بهنوش خرم‌روز: اغلب ما وقتی شب تحویل مقاله یا گزارش را می‌گذراندیم، مجبور بودیم تا دیروقت کار کنیم، یا مدت زمان زیادی پشت فرمان بودیم، با این مسئله روبرو شده‌ایم که تا چه مدتی می‌توانم تمرکز خودم را حفظ کنم؟ به راستی ما چه قدر می‌توانیم ذهن خود را مجبور به کار دقیق کنیم بدون این که استراحت کند؟
افرادی هستند که تمرکز در شغلشان حیاتی است، مثل راننده‌های ماشین‌های سنگین و کارکنان تاسیسات جریان برق قوی که شیفت‌های حداقل 12 ساعته دارند. جراحان را هم باید در این‌جا ذکر کنیم که گاهی چندین ساعت مشغول عمل هستند، البته در عمل‌های خیلی طولانی، کار به صورت گروهی انجام می‌شود.
اما تا سال 2004/ 1383، پزشکان بریتانیا تمام آخر هفته را شیفت داشتند، یعنی از صبح جمعه تا عصر دوشنبه! اگر اوضاع به خوبی می‌گذشت ممکن بود چند ساعتی بتوانند چرت بزنند، اما در شرایط بد ممکن بود حتی لحظه‌ای فرصت خواب نداشته باشند.
بر اساس گزارش نیوساینتیست، با گذشت زمان، قدرت ما برای تمرکز کردن کاهش می‌یابد. کارامدی ما کم‌تر می‌شود و برای تصمیم‌گیری نیاز به زمان بیشتری داریم. به علاوه وقتی هم که اوضاع به خوبی پیش نرود یا حتی خطری در پیش باشد، نسبت به شرایط عادی دیرتر متوجه می‌شویم. در واقع به عقیده عصب‌شناسان، گوش به زنگی و ترصد از آسیب‌پذیرترین موارد در شرایط خستگی هستند.
دیوید دینگز، عصب‌شناس دانشگاه پنسیلوانیا به همراه گروهش، از ام.آر.آی برای تصویربرداری از مغز کسانی استفاده کرد که در حال انجام تکلیفی بودند که نیاز به ترصد داشت. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که وقتی زمان واکنش افراد کند می‌شود، فعالیت قسمت‌های خاصی از مغزشان کاهش می‌یابد. در واقع بر اساس این مطالعات، عملکرد ما به میزان جریان خون در شبکه پیشانی- آهیانه‌ای نیمکره راست مغزمان بستگی دارد.
نظر شما