از این رو است که شاکله کابینه دوازدهم هم مانند دولت یازدهم را عمدتا گزینه هایی مرضی الطرفین و مورد وثوق شیوخ و طوایف سیاسی کشور که در عین حال کمتر نشان و شناسنامه دار و جناحی باشند، تشکیل داده است. روحانی با این چینش خاص دولتمردان خود در پی این است که هم شائبه سهم دهی به جریانات سیاسی و قابلیت شمارش سهام هریک از گروه ها را کمرنگ کند، هم جانب میانه‌روی وملاحظات نوشته و نانوشته را نگهدارد و هم به ناچار همه گروه های سیاسی متبوع خود را راضی نگه دارد و میانداری کند.
فی المثل اگرچه همچنان طیفی از اصلاح طلبان از معرفی مجدد عبدالرضا رحمانی فضلی به عنوان وزیر پیشنهادی کشور گله مند و ناراضی به نظر می رسند اما انگار که با جایگزینی دقیقه نودی مسعود کرباسیان به عنوان یک تکنوکراتِ اصلاح طلب به جای نهاوندیان اصولگرا در وزارت اقتصاد توانسته میانداری کند و احتمالا بتواند اعتراضات در مجلس را مدیریت و گله مندی‌های بزرگان جناح در مورد رحمانی فضلی را کاهش دهد.
45302
نظر شما