سلیقه‌های شخصی و برداشت‌های فردی به اسم اسلام

آن علي كه دلها برايش مي تپد كسي است كه تحملش از كوهها بيشتر است و فهمش از درياها فراتر! آن علي كه همه با يك نظر شيفته اش مي شوند كسي است كه نان جو مي خورد و آهن داغ را به دست برادر نزديك مي كند! آن علي كه در كليسا نقش تمثالش را به عنوان قديس مسيحيت بر ديوار مي كشند و در آتشگاه از نور جمالش جان مي گيرند كسي است كه سوزني از بيت المال را حتى در دست دختر جز به امانت تاب نمي آورد و آمده براي ساختن انسان و جهان!
آن علي كه نامش جهان را گرفته و آوازه اش از كهكشان ها گذشته آن است كه انسان را مي فهمد و جهان را مي شناسد و براي همه پدري مي كند!
گرسنگي مي كشد تا ديگران سير شوند و تشنه مي ماند تا ديگران را سيراب سازد!
وقتي آن علي اقيانوسْ دل و كهكشانْ جان را كه پدر عالم و آدم است در حد يك رقيب بازي هاي كودكانه پايين كشيديم و دغدغه انسان سازي او را در حد قيافه و شكل آدم ها ساده كرديم و مسأله انسان پردازي و جهان سازي او را به پايين ترين سطح ظاهر شرع تقليل داديم طبيعي است كه اين علي جديد برساخته ما دل از كسي نبرد و جان كسي را برنياشوبد!
وقتي به جاي نهج البلاغه آتشين و خروشان ، رساله توضيح المسائل را گذاشتيم و همه دين را در قامت يك حكم شرعي و ظاهري كه تازه فقها بر سر شكل و ابعادش اختلاف دارند و بعضا مستحب مي دانند تقليل داديم معلوم است كه ديگر اين دين تازه و جديد ما با جان و دل كسي سازگار نمي شود!
وقتي عدالت را و برابري را و قسط را نه تنها نابود و محكوم كرديم بلكه به زياده خواهي ها و ويژه خواري ها رنگ تقدس و باور زديم بي شك اين تعارض و تناقض انسان منطقي و عاقل را پس مي زند!
وقتي كه همه مسائل مان در حد فوتبال بانوان و كنسرت موسيقي سطحي شد آن وقت هزار هزار نفر را به بهانه ساز موسيقي و سستي در حجاب و شكل ظاهرشان از دين دور مي كنيم و فاصله هايشان روز به روز از ديني كه ما عرضه كرده ايم بيشتر مي شود و "يخرجون" من دين الله افواجا... همه به خاطر اين كه حقيقت را در چند متر پارچه خلاصه كرده ايم و شابلون و متر خودمان را گذاشته ايم كه هركس مثلا حجابش چادر آنهم مشكي نبود و هر كس ريش و قيافه اش با سليقه ما تطبيق نمي كرد بي دين است!
و طبيعي است كه روز به روز بي دين ها بيشتر بشوند!
و در چنين شرايطي است كه حتى مدعيان دين داري هم چنان به ساخته هاي ذهني خود عادت مي كنند كه تاب شنيدن حقيقت را ندارند !
وقتي سليقه هاي شخصي و برداشت هاي فردي مان را به اسم اسلام جا انداختيم به مرور چنان به آنها عادت مي كنيم كه اگر كسي از قرآن كريم آيه اي صريح تلاوت كند يا از بحارالانوار و نهج البلاغه هم برايمان حديثي قاطع بخواند باز يا توجيه مي كنيم، يا نمي شنويم، يا فهم خود را بر نص كلام خدا و اولياي خدا ترجيح مي دهيم و اين مي شود كه به مرور چيزي را به اسم اسلام عرضه مي كنيم كه بسياري افراد نداي فطرت و درونشان را از آن نمي شنوند و به آن گرايش پيدا نمي كنند! آن وقت به ضديت با اسلام و بي ديني متهم مي شوند! آنچه امام هشتم عليه السلام فرمود همين بود كه : علموا الناس محاسن كلامنا... حرف حساب و دعوت دلنشين ما را به مردم برسانيد تا با تمام وجود بيايند، حرف خودتان را به اسم ما نزنيد! و در شهادت امير مؤمنان بيش از مظلوميت او بايد بر مظلوميت نسلي گريست كه از حقيقت علوي و هدايت ولايت او به خاطر رفتار و گفتار ما محروم مانده اند!