صعود جانانه

این بار مثل پدیده‌ها که شگفتی می‌آفرینند و لحظه آخر سوار قطار در حال حرکت جام جهانی می‌شوند، نبودیم و مثل یک قهرمان، در قامت یک ابرقدرت و درست شبیه یک قدرت مطلق، زودتر از خیلی‌ها سوار قطار جام جهانی شدیم تا به دنیا بگوییم از آن مرحله که شما از صعود ما شگفت‌زده می‌شدید، گذر کرده‌ایم و حالا ما هم در جمع قدرت‌ها هستیم... البته که هنوز نیستیم، می‌خواهیم باشیم.

صعود جانانه‌ای بود، حالا اگر اندازه ملبورن و اولسان نچسبید، ایراد از تیم ملی نیست، ایراد از ماست که عادت کرده‌ایم جان به لب شویم و ناکامی را به چشم ببینیم تا صعودمان دلچسب شود و مزه کند! تیم ملی با کی‌روش عادت‌های ما را تغییر می‌دهد. ما دیگر قرار نیست شاگرد آخر باشیم، با کی‌روش شبیه شاگرد اول‌ها شده‌ایم.

شاید برخی رفتارهای کارلوس کی‌روش را دوست نداشته باشیم اما نمی‌توانیم از او بابت این اقتدار قدردانی نکنیم. حالا برای خودمان «یلی» هستیم، حالا کره‌جنوبی و ژاپن و بقیه باید دنبال‌مان بدوند اما به قول کی‌روش ساده‌لوحانه است اگر فکر کنیم با این صعود کارمان تمام شده است. کار ما از امروز تازه شروع می‌شود.

همان‌طور که شکست پل پیروزی است، پیروزی هم گاهی اوقات می‌تواند پل شکست باشد، اگر در باد پیروزی بخوابیم... حالا که در صعود از بقیه جلوتر بودیم، باید زودتر از بقیه برنامه‌هایمان را برای رسیدن به موفقیت در جام جهانی روسیه اجرایی کنیم.

دیشب جشن گرفتیم، حق‌مان بود... دیشب شادی کردیم، نوش جان‌مان اما از امروز دیگر باید کار کنیم. قناعت همیشه هم چیز خوبی نیست، الان نباید قانع باشیم.

^{* این یادداشت در سرمقاله سه‌شنبه ۲۳ خرداد روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}