دوشنبه هفته گذشته با اتمام نماز عید سعید فطر، تمام شبکه های اجتماعی و تلفن های همراه، آکنده شده بود از بازنشر ویدئوی شعرخوانی پیش از خطبه های نماز و انواع و اقسام واکنش های مخالف و موافق به آن.موافقان، آن را مصداق کار فرهنگی تمیز و آتشی به اختیار تفسیر میکردند و مخالفان، آن را هتاکی و توهین به رئیس جمهور و وحدت شکنی در چنان روز عظیمی میخواندند. اما شب گذشته اش، روی آنتن زنده شبکه یک، اتفاقی افتاده بود که هرچند فردای آن روز، بی واکنش نبود، اما زیر سایه فریادهای عتاب آلود شعرخوان تریبون نماز، کم فروغ و کمرنگ شد و شب هم نشده، تب اش، فروکش کرد.
■■■
نیما کرمی و زینب زارع، زوج مجری تلویزیون در برنامه دعوت در برج میلاد، همدیگر را روی آنتن در آغوش کشیده بودند، اما بعد از پخش این صحنه، چه شد و جامعه نسبت به آن چگونه خواهد بود؟
■■■
فردای آن شب، این زوج از مردم عذرخواهی کردند و توضیح دادند که نمیدانستند روی آنتن هستند و فکر میکردند، آتش بازی روی آنتن است، اما این توضیح و واکنش، بیشتر حاصل دستپاچگی آمیخته با ترس از تذکرات احتمالی بود که مثلا:
"چه معنی دارد حتی اگر محرم هم هستند، همدیگر را جلوی خلق الله بغل کنند؟!"
اما ای کاش این زوج محترم -که نقد اجرای هر کدام و موفقیت پارتنری شان سیاهه ای دیگر میطلبد- به این زودی دست را تو نمیرفتند و خود را به "ندانستن روی آنتن بودن" نمیزدند. آخر چگونه صحنه ای که برای صدها نفر از حضار برنامه در فضای باز برج میلاد، موجه و قابل تماشاست، برای دیگر هموطنان در دیگر نقاط ایران ممنوع الپخش است تا جایی که نیازمند عذرخواهی است؟! این سوال را اگر از خود میپرسیدند، یا همدیگر را روی سن بغل نمیکردند یا اینهمه ریسمان به آتش بازی در آسمان نمی بافتند.
حال هر چقدر اینکه گفتند نمیدانستیم - و ما هم میگوییم نمیدانستند و شما هم بگویید نمیدانستند!- عجولانه و محافظه کارانه بود، صمیمیت همسرانه و در آغوش کشیدن عاشقانه شان که به چشم میلیون ها نفر رسید، دلچسب بود و محترمانه و البته جسورانه.خصوصا برای جامعه ای که آنچه در رسانه ملی اش میبیند، سالهای نوری با واقعیت متن و بطن زندگی اش متفاوت است.
■■■
■ فرزندان این جامعه در بزرگترین رسانه شان، انواع سلاح های سرد و یخ تا گرم و داغ -که حاصلی جز پراکندن خشونت ندارد- را میبینند اما ساز و ضرب - که بستر انتقال هنر و عشق و محبت و صلح است- را نمیبینند؛ حتما هم توقع داریم، جامعه فردا پر از لطف و دوستی باشد!
■ فرزندان این جامعه، اخبار حتی جزئی نخست وزیر هتاک رژیم صهیونیستی را مو به مو از این رسانه میشنوند و میبینند، اما دیدن و شنیدن خبر سخنرانی محترمانه بالاترین مقام اجرایی اسبق شان، برایشان ممنوع است.
■ فرزندان این جامعه در مجموعه های نمایشی، محارم را در منزل با حجاب کامل میبینند در شرایطی که چشم میچرخانند و خانه و خانواده خود را متضاد با این تصاویر می یابند.
■ فرزندان این جامعه انواع پرخاش ها و بدوبيراه ها و دادوهوارهای زوج ها در سریال ها را صبح تا شب میبینند اما صحنه در آغوش کشیدن هیچ زوج شرعی و قانونی ای را نمیبینند.
■■■
ای کاش تمام نقش های زوج ها را محارم بازی میکردند (مثل کاری که کمال تبریزی در طبقه حساس با رضا عطاران و همسرش کرد) تا میشد والاترین عواطف و نجیب ترین واکنش های انسانی و شرعی ترین پرده های عاشقانه را به مردم نشان داد؛ بی آنکه هنجاری بشکند، عرفی پایمال شود، قانونی نادیده بماند، ارزشی مغفول افتد و خط قرمزی جابجا شود.
فرزندان این جامعه اگر این صحنه های مهربانانه مبتنی بر عرف و شرع و قانون را در رسانه پیش چشم خود نبینند، "عشق" را کجا بیاموزند؟! مگر قرار نبود صدا و سیما، "دانشگاه" باشد؟! عشق را کجا باید آموخت؟!
*روزنامه‌نگار و مجری تلویزیون
47237
نظر شما