دولت یازدهم، سیاست خارجی را از آسمان به زمین آورد و دیپلماسی را نه بر مبنای ارزوهای دست نیافتنی و شعارهای توخالی بلکه بر اساس واقعیت ها هدایت کرد. در یک انتظار متناسب و در چارچوب اختیارات دولت، تلاش برای تنش زدایی از روابط خارجی، عمگرایی، تعامل سازنده، چندجانبه گرایی و تمرکز زدایی از خاورمیانه در سیاست خارجی محصول این برداشت صحیح و مطابق با خواست مردمی بود. در نتیجه ی این پیشرفت ها، آبرویی که در دولت های نهم و دهم از دست رفته بود به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بازگشت.
این موفقیت ها نمی توانست بدست بیاید اگر بدنه کارشناسی و مشاوره دولت در سیاست خارجی چه در وزارت خارجه و چه بیرون از آن، با استانداردهای بالا بازآرایی نمی شد و مشاوره پذیری با مشارکت نخبگان به حد قابل قبولی نمی رسید. به نمایش گذاشتن خودباوری معقول توأم با خویشتن داری چه در رابطه با همسایگان و چه در رابطه با ایالات متحده، برجام را به ثمر نشاند و تا امروز تلاش اسرائیل و عربستان سعودی را در راه ایجاد بحران ها و ماجراجویی های ضدایرانی ناکام گذاشته است.
دولت یازدهم بجای تصویر کردن جمهوری اسلامی ایران به منزله کشوری که در جستجوی هژمونی منطقه ای است، خود را متعهد به ایجاد منطقه قویتری دانسته که در آن، همه کشورها در یک توازن پایدارتر در ایجاد نظم منطقه ای سهیم هستند. دولت همچنین موفق شد که با هموار کردن بستر دیپلماسی اقتصادی، مقدمات لازم برای شکوفایی آن از طریق برنامه ریزی برای دخالت دادن هرچه بیشتر بخش خصوصی در دیپلماسی اقتصادی مهیا کند. سیاست خارجی دولت یازدهم با وجود این سابقه قابل دفاع، هنوز به بلوغ کافی نرسیده و بارور شدن نتایج ان به زمان بیشتری نیاز دارد. نهایتاً از آنجاییکه دولت تنها یکی از تصمیم سازان سیاست خارجی است، تکمیل موفقیت ها نمی تواند بدون همکاری سایر نهادهای مرتبط با سیاست خارجی و به ویژه سیاست های منطقه ای اتفاق بیفتد.
49310
نظر شما