این روزنامه نوشت: در هالیوود که بزرگ‌ترین صنعت فیلمسازی دنیا به حساب می‌آید، فیلم‌هایی با مضمون خیانت جای زیادی ندارند. شاید غالب بودن ژانر اکشن (که این روزها با ابرقهرمان‌های کمیک‌استریپی عجین شده) از دلایل مهم بی‌توجهی به این مضمون باشد، اما برای فیلمسازان هم نزدیک شدن به چنین موضوعی، حکم ورود به یک خط قرمز ممنوع را دارد. تلاش کلینت ایستوود برای ساخت پل‌های مدیسن کانتی در سال 1995، یکی از این نمونه‌هاست.
داستان نوول رابرت جیمز والر در سال 1992 منتشر شده بود و صنعت سینما تا مدت‌ها جرات نزدیک شدن به آن را نداشت. مضمون نوول اعتراضات زیادی را به همراه داشت و مشخص بود که نسخه سینمایی آن هم، جنجال‌برانگیز خواهد بود. نمایش عمومی فیلم با واکنش متفاوت منتقدان و تماشاگران آمریکایی روبه‌رو شد و بحث‌های اجتماعی زیادی را در رسانه‌های گروهی دامن زد. حرف اصلی منتقدان و تماشاگران سینما این بود که خط قرمزهای اخلاقی جامعه باید حفظ شود و فیلمهای سینمایی، حرمت نام مقدس خانواده را حفظ و رعایت کنند. بی‌وفا (2002) با بازی ریچارد گیر هم، همین واکنش‌ها را به دنبال داشت. منتقدان سینمایی روی این نکته پافشاری می‌کردند که فیلمهای سینمایی در صورت نمایش خیانت، باید عواقب منفی و ویرانگر آن را به تماشاگران نشان دهند.
بالیوود
هم که متخصص تولید فیلمهای خانوادگی و درام‌های مربوط به آن است، با وجود
ترسیم عشق و عاشقی کاراکترهای ریز و درشت خود، مراقب نوع نزدیک شدن به
مضمون خیانت است. البته با توجه به فرهنگ متفاوت کشوری مثل هند با جوامع
غربی، عنصر خیانت نمی‌تواند موضوع مهمی در سینما و ادبیات هند باشد. با این
حال، چند فیلم با مضمون خیانت، راه خود را به روی پرده سینماهای هند باز
کرده است. معروف ترین آنها «گاهی شادی، گاهی غم» ساخته کارن جوهر، فیلمساز و
تهیه‌کننده سرشناس بالیوودی است. با وجود حضور هفت سوپراستار مطرح سینمای
هند در این فیلم، استقبال تماشاگران هندی از آن کمتر از استقبال آنها از
دیگر فیلمهای کارن جوهر بود. به باور منتقدان و رسانه‌های گروهی هند،
نزدیک نشدن تماشاگران به فیلم، ریشه در مضمون آن داشت. از قرار معلوم،
تماشاگران هندی هم چندان طرفدار آن نیستند که ستارگان سینمایشان در
فیلم‌هایی بازی کنند که کاراکترهای خانوادگی آنها به یکدیگر خیانت می‌کنند.
302
نظر شما