریبون رسمی کشور از آن یاد می کند، بیش از این که ذهن مخاطب صاحب اندیشه را درگیر خود کند، او را به خنده وا می دارد و بیشتر این طور به نظر می رسد که مطرح کردن آن تنها به منظور منحرف کردن توجه نگاه ها از موضوع دیگری بوده است.
به طور حتم این روزها سپری خواهد شد و آنها که حافظه بهتری دارند، با خنده از این ادعا و ادعاهای شبیه به این یاد خواهند کرد ولی در عین حال این ماجرا باعث می شود که پرسش های متعددی به ذهن شنوندگان صاحب اندیشه خطور کند که شاید یافتن پاسخ آنها در آینده بسیاری از مشکلات ما را در این حوزه حل کند. اینکه آقای نماینده مجلس با توجه به کدام سند و مدرک این ادعا را مطرح کرده است و آیا مجاز به اظهار نظر بدون دلیل و مدرک بوده یا خیر؟ یا اینکه اگر این ادعاها کذب باشند چه کسی پاسخگوی تشویش ایجاد شده در اذهان عمومی خواهد بود؟ یا اینکه بررسی مقاصد آقای نماینده در طرح این موضوع به عهده کدام نهاد است؟ و اگر این اظهارات بدون غرض ورزی بوده باشد، مجلس برای قرار دادن تریبون رسمی یک نهاد کشوری به هریک از وکلای خود چه تدابیری را خواهد اندیشید؟
در نهایت باید به این موضوع بیندیشیم که چطور می شود ما به خود اجازه می دهیم یک تریبون رسمی را که مخاطب آن تمام جمعیت کشور است با حیاط خلوت شخصی خود اشتباه بگیریم.
در کتاب های مرجعی که در مقدمه آمد در توضیح عملکرد جنگ روانی ذکر شده است که یکی از اصول اساسی جنگ روانی جهل مخاطب است، زیرا مخاطب جاهل هیچ گاه به دنبال یافتن حقیقت نمی‌رود و یا اگر بر حسب اتفاق هم به حقیقت برخورد بکند، آنچه را که از قبل در ذهنش فرو کرده‌اند قبول می‌کند تا حقیقتی بیرونی و ملموس تر؛ بنابراین می توان این طور نتیجه گرفت که طرح چنین موضوعات بی پایه و اساس از یک تریبون رسمی و از زبان کسی که قرار است نماینده ملت باشد، جاهل انگاشتن مردمی است که از قضا از فعال ترین، گوش به زنگ ترین و حساس ترین مردم در دنیا در این حوزه ها هستند. امید که ما هم از جمله آگاهان باشیم.
* این یادداشت در ۲۵ خرداد ۹۵ در پایگاه اطلاع رسانی وزارت بهداشت منتشر شده است.
۴۷۴۷
نظر شما