به گزارش خبرآنلاین، راجر واترز برای گرامیداشت سالگرد 30 سالگی این آلبوم درخشان تصمیم گرفته پاییز امسال توری برگزار کند و این آلبوم داستانی را باری دیگر روی صحنه ببرد- داستانی که تاحدودی زندگی خود واترز است- و نسل جدید را با این آلبوم آشنا کند.
راجر واترز، یکی از پایه‌گذاران، نوازنده گیتار بیس و ترانه‌سرای اصلی گروه پینک فلوید هفته پیش در گفت‌وگویی اعلام کرد:«پس از 30 سال که این آلبوم را برای اولین بار اجرا کردم، این ترانه‌ها معنایی تازه برایم پیدا کرده‌اند. 30 سال پیش وقتی که خیلی عصبانی بودم و البته چندان هم جوان نبودم خودم را در وضعیت دفاعی می‌دیدم. چون از گفتن بعضی چیزها می‌ترسیدم و حالا متوجه شده‌ام که در آن داستان شخصی، شاید در گوشه‌ای از آن بتوان کنایه‌ای از دغدغه‌های جهانی‌تر، دغدغه‌های سیاسی و اجتماعی کشف کرد.»
او افزود: «واقعا به همین دلیل است که تصمیم گرفته‌ام اجرایی جدید از این قطعه خلق کنم و البته از بسیاری چیزهایی که آن موقع استفاده کردم هم بهره می‌برم.»
البته واترز اعلام کرده اجرای جدید، نسخه گردوخاک گرفته‌شده اجرای چند دهه پیش نیست. در واقع واترز دلیل بخشی از اشتیاقش برای اجرای جدید را امکاناتی که فناوری جدید در اختیارش می گذارد می‌داند، فناوری جدید به او اجازه می‌دهد کارهایی انجام بدهد که در دهه 1980 و 1990 حتی فکرش را هم نمی‌توانست بکند.
واترز در این مورد می‌گوید: «سیستم پخش امروز با سیستم گذشته کاملا فرق می‌کند، معنی‌اش این است که می‌توانم بر تمام صفحه 75 متری دیوار تصویر پخش کنم... آن روزها نمی شد این کار را انجام داد.»
با وجود وعده‌های نمایشی بسیاری که این اجرا دارد، خود راجر واترز اهمیت اجرا را پیام سیاسی و اجتماعی آلبوم می‌داند پیامی که معتقد است همچنان زنده و نو است.
او می‌گوید: «آن موقع که این اجرا را انجام دادیم هدفمان پایان دادن به جنگ ویتنام بود، حالا هم درگیر جنگ در افغانستان و عراق هستیم، پس پیغام ضدجنگ بسیار جدی در «دیوار» وجود دارد، آن موقع این پیام بود حالا هم هست.»
واترز در این اجرا بخشی را طراحی کرده است که با آن یاد سربازان کشته‌شده در جنگ‌های اخیر و جنگ‌های پیشین را زنده می‌کند.
اجرای این تور در آمریکا 15 سپتامبر در تورنتو آغاز می‌شود. گروه واترز سپس 15 دسامبر در آنهایم کالیفرنیا روی صحنه می‌رود و تور در اروپا ادامه می‌یابد.
واترز این اجرا را پایان دوران اجرای زنده‌اش می‌داند. خودش می‌گوید:«دیگر مثل آن وقت‌ها جوان نیستم. مثل بی.بی.کینگ و مادی واترز هم نیستم.»
این هنرمند 66 ساله افزود: «دوستم اریک کلاپتون... تا روزی که بمیرد گیتار می‌نوازد و روی صحنه خواهد ماند چون کارش این است. من خواننده بزرگی نیستم، نوازنده بزرگی هم نیستم یا هر چیز دیگری، اما هنوزم شور و شوق دارم و البته چیزی برای گفتن.»
حرف نهایی راجر واترز این جمله بود: «آواز قویی درونم نجوا می‌کند و به نظرم «دیوار» این آواز است.»
آسوشیتدپرس / 12 آوریل
نظر شما