آدیداس را چماق نکنیم

جای کپی‌رایت- همان قانونی که حق تولید و تکثیر و فروش را برای صاحبان کالا محفوظ می‌دارد- در ایران خالی است و همین که کپی‌رایت نداریم باعث می‌شود تولیدی معتبری مثل آدیداس راغب نباشد با تیم ملی ما قرارداد ببندد چراکه این همکاری منجر به فروش بیشتر و بهتر محصولاتش در ایران نمی‌شود و فقط به تولیدی‌های زیرزمینی که مارک آدیداس را روی محصولات بی‌کیفیت خود می‌چسبانند، نان می‌رساند.
دردسر بعدی، قانون جدید منع واردات پوشاک لوکس خارجی است و وقتی آدیداس و برند‌های معتبر نتوانند جنس و تولیدات خود را وارد ایران کنند چرا باید به تیم ملی ایران برای پوشیدن محصول‌شان پول بدهند؟
همین قوانین و البته اصرارهای کارلوس کی‌‌روش به پوشیدن لباس باکیفیت خارجی، فدراسیون را ناچار می‌کند به قرارداد خرید تخفیف‌دار محصولات آدیداس تن بدهد. اگر کی‌روش می‌پذیرفت تیم ملی با لباس ایرانی به مصاف حریفان برود، می‌شد فدراسیون فوتبال را مجاب کرد توافق با آدیداس را لغو کند اما وقتی می‌دانیم برای کی‌روش، لباس تیم ملی یکی از اولویت‌هاست و از طرف دیگر وقتی اطمینان داریم نایک و پوما هم درست مثل آدیداس به دلیل محروم بودن از بازار داخلی ایران تمایلی به همکاری با تیم ملی ما ندارند، منطقی نیست پا روی خرخره فدراسیون بگذاریم، مگر آن که بحث شیرین پورسانت وسط باشد و قرارداد با تولیدی‌های دیگر، منفعت به بعضی‌ها برساند. همان بعضی‌ها که قبل از آدیداس، عرق‌گیر تن تیم ملی کرده بودند! مراسم رونمایی از زیرپیراهن تیم ملی که یادتان هست؟!
اصلاً بر فرض محال که از توافق با آدیداس، بهره‌ای نصیب برخی اطرافیان سرمربیان تیم ملی می‌شود و باز هم بر فرض محال، اصرار کی‌روش به همکاری با این برند، دلایل غیرفنی دارد، این وسط گناه فدراسیون چیست که قانون منع واردات پوشاک، دستش را در همکاری با برندهای معتبر دنیا بسته است؟! لطفاً به خاطر آرامش تیم ملی هم که شده، آدیداس را دیگر چماق نکنید و سر تیم ملی نکوبید.

^{* این یادداشت در سرمقاله دوشنبه ۴ دی روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}